'Waarom zijn we op Aarde?' 3 :Update

LINK:
'Het beest in de mens'
Uitzending tot 9 Juli.

Het beest in de mens

Altijd, in elke cultuur, heeft de mens zich als een moreel wezen beschouwd. Maar is dat gezien onze dierlijke instincten en begeerten geen illusie?

In deel drie van deze vierdelige serie staat de vraag centraal, of morele eigenschappen en dus moraliteit voort is gekomen uit de natuur zelf. Ook dit is niet zomaar een vage vraag, wanneer je jezelf wilt bezinnen op de vragen van het leven, maakt het behoorlijk veel uit. Wanneer je immers van de veronderstelling uitgaat, dat moraliteit en morele eigenschappen slechts een subjectieve verbeelding zijn van mensen en derhalve een subjectieve waarde hebben, stel je daarmee, dat het geen eigenschappen zijn die in de natuur voorkomen.

Dit zou overigens een trieste eindconclusie zijn. Want subjectieve verbeeldingen hebben weinig wortel, ze vallen om als bomen die geworteld zitten op te harde rotsgebergte en reeds omkiepen bij een licht windvlaag. Laatste is wat veel mensen geloven, hoe vaak hoor je niet dat beschaving, en moraliteit slechts een "dun vernislaagje" is en als voorbeeld nemen ze dan een stuk geschiedenis van welhaast eindeloos en tomeloos geweld van mensen tegen andere mensen.

Hierbij zij Terloops opgemerkt, dat het geweld van mensen tegen hun eigen mensensoort evolutionair bijna abnormaal is, want de soorten in de evolutieladder schijnen er een hoop vreedzamer bestaan op na te houden naar soortgenoten......

Jane Goodall in deze aflevering..

 

Frans de Waal en andere personen die veel met apen en apenfamilies optrokken hebben een positief beeld aangaande natuurlijke gedragingen. Ze stellen dat de evolutionaire natuur zelf morele eigenschappen vertoont, onder andere in groepsgemeenschap en samenwerking. Daarbij concludeert een van de gespreksleden dat de ultieme vorm van samenwerking oorlog is. Een "gezamenlijke vijand" hebben is een aspect van samenwerking, maar de uitwerking daarvan is destructief. Anderzijds bevat samenwerking iets van onzelfzuchtige kenmerken, je doet samen iets voor of jezelf of elkaar.
Teneinde, en die vraag vind ik best aangrijpend - zou je kunnen menen dat de kosmos zelf een "morele kosmos" is?

Waarschijnlijk vinden veel zo niet de meeste mensen dat de realiteit niet veel overlaat van een verondersteld idee dat moraliteit in zichzelf een onderdeel kan zijn van de kosmos, net zoals je dat zou kunnen stellen met materie en met bewustzijn.
Zou hier echter iets van waar zijn, dan zou moraliteit "niet" slechts een dun vernislaagje zijn, dat men reeds van zich afwerpt als het economisch niet bijster gaat - maar iets heel fundamenteels.

Dit laatste is hoopvol.....

(Tja) Wat Zien we nu en waar begint of stopt zogenoemde 'realiteit'?

De verrassende bevindingen en conclusies van moderne neurologie voeren de mens eerder terug naar verre tijden, waarin men reeds wist, dat "alles illusie is".
Objectief waarnemen is onmogelijk is zulk een interessante bevinding:

"Het is onmogelijk om een objectief beeld van de werkelijkheid te vormen. Dat stelt Maartje de Jong van de Universiteit Utrecht in haar proefschrift. Ze kwam onder meer tot die conclusie door metingen te verrichten via elektrodes binnen in de schedel van mensen. In sensorische hersengebieden wordt nieuwe informatie van je ogen namelijk verwerkt, en meteen gecombineerd met bestaande informatie." 

“Tijdens dit proces is er veel rivaliteit tussen hersencellen. Welke cellen winnen, hangt af van wat je ogen registreren, maar ook van informatie die al in je brein zit. Die combinatie bepaalt uiteindelijk jouw perceptie”, aldus De Jong.

Bij het woordje rivaliteit voel ik althans me niet gemakkelijk, we zijn als mensen erg gefixeerd in een levenshouding die vol is van rivaliteit wedijver en competitie, dit terloops. Ik zou -onkundig overigens- liever spreken van het constante zoeken van hersenen naar een zekere perceptie, die het beste aansluit bij een bepaalde logica. Waarvan ik veronderstel dat die persoonlijk georiënteerd is. Het idee van rivaliteit in het brein doet nogal strijdlustig aan, ik betwijfel of hersencellen met elkaar letterlijk strijd voeren. Maar dit erbij latende..

De Jong:

“Het feit dat wij 2D zien (omdat onze netvliezen plat zijn), en dat ons brein daar een 3D-beeld van moet maken is bijvoorbeeld al een hele klus. Het brein moet altijd zelf bedenken welke 3D-werkelijkheid het beste past bij de 2D-informatie die de ogen aanleveren. Uiteindelijk ‘kiezen’ je hersenen welke veronderstelde werkelijkheid het meest waarschijnlijk is, en dat is wat je waarneemt”, aldus De Jong.

Voor veel mensen is dit waarschijnlijk een verrassende conclusie, dat onze ogen 2 D.imensionaal waarnemen terwijl de hersenen zelf daar een of ander 3 D.imensionale perceptie van "brouwen". Deze bevindingen sluiten goed aan bij bijvoorbeeld de TED lezing van Donald Hoffman De hersenen construeren of herscheppen aan de lopende band een veronderstelde waarneming, en verbinden deze waarneming aan éérdere kennis, om zo te komen tot een bepaalt plaatje. Dat is toch bijzonder belangrijk om te weten. Want het zegt onnoemelijk veel over onze juist niet feitelijke maar louter perceptuele realiteit.

Het begrip realiteit komt hier nogal "vaag" en ergens achter dikke wolken te staan, want is datgene wat we vanuit al onze perceptie waarnemen en concluderen, overeenkomstig met de realiteit? In hoeverre kan iemand eigenlijk nog wel spreken van een realiteit? Los van de ultieme vraag of er wel een objectieve werkelijkheid bestaat, een die niet perse eerst onze waarneming en aandacht nodig heeft, die ook bestaat als "wij" er niet zijn. We mogen aannemen dat dit wel zo is. Doch is dat hetzelfde als wat je ziet, waarneemt en waaruit je beeldvorming ontstaat?

Hierbij gebruik van ambigue plaatjes: deze plaatjes kenmerken zich door een bepaalde illusionaire eigenschap, je kunt er twee verschillende beelden in zien:

"In het geval van ambigue plaatjes is er veel meer strijd tussen hersencellen, omdat er meerdere interpretaties mogelijk zijn die even waarschijnlijk zijn. “Hersencellen die gevoelig zijn voor de ene interpretatie wedijveren met hersencellen die gevoelig zijn voor de andere interpretatie”, legt De Jong uit.

Volgende plaatje vind ik mooi in deze:

Waarschijnlijk zie je een oude vrouw met een forse neus en een dunne spleet als mond.
Tenzij je kiest voor de andere interpretatie, een jonge vrouw met een bos zwarte haar en een 'pluim'.
Je zou hier nog kunnen opmerken dat beide illustraties door de tekenaar tamelijk objectief zijn weergegeven, ondanks je hersenen een keus maken. Soms zie je één keus niet, wanneer je deze dan opmerkt kan dit meteen de overheersende keus worden.

Wanneer je echter elke dag naar een teevee scherm kijkt, zie je aan de lopende band een 3 dimensionale illusie, hetzelfde wanneer je voor een spiegel gaat staan, of wanneer je een schildering bekijkt. In al deze gevallen is "diepte" een illusie, je kijkt immers naar een 2 dimensionaal vlak: het scherm de spiegel of het doek.

De 3D realiteit krijgt daardoor een slechts nog subjectieve waarde. Uiteindelijk gaat het om de vraag wat de mens daadwerkelijk waarneemt, en in hoeverre al de perceptuele beeldvorming - die hersenen en bewustzijn herkennen als het eigenlijke 'waarnemingsveld' overeenkomt met een daadwerkelijk objectieve werkelijkheid.

Voor hetzelfde, om het even wat extreem te stellen, bestaat de 'werkelijkheid' uit een complexe onbevattelijke soort ruis, zoiets als wanneer je de tv antenne uit je tv toestel doet. Vergelijkbaar werkt immers de digitale technologie, de realiteit achter de digitale technologie verschilt echt heel wezenlijk en elementair van wat we waarnemen. Technologie is dusdanig gemaakt dat je er een voor mensen logische realiteit mee kunt scheppen. (Je moet ermee kunnen werken en het kunnen bedienen.)
De beelden die op je tv toestel verschijnen hebben eerst een elementaire verandering meegemaakt, toestellen fungeren als vertalers, je cd dvd speler is evenzo een vertaal machine.
Waarschijnlijk geldt dit ook voor de hersenen. Dit is echter heel fundamenteel, want daarmee weet eigenlijk niemand, wat de realiteit op meest elementaire basis behelst.

We zouden voor hetzelfde kunnen bestaan als "puntjes" in een gigantisch netwerk, dat het universum wordt genoemd. Om die reden geloven wetenschappers heden dat dit misschien ook feit is, en dat we allen leven in een onnoemelijke digitale illusie, ontworpen door een of ander "supermacht"..

Maar nu wel eerst even dimmen.........

Zijn hersenen de zetel van wat je bent en bewustzijn?

Wellicht waag ik me opnieuw aan een thema dat meer hoofdstukjes nodig heeft. Dit nogmaals als een wat bewogen gevolg van te beknopte 'kant-en-klaar' waarheden die mensen nu eenmaal blijven poneren op blogs en elders.
Ik ervaar nu eenmaal een wrijving bij mezelf, wanneer men hun eigen waarheden en overtuigingen als een gloeiende zon aan de hemel wil laten schijnen, terwijl daaronder de bossen vuur en vlam vatten, zoals bij het eenzijdig vernietigende materialisme vergelijkbaar.
Ik neem graag een middenpositie in, een beetje het agnosticisme, het niet weten : een plek waar noch materialisten naturalisten atheïsten en skeptici komen of niet geweldig nadenkende gelovigen bijgesloten. Al deze groeperingen voeren te harde zwaardgevechten met hun waarheidsclaims.

Hierbij vermeldend dat ik niet kan ontkennen, alleen omwille het argument of om een bepaalde groep mensen te plezieren - dat ik tijdens mijn vroeger leven volledig werd opgenomen in wat mij wel honderd procent andere bestaansvormen leken, dimensies waar de fysieke hand niet naar kan reiken. Wanneer je daarover iets tracht te posten op een blog vol met beterweters (deze mensen weten veel beter dan ik wat ikzelf destijds ervoer) doe je dat maar heel kort, op je tenen en voorzichtig. Want ze branden alles naar de hel, de hel van hun gelijk.

Het gaat hier om levens veranderende ervaringen (nogmaals) , dit kun je blijven beklemtonen. Levens veranderende ervaringen grijpen niet dusdanig op je in, dat reeds een of ander walmpje van een wazige hallucinatie je leven op de kop zal zetten. Maar reeds hier is men niet overtuigd. Men komt nooit verder dan de vermelding hoe hersenen de mens voor de mal houden.

Op zeker moment besef je, dat mensen die zulke ervaringen hadden, beter daarover kunnen zwijgen. Natuurlijk is dit heel jammer en triest in een dominerend materialistisch westen - neem Sten of Constantia Oomen, de reden van mijn eens interesse in haar was haar vroegere bepaalt mooie website over uittredingen, een juweel op Internet. Zij is een van weinigen die niet een bepaalde periode, zoals dit bij mij wél het geval was - buitenlichamelijke ervaringen had, maar die dit continuerende beleeft met korte tussenperiodes.
Maar ze heeft het allemaal een stop toegeroepen. Ze begrijpt dat er slechts licht op kan worden geworpen, wanneer er wetenschappelijke bewijzen mogelijk zijn. Tot dan kun je niks anders dan afwachten wat de onderzoeken heden opleveren.

Nu kan het goed zijn, dat alle onderzoeken nooit kunnen achterhalen wat de volledige werkelijkheid is, die van de essentie van zowel heelal als het wezen van menselijk bewustzijn, en dat dit ertoe leidt dat mensen voorgoed blijven vastzitten in een materialistische overtuiging.

Wat Sten Oomen aangaat of Constantia na haar emigratie naar de USA, ze sloot zich zelfs aan bij de skeptici met die harde klinker, als u ze nog niet kent - die mensen zijn de meest onvermurwbare groep in Nederland - ik heb dat eigenlijk nooit begrepen. Ze waarderen haar overigens met argusogen, zolang ze maar niet begint over haar "uittredingen". Ik zou nooit bij zulk een groep willen zijn aangesloten laat staan lid ervan worden, die mensen kijken alle dagen alleen door een nauw sleutelgat.
Waarschijnlijk is dit voor haarzelf een soort 'midden', ik betwijfel zeer dat ze daarmee haar eigen ervaringen, die zozeer haar leven bepalen tot op heden, als hallucinaties is gaan bestempelen. Eerder zoekt ze in de nogal koude wereld van mensen een 'veilig heenkomen'. (Ook een beetje laf.)

Heden neemt men je voornamelijk serieus als je er sterke materialistische meningen op na houdt. Niet iedereen laat zich door deze heersende bestaansvisie/s domineren. Over de hele wereld blijven de mensen komen, die daar forse tegenwerpingen hebben aan voornamelijk eenzijdige visies, die niks toelaten wat ook maar ruikt naar niet uitsluitend materialisme.

Zelfs wanneer je de zogenaamde zetel van je zelfbesef en bewustzijn opzij laat, het daar niet eens over hebt, kun je met een gerust hart aannemen dat je hersenen niet het verhaal maken of schrijven of componeren of zijn. Je bestaan staat reeds vanaf je geboorte in een externe verbinding met dat wat ligt buiten je brein. Zonder de informatie van de externe wereld zou je brein volledig in een duister verkeren.
Heden zij daarom het soort omgekeerde onderzoeken wat belachelijk, waarbij men hersenen scant om na te gaan wat mensen oppervlakkig bezighoudt, natuurlijk vertellen kleurrijke digitale plaatjes niet wat iemand 'denkt'.
De moderne neurologen passen de omgekeerde visie toe, namelijk dat "hersenen" iets zeggen, zonder gebruik te maken van een gezonde dosis psychologie, en de werking in eerste plaats van de externe wereld juist op hoe mensen zich gedragen en wat bij hen domineert. (Alsof je extern en intern met het grootste gemak kunt scheiden.)

* Gisteren behoorde een korte hersenscan tot een onderzoekje voor mijzelf.
Ik had voor het weekeinde een nare rilling gevoelt die vanaf de hersenen naar deels een kant van het lichaam trok, het taste de arm en handbeweging de mond en spraak aan, en het duurde maar opvallend kort. Nadat ik toch wat benauwd familie had ingeschakeld en de tijd van arriveren was het alweer eigenlijk weggetrokken.
Ieder normaal mens beseft, dat er een sterke alles verbindende band is zowel met het gehele lichaam en diens hersenbedrading, daarover gaat wat mij aangaat geen enkele discussie. Ook geest en bewustzijn staan direct in verbinding met de hersenen.

Maar ondanks dit zegt het nog steeds niets over het wezen van iets, het wezen van bewustzijn, en de eigenlijke functies van hersenen, naast de motorische bedrading, die ervoor zorgt dat je lichaam ten volle beweegt en evenwichtig blijft, blijft het onderwerp van zeer veel discussie wereldwijd. Het zou ook kunnen dat ondanks sterke connecties, hersenen fungeren als ontvanger van bewustzijn. En als ontvanger van bewustzijn ben je op het punt gekomen, niet de drager.

Zo is jouw pc waarachter je zit geen zelfstandig denkende machine, het vult niet het lege vak in waarin dit wordt geschreven, de pc had zelfs geen enkele zinvolle functie, wanneer het niet ontworpen was voor een externe factor, en dat ben 'jij'. Haar functie is dus DUAAL.

Het is erg raar hierbij, dat iemand mij nog steeds vraagt wat ik in vredesnaam bedoel met "bezield".
Ach die armzalige connecties toch met een onsterfelijk zielig iets.
Zou je vergelijkbaar zeggen, dat stroombedrading, of de elektrische lamp bezield zijn?

Er bestaat wat dit aangaat een best wel spannende filmserie, over een buitenaardse macht die zich manifesteert via elektrische bedradingen. Door de stroomgeleiding komen ze overal en beïnvloeden kinderen. Waar is heden immers geen stroomtoevoer? Het idee past echter wonderlijk bij de neuronale activiteit of de vurende neuronen, de mens en zijn denken en bewustzijn functioneren op een laag voltage stroom. Het idee dat gedachten en bewustzijn een vorm van stroom is past dus zeer goed in moderne opvattingen.

Desondanks zou je nooit beweren dat je tafellamp bewustzijn heeft.
Wat is er derhalve moeilijk aan de term bezieling? Datgene wat de materie bezielde en bezielt, dat is de bezieling zelf, dat ben jij en ik en ons gezamenlijk bewustzijn, de notie dat ik er ben, zonder deze notie was er helemaal niets. Nietmaals een besef van een veronderstelde werkelijkheid. Je kunt onmogelijk een werkelijkheid kennen zonder de factor bewustzijn, werkelijkheid en bewustzijn zijn net zo onlosmakelijk verbonden als voor sommigen brein en denken en bewustzijn. De connectie tussen bewustzijn en de realiteit is zo intens in elkaar verweven, dat men heden de vraag oproept, of er wel een echte externe werkelijkheid bestaat. Wie stelt dat vast? Zonder bewustzijn bestaat er geen vaststelling..

Al deze vragen - hier even afgerond - maken deel uit van de eigenlijke vragen als je iets zinnigs wilt melden over de connecties tussen zowel brein en bewustzijn als over de essenties daarvan. Wat is bewustzijn? Een bezield stukje stroom? Wat gaf zoiets doods, zielloos en bewusteloos, zoals materie deze bezieling? wat stopte deze bezieling ooit, miljoenen jaren geleden, 'in' de materie. Zoiets als de geest in de wonderlamp van Aladin.

Het kan zijn dat men daar nooit achter komt. Maar dat men desondanks algemeen een of andere materialistische visie als dominerend zal aanhangen....

"Ziel en Zaagsel"

(monumentaal kunstwerk van Annemarie Hakvoort)

 

"Ziel en Zaagsel

Ziel. Een vonkje Goddelijk licht?

Is het waarneembaar in de flonkering van de zon?

De ziel dringt door in de materie.

Verlicht het. Verbindt zich. Verliest zich?

De aardse wetten overheersen.

Materie schittert in zijn variëteit.

Wanneer de ziel zich losmaakt rest slechts zaagsel."

Hier.

- Wordt vervolgd.

Thoughts and Conciousness | At Home with Rupert Sheldrake (Gesprek)

Rupert Sheldrake is voor skeptici blijkbaar een onbetrouwbaar man, natuurlijk is dat zo want iemand die gelooft in zaken als telepathie, aanvoelvermogen en meer van zulks is op een hoog zweefniveau. Of niet?

Wat gedachtes...

De moderne mens beschouwd zichzelf welhaast als een nieuwe soort, beter als zijn 'eigen uitvinding', met zichzelf heeft hij, de mens, zijn intellect en tegelijk de waarde van dat intellect 'uitgevonden': In een zeker hoogtepunt van de wel bekende zin: Ik DENK dus ik besta. Op zich een extreem vreemde conclusie van de beroemde filosoof, want besta je omdat je DENKT?

Daarna vond de mens feitelijk zijn eigen wetenschappelijk onderzoek uit, de doelvolheid van systematisch onderzoek, in de verwachting dat alle kennis slechts een puzzel betreft en dat over zoveel tijd wel de laatste stukjes worden gelegd. Dan meent hij de ganse werkelijkheid te bevatten, en kan hij zich roemen op zijn eigen god zijn.

Wat je echter niet snapt is, dat voor de mens de aarde miljoenen jaren werd bewoond door dieren, dieren hebben een geschiedenis achter zich van miljoenen jaren van evolutie, verandering, bestaan in de grove werkelijkheid op deze wereld, om die reden hebben dieren ook miljoenen-jaren-aan-kennis mee genomen. Vergeet niet dat uit deze reeds bestaande superioriteit dan eens de mens om de hoek kwam.

Het is toch een opvallend feit, dat dieren zoals honden en ook katten, zoveel eerder beter en scherper aanvoelen, dan zelfs een naaste mens, dat er iets hapert met zijn baasje/en/vriendje. Duizenden jaren van waakgedrag en vluchtgedrag hebben dieren speciaal gemaakt. Eerder dan u of ik voelen zij aan waar gevaar is, of anders waar een bekende 'medeviervoeter' eraan komt, of het bezoek dat nog niet is gearriveerd. Ja, dat heeft evolutionair zelfs voordelen op geleverd aan dieren.

Want het reeds "aanvoelen" van naderend gevaar - dat er niet eens direct is - kan hem helpen om op tijd de vlucht te kiezen, zijn jongen te beschermen en weg te komen. Vergeet daarbij niet dat je het hebt over een gedrag van miljoenen jaren aan evolutie ontwikkeling en overleven..

(Bovenstaande was mijn eigen gedachte.)

Sheldrake kan men negatief bestempelen hoe men wil, ik heb deze man altijd interessant gevonden.
Onder alles bestaat een universele connectie, de wetenschap is waarschijnlijk nooit in staat dit nader te onderzoeken, of anders zal ons nog veel gaan verrassen..


Thoughts and Conciousness | At Home with Rupert Sheldrake :

Do we see reality as it is? | Donald Hoffman (TED)

Donald Hoffman is een Amerikaanse cognitieve wetenschapper. Een en ander sluit aan op voorgaande. Volgens deze wetenschapper zien we in wezen niet wat er is, de realiteit ook wel, maar is hetgeen we waarnemen enkel een interpretatie van de hersenen. Of anders gezegd, de 'innerlijke wereld'. Is wat we waarnemen derhalve deze 'innerlijke wereld', en de enigszins logische daarop volgende vraag, bestaat er dus een reële 'buiten' wereld? Hoffman maakt dat meteen duidelijk in de zin van, je zou beter niet kunnen testen of er bijvoorbeeld een trein over de rails raast door op die rails te gaan staan. De evolutie is ingericht op het herkennen van onder andere gevaar. Desondanks blijft er een vraag, wat we nu waarnemen.

Hoe het ook zij, laat Hoffman aan wat voorbeelden zien, dat de waarneming bedriegt, dat was je wellicht al bekend door middel van allerlei trucages.

We zien volgens hem een perceptie van iets, wat we zien is een constructie van samenwerkende neuronale activiteiten, die een bepaalt idee opbouwen, samengaande met bijvoorbeeld vorm en kleur. De kwestie blijft toch ergens 'hangen' in zijn voorbeeld van een tomaat, op het innerlijk veld ontstaat een 'kopie' van de waarneming van een tomaat (in dit geval). Het is niet wat je zou verwachten, zoals wanneer je een filmcamera zou gebruiken om iets vast te leggen. De hersenen leggen iets niet 'objectief' vast maar herscheppen iets en verbinden daar allerlei factoren aan, die net zo goed te maken kunnen hebben met smaak en andere zintuiglijkheden.

Wat je derhalve waarneemt (Hoffman) is een verbeelding of een kopie op het innerlijk vlak, het stelt -zelfs-  de vraag of er objectief wel een tomaat bestaat, búiten deze gewaarwording in het bewustzijn. Trek je die conclusie te hard door, zou je kunnen stellen dat er geen objectieve realiteit bestaat, maar uitsluitend een subjectieve (innerlijke) realiteit.

Hoffman meent op het slot dat de eigenlijke kwestie van perceptie is op te lossen om de grotere problemen van hersenen, en bewustzijn op te lossen, door dit te erkennen: We hebben het gewoonweg ergens helemaal fout - dat is trouwens wel een conclusie van "JE".

Wat we waarnemen is niet waarheidsgetrouw, wie weet of er wel een objectieve wereld bestaat, hersenen zijn continue aan het herscheppen, of eer nog, ze scheppen alles zélf, wat je aldoor waarneemt of concludeert is perceptie. (Geen realiteit. of toch wel?) :
     

  

De mens geen bedrading maar een bezield wezen

Afgelopen roerselen van allerlei personen op blogs geven je toch weer allerlei inspiratie om jezelf wat te uiten, maar dan graag op eigen blog. De onderlinge wreveligheden die je telkens toch krijgt bij verschillende thema's hebben echter, die indruk krijg ik stellig, meer te maken met het algeheel onbegrijpen wat je wilt zeggen. Het schijnt op blogs een ware kunst inmiddels, om niet alleen te begrijpen wat je 'leest' maar ook wat daarmee wil worden bedoelt. Wanneer men niet begrijpt wat het bedoelende schrijven behelst, komt het 'gevaar' dat men elkaar niet alleen voortdurend misverstaat maar ook dat men constant voornamelijk bewogen is met zijn eigen claims. Een en ander heeft misschien meer stukjes nodig om er wat meer over te verwoorden.

Over hersenen, hersenclams ziel en bezieling bijvoorbeeld..

Nu heeft 'Ebert' het hard met zichzelf zitten, als het toch vooral blijven herhalen, en als dat moet jaren lang, dat de hersenen en de hersenactiviteit heus de zetel is van alles wat de mens bezield. Ebert raadt me daarom in snel tempo aan het lezen van "wij zijn ons brein" van Swaab, niet dat hijzelf dat ooit las, hij las af en toe wat korte stukjes over neurologie en verder niet. Dat staat daarom eigenlijk nogal onnozel, ik zou Ebert en andere posters best wel een stuk of tien boeken willen aanraden, die ik wel ergens oppik op Internet, niet dat ik die boeken ooit heb gelezen. Maar laten we daar niet stilstaan, volgens Swaab hebben wij mensen allen een gemeenschappelijk brein, en dat brein zijn Wij. 😔

Ik ga niet eens het stoere reductionisme dat heden algemeen zo in is (de hersenkundigen wisselen elkaar steeds meer af op de teevee) verdedigen of afkraken. Maar ik betwijfel of deze korte titel reeds van een boek ooit als 'waar' kan worden opgemerkt. Maar eerder 'waar' schijnt het mij, dat hersenen een complexe bedrading zijn, net zoals het hart een functie heeft en longen een functie hebben, hebben hersenen een functie, hersenen verzamelen ordenen, 'heugen', slaan op, zetten b naast a. De belangrijkste functie van hersenen schijnt evolutionair onderdeel van overleven, daarom is het van grootste belang dat er in hersenen een grote orde ontstaat, waardoor mensen fysiek kunnen funcioneren, en ook in de wereld een "logische weg" vinden.

Natuurlijk zeg je nooit, mijn pink denkt, of mijn hart denkt, al wel het hart reageert op hersenimpulsen, bij veel spanning begint het hart bijvoorbeeld sneller te kloppen. (Bij veel griezelspelletjes hoor je daarom vaak een toenemende hartslag.) Je zou daarom kunnen menen dat niet alleen hersenen maar het hele lichaam op allerlei manieren is betrokken bij mentale gebeurtenissen (verhoogde bloeddruk, het lichaam gaat zweten en begint te beven enz.) Hersenen zouden ook kunnen functioneren zonder enig bewustzijn en enige gewaarwording, in een coma verkeert het lichaam als een kastplantje, op automatismen, maar er is niets.

Hier kom je op het onderwerp bezieling. Bezieling is niet meteen de connectie met een onstoffelijke ziel of een onstoffelijke entiteit - de hersenen met hun complexe bedrading: de miljarden hersencellen en hun talloze verbindingen zijn tot nog de enige soort 'machinerie' die kan worden bezield, dat wil zeggen geraakt, door een zelfbewustzijn, maar je kunt niet zonder meer zeggen dat hersenen dit zelfbewustzijn zijn. Zou dat zo zijn dan hadden we als mensen nooit enige externe informatie nodig, want de hersenen zouden alle informatie reeds bezitten en ons toespelen.

Dat is vergelijkbaar met een pc. , zou je beweren dat al hetgeen je via je pc op een blog of op een blanco vakje onder reacties meedeelt, door je pc wordt meegedeeld? Of zou je menen dat datgene wat jouw pc 'bezield' een externe factor heeft, het bezielende ben jij, de pc deelt het alleen mee via ingewikkelde complexe elektronica. De apparatuur is niet gemaakt om zelfstandig te denken, (dat zou zelfs verwarring veroorzaken) maar om jouw ideeën/gedachten om te zetten vanuit zijn pc-taal naar een voor mensen begrijpelijke taal over lange afstand. Het bijzondere van de pc is natuurlijk de DUALE factor. (Er is het ding dat uitvoert en er is de bediener van het ding, het enige en eigenlijk denkende ofwel bezielende, de mens.)

Over de mens, hersenen en de betekenis van een zelf of een ik daarbij heeft al tot veel discussie gevoerd over het duale of nonduale van het daarzijn. Men kan eenvoudigweg beweren dat er geen duale factor, zoals een ik-entiteit bestaat, maar men kan niet de hardleersheid ontkennen waarop hoe dan ook elk mens zichzelf ervaart als een onafhankelijk ego.

Wanneer je echter ogenblikkelijk het 'gevaar' ziet van een mogelijk duale factor, en je vindt het meteen inspringen met de zoveelste maal herhaling van 'het brein is toch heus de zetel van alles' (blijkbaar voelen sommige mensen zich daar welhaast ernstig in bedreigd) ontgaat je keer op keer de hele point.

Daar wordt reageren op iemand ook behoorlijk vervelend..
Stukje uit een postje:

'Als je bent geboren zijn je hersenen blanco, wat vertellen in zoverre jouw hersenen je? Je hersenen vertellen je helemaal niets. Pas door alle externe verbindingen en leerprocessen die niet ogenblikkelijk enig resultaat zijn van breinactiviteit, komt er een verhaal tot je. Dat verhaal kan dan jouw persoonlijke waarheid worden, en om waarheden voeren mensen -Terloops- oorlogen.

Het bezielende is niet meteen een onsterfelijke ziel, ik betwijfel zeer of hersencellen als losse deeltjes iets doen, het is een machinerie. De machinerie heeft niet eens bewustzijn nodig om te existeren als louter ding. Het regelt allerlei processen.
Wat is dus het bezielende, dat is je bewustzijn, je zelfbesef, je leervermogen, je gevoel voor iets. Je connecties naar buiten.' (....)

Hoe komt bewustzijn in het brein, het is in elk geval niet zo dat een brein afdoende is, om een jouw aldoor informatie toe te spelen en allerlei gevoelens en gevoeligheden. In eerste plaats is dit een externe gebeurtenis, en altijd geweest.
Om deze reden doet men overigens heden neurologische onderzoeken, zoals een neurologisch onderzoek naar de verschillen in man en vrouw. Men gebruikt heden feitelijk omgekeerde onderzoeken, want in eerste plaats maken verschillen en bepaalde gedragingen tussen man en vrouw een onderdeel uit van externe bepalende factoren, afhankelijk van tevens landen, vrouwen krijgen vrouwenrollen opgedrongen en mannen mannenrollen. Daarna gaat men neurologisch onderzoeken hoe het zit. Dit is tamelijk absurd, want hoe kun je een 'brein' onderzoeken zonder een externe geschiedenis die in eerste plaats de mensen maakt tot wie zij zijn? Alsof je dat zomaar doormidden kunt snijden.


- Ik heb een "gevoelig" brein -
Een brein is zoals een blanco vel, het fungeert als een ontvanger en informatieverwerker, door zintuigen externe factoren en een hoop gevoeligheden ontstaat een of andere vorm van bezieling, dat een bepaalt centrum creëert als zijnde een 'ik', maar de aard van dit zelfbewustzijn schijnt me allerminst verklaard. Het zelfbewustzijn is een universum in zichzelf, mij schijnt het een bevreemde redenatie wanneer je zou zeggen: Mijn brein is heel gevoelig, mijn brein genoot pas nog intens van muziek, of mijn brein heeft veel inleefvermogen. Deze gevoeligheden, voor schoonheid, voor inleefvermogen óntstijgen de directe functies van het mechanische brein. De mens is niet gedegradeerd tot een bepaalde breindefinitie, de gehele bestaanservaring van de mens, dat wat hem maakt tot mens, dat wat hem diepte verschaft,  het vermogen complexe denkstructuren te creëren, het creatieve in een woordenspel et cetera, het is deze 'geest in de fles'  die bestaan tot bestaan maakt.

Doe je deze universele bewustwording weg is er enkel nog een kastplantje, natuurlijk kan ook dan "het brein" overleven. Daarom zijn breindefinities eerder ketens die de mens bijna zielig degraderen tot een ding, en sommige mensen worden er zelfs agressief van als je dit domweg ontkent.

Voor mensen die daadwerkelijk geloven in een duale factor, is dat geen probleem, het brein fungeert dan als een ontvangen van de eigenlijke ziel, en is instrumenteel daarvoor ontworpen. Maar ook zonder deze duale factor kom je er niet, wanneer je blijft volharden in de stelling van 'ik ben mijn brein', of anders hersenactiviteit (pardon, ik bedoelde vurende neuronen.) Eenieder moge daarvoor zijn eigen definitie hebben.

Zo kun je vergelijkenderwijs met verschillende mensen kijken naar eenzelfde boom,
de ene persoon ziet de takken, de andere de bladeren, weer een ander ziet niets in of aan de boom, een verder iemand zegt dat bomen "zuurstoffabrieken" zijn, en weer een ander vindt bomen prachtige bijna monumentale scheppingen van de natuur.
Je zou nog kunnen toevoegen, dat degene die rationeel heeft betoogd dat bomen 'zuurstoffabrieken' zijn, meteen opmerkt dat het allemaal niet meer dan hoogst suggestief is om bomen te ervaren als levendige prachtige creaties (gisteren zat ik aan een prachtige oude boom die een stukje de rivier in liep.) Zelfs met een zekere boosheid: "Beste T. , je moet de feiten zien en niet al die suggestieve ónwerkelijke gevoelens van iets mooi vinden, en wat je allemaal maar ervaart: BA T."

Maar waarin bestaat in 'jullie' reductionisme nog dat wat de MENS Is en Uitmaakt? ...

 

Het brein bevat wel elf dimensies (?)

"Multidimensionaal universum in ons brein ontdekt.

Uit nieuw onderzoek blijkt dat de werking van het menselijk brein ons verstand ver te boven gaat. Het neemt de wereld niet waar in twee of drie dimensies. 

Het menselijk brein onderscheidt in de visuele wereld tot wel 11 verschillende dimensies. Deze indrukwekkende ontdekking kan helpen verklaren waarom zelfs moderne apparaten als MRI-scanners moeite hebben om uit te leggen wat er in ons hoofd omgaat. 

MRI-scanners geven hersenactiviteit weer als driedimensionaal beeld. Als het brein in 11 dimensies werkt, is zeggen dat een MRI-scan hersenactiviteit verklaart hetzelfde als zeggen dat de schaduw van een speldenknop het hele universum verklaart, en nog een aantal andere dimensies." ....

Volledig stuk 9ForNews.
[New York Post]

“We found a world that we had never imagined. There are tens of millions of these objects even in a small speck of the brain, up through seven dimensions. In some networks, we even found structures with up to 11 dimensions.”

Het idee van elf(?) dimensies komt voort uit de natuurkunde en kwantummechanica en de voorstellingen van een multidimensionaal heelal. Maar er is in het geheel geen waarneembare voorstelling mogelijk van dimensies die buiten ons menselijk en meetbaar bereik liggen. Ik heb derhalve geen idee of het hier gaat om een wetenschappelijk aantoonbaar onderzoek van betekenis, of gewoonweg om onzin. 
Als er zich hogere dimensies bevinden in de werkelijkheid is dat gewoonweg niet vast te stellen of te meten, het klinkt daarom alles behalve logisch dat men deze wél in het brein zou kunnen lokaliseren. 

Ik ben er, ter verduidelijking, tamelijk van overtuigd dat de werkelijkheid veel groter is dan men ooit zal waarnemen, maar dat is juist het hele punt, het is niet bewijsbaar en meetbaar. Daaronder vallen ook 'transcendente ervaringen', deze kan ik alleen maar mede delen, nooit objectief meetbaar bewijzen.

Transcendente ervaringen/en .. Waarom bestaan er minder toe doet

De huidige wereld, die dusdanig wordt getekend door het materialistisch denken, is meer dan ooit gericht op tijdelijkheid en vergankelijkheid, de mens beziet zichzelf in dit tijdsbestek van 60-70-80 jaar leven en met veel succes 100 jaar (indien men dit wenst). Daardoor gelooft hij ((en uiteindelijk is werkelijk alles geloof)) dat hij tijd tekort schiet - om maar zoveel mogelijk te bereiken en te ervaren en op te doen aan indrukken. Misschien moet hij nog naar dit land of dat land, voordat zijn leven abrupt stopt.
Ook de wereld zelf wordt van onvoorstelbare waarde, alles wordt in het materialistisch wereldbeeld beschouwd als "enig", kortom, er is alleen 'dit' bestaan, er is alleen deze levensvatbare wereld, dit is alles wat voorhanden is, en zoals een mysticus verder kijken, en over de zelf gemaakte grenzen en barrières heen kijken en voelen wordt als zinloos gedefinieerd.

Reeds beschouwd menigeen zichzelf, of beter zijn intellect reeds als almachtig. Het meest ingrijpende en opvallende aan mensen, die zich in hun leven wél voelde of voelen geconfronteerd met een feitelijke daadwerkelijke andere bestaansvorm, een andere dimensie, doorgaans kwam ook dit als een verrassing tot hen - is dat zij het materiële bestaan niet langer beschouwen als het enige dat er is. Het krijgt zelfs iets wat verwaarloosbaar is. Maar met verwaarloosbaar wordt iets geheel verschillends bedoelt, dan met onverschilligheid. Het doet er allemaal gewoonweg niet meer dusdanig toe, je hoeft niet perse dit en dat en nog zoveel te bereiken, aan ervaringen hoef je niet tekort te schieten, waarom ook: dit bestaan heeft genoeg aan zijn ervaringen, want je bent niet gebonden aan dit bestaan.

Je zou dus vermoeden, dat mensen die wél een enorm gewicht geven aan het fysieke bestaan, meer bekommerd en meer -verschillig zijn (in plaats van onverschillig) , maar het tegendeel is waarheid. Hoe meer je je bestaanszicht beperkt op dit tijdelijke en vergankelijke, hoe meer je bestaan wordt gedomineerd door egoïsme en hebberigheid en bezitsdrang, uiteindelijk is de hele wereld in oorlog met elkaar, omdat iedereen elkaar bestrijdt om belangen, en niemand wil zich iets laten ontnemen of wegnemen.
Daarentegen helpt een bestaanswereld waarin men heeft ervaren dat de bron van het zijnde transcendent is, en dus van een hogere aard.

Niets heeft meer dat móeten, het meest goede wat de moderne mens, die met zeven miljard mensen een onnoemelijk beroep doet op de Aarde - nog kan doen, is afstand nemen.
Afstand nemen, van die overweldigende kort durende bestaansdrang, die letterlijk alles vernietigt.


Stel dat de dokter jouw leven nog maar hooguit twee jaar geeft, omdat je dan onvermijdelijk het leven laat door een ongeneesbare ziekte. Doorgaans zou dit beperkte tijdsbestek ertoe kunnen leiden dat je nog heel veel en liefst zoveel mogelijk wilt ervaren, de dood wil jouw alleen maar 'kloten', en je kunt de dood hooguit een beetje slim af zijn door in versneld tempo zoveel mogelijk nog te ervaren.
Anderzijds vergroot je misschien juist daardoor je misère, omdat je die paar jaren die je resten énorm onder druk zet. Een ander zou deze paar jaren heel anders kunnen besteden, door bijvoorbeeld niets meer te moeten, door de dagen rustig tegemoet te gaan. En het kortstondige geluk te ervaren.

Wanneer jouw bestaan een extra dimensie krijgt, en vaak is dat onverwachts, waardoor je tot het overweldigende en misschien schokkende besef komt dat er een onvoorstelbare rijkdom wacht, die helemaal voorbij gaat aan uitsluitend het stoffelijke, heb je geen resterende tijd, maar eerder een 'zee aan tijd' en misschien heb je wel de tijdloosheid.

Mensen die zulke levensveranderende ervaringen kregen/of alsnog krijgen, stoten vaak op algeheel onbegrip, vanuit het beknopte materialistisch wereldbeeld, vaak worden ze zelf bestreden, dit omdat veel mensen nu eenmaal volharden daarin dat zij de waarheid in pacht hebben. En die waarheid zou dan uitsluitend het materialisme zijn. Eigenlijk is dat een vreemde reactie, want wanneer je de tijd kon verruilen in de tijdloosheid, zou dat dan niet een overweldigend besef zijn?

-

De wereld is ten laatste een groot wereldtoneel, men zou het echt eens zo moeten bezien, de mensen hebben het werelddecor gebouwd (de eindeloze in alles voorziende steden), en daarop spelen zich vervolgens de meest groteske absurde en krankzinnige zaken af / inzicht en wijsheid vind je nauwelijks onder de talloze wereldbestuurders - waarom zou je jezelf daaraan eigenlijk 'branden'?

Niemand zegt mij "HOE" ik dien te bestaan. Ik ben geen poppetje in het theater van een collectief bewustzijn. Ook ben ik niet in de ban van zogenaamde geestelijke en spirituele cultussen sektes en religieuze overtuigingen, terloops. Je dient er zelf over na te denken, wat het in feite allemaal betekent, het bestaan, er zijn, en of het bestaan dimensies heeft, die ontstijgen aan het alledaagse, het kortstondige en het materiële.

Als iets je vrijmaakt, dan kan het alleen dit zijn......

'Deepak Chopra - What is the Nature of Personal Identity?' (Closer to Truth)

De continuerende serie  Closer to Truth is bijzonder aan te raden voor mensen die geïnteresseerd zijn in levensvragen. Robert Lawrence Kuhn stelt tal van vragen aan wetenschappers en filosofen als wel of niet religieuze mensen. Lawrence Kuhn is een typische twijfelaar, hij wil wel aannemen dat er iets bestaat als God, maar zijn eindeloos lijkende zoektocht in zijn onderhand talloze gesprekken blijven onbevredigend.

 

Interessant is de vraag die hij stelt aan verschillende personen, waarvan er één hieronder (Deepak Chopra) wat eigenlijk het zo wezenlijk gevoel behelst dat elk mens heeft, en in feite volledig beheerst, van een 'zelf' , een eigen identiteit, een "ik". Je moet even kappen voordat je intellectueel met die vraag op de loop gaat of meent dat er goede moderne 'neurologische' argumenten zijn die ontkennen dat er iets als een 'zelf' bestaat. Het hele mensdom is zich gewaar, zonder uitzondering, van een persoon in eigen lijf. Blijf eerstmaals stevig bij 'dit' argument.

 

Onherroepelijk komt het vrije wils argument daarbij, de talloze gedachte en wils-impulsen die je bestaan van moment naar moment beheersen, en die je het zekere gevoel geven, dat er wel degelijk een stuurman is op het varende schip.  (Als ik niet bepaal wat ik doe, wat bepaalt het dan wel?) In zeker zin stellen filosofen, dat er geen mannetje, geen ik bestaat die in het brein 'alle touwtjes' in handen heeft, maar dat de mens wordt beheerst door een onbekend wezen, waar hij eigenlijk geen vat op heeft, en die hem aanstuurt.

 

Bij dit laatste zou ik dan wel willen weten, hoe 'hersenen' gedachten en wil aansturen waaraan de mens dan tevens zou zijn over geleverd. Het stelt dat de hersenen hun eigen intelligentie uitvoeren, maar wie is de waarnemer daarvan, wie is degene die zich daarvan bewust is?

Om deze reden moet men zich niet al te makkelijk van zulke vragen af maken, de neurologie heeft daar momenteel geen enkel antwoord op.

 

Wat "Chopra" stelt is, dat er in elk geval een bewustzijn is, maar zoals hij beweert, is dit bewustzijn niet begrenst tot een bepaalde vorm, zoals een persoon, hij beweert zelfs dat bewustzijn universeel is en daarboven uit geheven is bewustzijn 'God'.  God is het universele kosmische bewustzijn, hoe dat allemaal precies werkt, daar heeft Chopra vast geen enkel antwoord op.

 

Nee, zegt Lawrence Kuhn, voor wie het ook te snel gaat - het blijft een feit dat er een besef en een gewaarwording is, van een eigen "zelf" , elk mens heeft een besef van een eigen zelf.

 

Het is niet uitgesloten - en misschien wel waarschijnlijk - dat dit idee van een 'zelf' is ontstaan uit de constante heugenis, of in het feit van het afzonderlijk lichaam dat alleen 'jouw' toebehoort. Maar de werking en functie is verre van duidelijk. Want waarom zouden hersenen een dergelijk 'zelf' construeren, scheppen, zou dat dan niet een belangrijke functie hebben in het bestaan?

 

Wanneer je stilstaat bij jezelf, vraag je je dan weleens af waar eigenlijk je gedachten vandaan komen? Gedachten lees je niet in volgorde uit een boek, ze komen spontaan en sturen je gedrag, je weet niet wat je gáát denken, noch waarheen het je gaat sturen. Ergens ontstaat het allemaal volledig spontaan. (Ik wist een minuut geleden niet dat ik bovenstaande regels op die manier zou toevoegen of wat ik vervolgens zal schrijven.)

 

Daarentegen is er het bewustzijn. De belangrijkste functie van bewustzijn schijnt het gewaarzijn in zichzelf.

Het gewaar zijn speelt echter een andere rol, dan het aansturen van gedachten en het handelen. Stel dat je als waarnemer aan de kant van een drukke weg het verkeer gadeslaat. Het verkeer raast voorbij zonder dat je daar enige invloed op hebt. Zo ontstaan je gedachten en handelingen op een niet bewust niveau, terwijl het continue doordringt in het bewustzijn.

 

Dit in zichzelf doet het bewustzijn geloven dat er een zeker ik is, dat samengaat met bewustzijn. Bewustzijn relateert ogenblikkelijk - van seconde naar seconde - gedachtes en handelingen aan een bepaalde 'vorm' : een zeker iemand. Deze iemand 'maakt gedachten en handelt'.

 

Wanneer je stelt (of beseft) dat er uitsluitend bewustzijn is, bestaan/en ontstaan gedachten en handelingen daar volledig los van, maar als dit zo is wat is dan de functie van bewustzijn?

Vergelijkbaar zou men op den duur mechanische robotten kunnen maken die via informatie handelingen verrichten, zonder zich een moment bewust te zijn.

 

Het bewustzijn schijnt niet echt noodzakelijk. Of wel?

Bewustzijn is het wonderbaarlijke waardoor de mens het bestaan kan beleven en ervaren en ondergaan, waardoor hij zintuiglijk is, zonder dit was er feitelijk helemaal niets. Waarom speelt bewustzijn bij het denken en handelen desondanks een belangrijke rol, want waarom zou men zich anders eerst bewust moeten zijn? / Misschien speelt het uiteindelijk toch een fundamentele rol in beslissingen, en is er een zekere 'goedkeuring' noodzakelijk van een veronderstelt ego.

 

(Iedereen is zichzelf in elk geval wel degelijk van een "invloed" bewust, ongeacht dergelijke vragen.)

 

We zijn ons als mensen zéér ego-bewust. Daar moet men nogmaals niet te makkelijk overeen gaan, de neuroloog vindt echter geen ego of anders gezegd geen 'specifiek mannetje' in het hoofd. Maar wanneer de neuroloog de hersencellen ontleedt, vindt hij ook geen enkel spoor van bewustzijn. Er is feitelijk niets. Toch zijn wij bewust. Misschien is dit zelfs de enige zekerheid die bestaat.....

 

: 

 

 

"Waarom zijn we op aarde?" /2 : De werkelijkheid van ideeën

Hierbij de link: Waarom zijn we op aarde? /2 De werkelijkheid van ideeën
Momentele tv. serie: Beschikbaar tot 25 juni.

 

De EO serie 'waarom zijn we op aarde', heeft zoals de titel lijkt, geen religieuze missie maar is een ontmoeting met wetenschappers van allerlei aard, zowel gelovige als niet gelovige, en behelst behoorlijk complexe materie.

Anders dan de 'schoolkatechismus'  (Vraag 1: Waartoe zijn wij op aarde? Antwoord: Wij zijn op aarde om God te dienen en daardoor hier en in het hiernamaals gelukkig te zijn) : heeft de EO serie deze wat ongelukkige titel voor een desondanks sceptische serie documentaires. (De stelregel we zijn hier -en hierna-  om gelukkig te zijn is een wel heel simplistisch antwoord op de complexe vragen van het leven. - En heeft geen enkel antwoord op het kwaad.)

 

In dit deel gaat het over de samenhang tussen de taal van de wiskunde, als de beschrijving - beter herschrijving van de werkelijkheid, en in hoeverre het fundamenteel daarbij de werkelijkheid als zodanig beschrijft. Wanneer de mens tot zulke grootse bedenksels in staat is, moet de mens over een bijzonder vermogen beschikken, om niet alleen de waarneembare 'realiteit' te vertalen en te interpreteren, maar ook om deze daadwerkelijk adequaat te begrijpen.

 

Maar voordat de mens zichzelf daarbij ophemelt, blijft het de diepste vraag, of datgene wat de mens en de wiskunde beschrijft hetzelfde is als de waarneembare werkelijkheid. Of blijft het uiteindelijk toch een menselijk-intellectuele perceptie, of te wel een interpretatie van het eigenlijke?

 

Neem een simpel voorbeeld: Wanneer je de afstand hebt berekend tussen laten we zeggen de aarde en de maan, heb je dan een fundamentele werkelijkheid beschreven? De fysieke realiteit zo mag je stellen, heeft geen enkele notie van deze afstand of heeft daar enige 'realiteitszin' voor. (Het is uiteindelijk een alleen-menselijk bedenksel dat in de praktijk hooguit een zin heeft, bijvoorbeeld bij reizen naar de maan.)

 

Een wetenschapper in de aflevering stelt dat 'de mens naar steeds hogere bergen zoekt, om steeds meer en wijder te kunnen waarnemen.' De waarneming en de interpretatie van de waarneming schijnen niet identiek, of heeft wiskunde dit dilemma overwonnen?

Je kunt het nog anders verwoorden: heeft de werkelijkheid als zodanig een TAAL?

 

En als dit zo zou zijn, neigt TAAL dan niet - hoe dan ook - naar een auteur, er is geen taal zonder een auteur. Als iets als de werkelijkheid kan worden omschreven, is er dan een schrijver? Een goed voorbeeld van een 'verborgen taal', een code is de DNA streng. Wijst de code waarin genen zijn gerangschikt naar een aard taal? Een evolutiebioloog was hier nog fel tegen gekant in een artikel, natuurlijk vreest de atheïst dat er bij het idee van taal altijd een 'auteur' om de hoek komt kijken. Deze "vrees" spreekt men tevens uit in deze aflevering. Hetzelfde wat geldt voor het DNA, de complexe structuur die niets aan het toeval overlaat en exact een levensvorm bepaalt, geldt voor de schijnbare complexiteit van het heelal. De fijnafstemming (fine-tuning) van het heelal bepaalt exact dat het vatbaar was voor het leven. Bij een minimale afwijking was dit heelal niet mogelijk geweest. Ook hier lijkt er zich een hogere verborgen werkelijkheid achter af te spelen.

Hierin weerspreekt men zich in deze aflevering, de reductionist die in de serie inderdaad opvallend radicaal is in zijn nihilisme - maakt duidelijk onderscheid tussen dat wat realiteit is, en de verhalenverteller, de mens, de interpretator : opvallend erkent hij tevens dat wiskunde een 'taal' is die de realiteit dicht nadert en wat de mens daarbij wonderbaarlijk verheft.

 

Wie is de mens, om de werkelijkheid te kunnen bevatten? , is het éne

Hoe wonderbaarlijk is het, dat de mens dit kan.. is het andere....
De derde vraag is, is de mens ooit in staat de ganse werkelijkheid te beschrijven en desnoods samen te vatten in een formule van formaat, die op een T-Sjirt geschreven kan worden, of bevat de aard der werkelijkheid aspecten die dusdanig in het verborgen liggen dat ze nooit kunnen worden omschreven...
 

'Klimaatverandering een complot...

Tussendoortje, van '9ForNews'

"Klimaatverandering wordt niet veroorzaakt door de mens en is een complot van het bedrijfsleven. Dat heeft VVD-Statenlid Frits Paymans gezegd. Hij voegde toe dat wetenschappers die het tegendeel beweren niet te vertrouwen zijn.

“Net zoals bij alle andere complottheorieën kan dat georkestreerd zijn,” aldus Paymans. “En ik was eerder dan Donald Trump.”

Volgens hem zitten de multinationals achter dit complot. “Shell en Heineken zijn niet voor niets aan het vergroenen, want dat is waar de subsidies te halen zijn,” zei hij. Ook andere VVD’ers denken dat er sprake is van een klimaatcomplot. “Dat zou zomaar eens kunnen,” reageerde fractievoorzitter Tiemen Brill. “Er zijn signalen die die kant op wijzen.”

Brill merkte op dat er niet genoeg wetenschappelijk bewijs is waaruit blijkt dat klimaatverandering wordt veroorzaakt door de mens."

[Omroep West]

Ik geloof er echt niks van, tot aan een stukje uit volgende reageerder:
"Jij hebt het over een milieu probleem, dat is heel wat anders dan een klimaat probleem. De mens vervuilt, dat is helaas waar, maar dat heeft niets te maken met het klimaat." (Rest te lezen op de website.)

De mens vervuilt, dat is waar, en die vervuiling verstoord al jaren lang het klimaat. Dit wordt door het merendeel van wetenschappers beaamd. Ik kan me er lichtelijk aan ergeren, dat klimaatverandering wordt ontkent. Nu kunnen complotsmeed websites -waaronder 9ForNews of Niburu-  beweren dat er natuurlijk weer bakken geld wordt verdient met zogenaamde groene energie, wederom rijke inkomstenbronnen voor megabedrijven - bv. bij het maken van windmolens. Een verdere grote winstmarkt dus voor megabedrijven, die de milieuvervuiling en  de klimaat verandering (hoezo zijn dat twee dingen(?) gebruiken als zogenaamde reden voor nieuwe winstmarkten. Tja, als u wilt weten hoe je complotten smeedt, zijn er vast mensen die dat heel fijn uitleggen.

Onderwijl is het feit, dat ook ontkenning van feiten grote gevolgen heeft, namelijk een verdere vrije toegang, om kolossaal door te gaan met wereldwijde vervuiling. Daar ligt de winstmarkt voor Donald Trump. (Waarom mensen presidenten kiezen op grond van hun verleden in het zakenleven, met een hoop corruptie en vriendjespolitiek erbij - is op zichzelf een interessante andere kwestie.
Je zou menen dat we als mensengemeenschappen regeringsleiders kiezen op grond van hun vermogen en niet om goed na te denken over wat er gaande is in de wereld, om goed economisch politiek leiderschap, en omwille de globale rechtvaardigheid. Daarvoor zou je overigens ook een doodarm mens ergens in niemandsland kunnen opleiden.)

Trump kan de globale vervuiling niks schelen, de man is een geboren zakenman die alleen getallen ziet met veel nullen - hoe kun je grote winsten blijven boeken met economieën die niet langer een grote bijdrage leveren aan globale vervuiling?  Daarom maar globale vervuiling door uitsluitend mensen toedoen als een fabel verwerpen.

Nu nog ontkennen dat de wereld rond is........

Laatste zin van 'Brill' lijkt me overigens een lacher, dat er geen afdoende bewijs is dat de mens een grote wereldvervuiler is.

Leven en dood, de dood als genadevolle verlossing /?

Aansluitend min of meer op voorgaande. Waar de dood voor Krishnamurti een heel bijzondere betekenis krijgt. Bij de vraag wat is lijden en waardoor ontstaat lijden - gelden per slot maar twee vormen van lijden, het lijden van een organisme (het lichamelijk lijden) en het lijden in de geest.
De dood als zodanig is de verlossing van het lijden van beide.

Eerder schreef de filosofiedocent Jan Riemersma over de standpunten van godsdienstfilosoof Emanuel Rutten, en weerlegde diens mening dat er 'genadevolle structuren' bestaan in het bestaan. Met een portie aan de (aartspessimist) van het Bijbelboek Prediker o.a. Nogmaals dit citaat:

"De grootste genade, zo lezen we in Prediker, is om nooit te worden geboren- en dit geldt als het sterkste argument tegen 'genadevolle structuren', want het bewijst dat de algehele annihilatie van de mens, het absolute niet-zijn, de enige bescherming is tegen de kracht van het kwaad en dat elk herstel in de vorm van genade of troost tekortschiet [5]." (J.A. Riemersma.)

Hieruit volgt de schokkende conclusie, tenminste als je dit verder overweegt - dat het bewustzijn -in de gedeelde betekenis van dat je bewust bent-  de eigenlijke bron is van het lijden. Op het moment iets bewust is, treedt het lijden in. Als je meent dat je beter niet geboren had kunnen worden, omdat geboren worden betekend dat je een bewustzijn verkrijgt, dit bewustzijn is vatbaar, zo niet onnoemelijk vatbaar, voor aangedaan kwaad en voor lijden, ook het organisme zelf kan je dit lijden 'aandoen'. Dus mag je concluderen, dat bewustzijn in zichzelf de bron is van lijden.

De dood staat voor onze levens als een totale paradox daar tegenover, - mijn zuster vertelde me pas dat een familielid nooit bij een begrafenis of crematie kan zijn, omdat hij dan onbeholpen gaat lachen. Dat lachen doet hij wellicht niet om de spot te drijven met de dood, de meeste mensen snappen iets als 'dood' niet, het is een plotseling intreden, een diepste inbreuk zelf, in het leven. En het leven is het enige wat je kent.

Je kent uitsluitend het leven, gedeeld in het feit dat je bewust bent, er is bewustzijn voorhanden. Maar het leven is ongelofelijk kwetsbaar, je voelt je leven tot aan de topjes van je vingers, het is verdeeld over je hele lichaam, daarnaast is het bewustzijn extreem kwetsbaar. Zelfs een dier dat eenmaal door zijn baas is mishandelt behoudt een diep wantrouwen jegens zijn baas en neigt ertoe vals te worden.
Wanneer het leven om zij het fysieke oorzaak of geestelijke oorzaak nagenoeg ondraaglijk wordt, kan de dood worden beschouwd als een absoluut einde en beëindigen van lijden.

Hierbij dien je strikt bij het feit te blijven, het gaat niet over een eventueel ná de dood, misschien biedt een geloof in een hiernamaals voor sommigen een troost bij het extreem absolute, dat het idee van de dood als een schok doet ervaren, maar voor de lijdende mens - en ook het lijdende dier - is de dood de ontkoppeling aan het lijden zelf. Dit kan uit humane overwegingen, zoals bij euthanasie, doorgaans laten mensen een geliefd huisdier eerder via euthanasie inslapen dan een geliefde medemens - (Mensen blijven vaak zeulen en slepen met de ernstig zieken.) De dood wordt daarbij wel degelijk beschouwd als zogezegd een 'genadevolle structuur' (al wel ik het begrip structuur hierbij niet goed begrijp.) 

Dat de dood als zodanig een geschenk is van God is een andere kwestie, het is moeilijk voor te stellen dat een 'oppermacht' geen andere oplossing had voor het lijden dan met het lijden het leven zelf te beëindigen (dat lijkt eerder op een grap van een nare trollengod.) Maar je hoeft er geen goden en hiernamaalsen bij te slepen, om ook als niet gelovige of als humanist te constateren, dat de dood in elk geval het lijden beëindigt. Is dat een vorm van genade? Je zou toch menen van ja.

Om de dood, naast andere soortgelijke feiten te plaatsen onder 'genadevolle structuren' kun je niet per absoluut zo stellen. De dood kan ook een ongewild intrede zijn in iemands bestaan, die zijn bestaan opperbest vindt zoals het is, tegelijk kan het gelden als een groot verlies voor nabestaanden.

De ultieme vragen - die vaak komen van de filosofen en allerlei denkers, zoals Krishnamurti, gaan voorbij aan de dood als fysiek organisme. Kan het lijden ooit eindigen? Welnu, daarbij dien je toch onderscheid te maken tussen fysiek lijden en andere soorten van lijden. Fysiek lijden ligt in handen van de natuur, van moderne artsen en geneeskunde. Ik zou echt niet weten hoe je het moest beëindigen. (Vaak realiseren spirituele leraren zich niet eens hoe gevrijwaard zijzelf uit het leven zijn gekomen.)
Dan is er mentaal lijden. Mensen lijden aan het leven. Aan het bestaan zelf. Emoties en herinneringen, nare gebeurtenissen, gekwetstheden, aangedaan lijden, in zeker zin is heugenis een bepaalde bron van lijden, dan geldt weliswaar de vraag of dit ooit kan eindigen..

Hierin krijgt het thema van de dood een bijzondere betekenis. De dood betreft hier niet de dood van het fysiek organisme. Maar de complexe kwestie of de geest, het bewustzijn kan eindigen aan 'zichzelf'. (Aan herinneren, aan heugenis.) Hierbij ben je weer terug bij een andere thematiek.

Teruggaande tot het begin. De mens, zo zou je mogen concluderen, lijdt aan het leven, hij had volgens Prediker beter niet kunnen worden geboren, want er is meer genade in het niet geboren zijn, dan er aan genade mogelijk is voor de lijdende aan het leven. Geen mantel kan zoveel wondes bedekken..

Daarmee reken je af met de zogenaamde genadevolle structuren, een zoveelste poging natuurlijk voor een godsdienstfilosoof om Gods bestaan te bewijzen. Maar het bestaan bewijst eerder het tegendeel. Voor onnoemelijk veel mensen laat staan dieren, is de laatste aanblik die zij bewust hadden, er een van onvoorstelbare verschrikking. Neem een weerzinwekkende oorlog als voorbeeld of de aanblik van een afschuwelijke sadist, of voor het dier een slachthuis.
Daarmee komt het intreden van de dood als een absoluut einde van alle verschrikking.
Maar het gaat te ver om nu te stellen, dat dit een door God gegeven 'genadevolle structuur' is. (Waarom zou een almachtige het lijden in eerste instantie hebben toegelaten?)

Verwijzing naar DLT / zie tevens reacties

J. Krishnamurti (Brockwood Park 1976) De dood voorbij

Jiddu Krishnamurti in gesprek met David Bohm en David Shainberg, dit is het 7de slotdeel uit deze serie gesprekken.
Krishnamurti heeft, vanaf ik hem al op jeugdige leeftijd las, nog steeds een aantrekking, in de zin dat de man ondanks zijn overlijden, altijd actueel zal zijn en blijven. De wereld en de wereld van mensen is sindsdien weinig veranderd, de wereld beschouwd onverminderd oorlog als een geschikt middel om vrede te brengen of te handhaven. Ondanks oorlog feitelijk het tegenovergestelde bewerkstelligt, oorlog vernietigt immers de vrede en kan het derhalve nóóit bevorderen. Maar Krishnamurti heeft zijn bijzondere aard daarin om wereld en mens samen te brengen, niet alleen is de wereld de feitelijke afspiegeling van de 'innerlijke mens', maar alles begint en eindigt ook bij de innerlijke mens. Wat hij daarom aanspreekt is de mens als zodanig.

Maar bijzonder is het thema van de dood. (Het fijne van deze reeks gesprekken is overigens de weergegeven zuivere vertaling, mits je toch enige moeite hebt met het Engels.) Krishnamurti geeft het thema van de dood een heel bijzondere betekenis. Om helderheid te brengen in wat hij zegt gaat het er wat moeizaam aan toe, het is in zoverre duidelijk dat hij het niet heeft over de lichamelijke/biologische dood van de mens. Het gaat niet om de dood van het organisme, wat er gebeurt bij de dood van het organisme daarover is al onnoemelijk veel gespeculeerd. Maar hieraan gaat hij nu juist voorbij.

Hij heeft het erover of de denker, of zoals hij het noemt, de beeldvormer als de beeldvorming, oftewel de schepper van het beeldvormende denken als tegelijk het beeldgevormde denken, kan eindigen. Beter, de continue beweging van het scheppende denken als het geschapen denken, het denken dat onafgebroken beelden creëert als zelfbeelden, de denker en het denken, de beeldvorming en tegelijk de schepper ervan. Hier gaat hij, zoals eigen aan hem was, heel ver en heel fundamenteel op in.
Men kan bij dit soort vragen eigenlijk niet ontkomen, aan concrete vragen die te maken hebben met hedendaagse kennis, zoals de neurologie van het brein, wanneer het brein op een bepaalde manier functioneert, is dit een fundamentele werking van het brein, daarmee stelt Krishnamurti onmogelijke kwesties. Want hoe kan bewustzijn iets fundamenteel beëindigen wat thuishoort bij de werkingen van het brein zelf? Veel spirituele leraren van destijds als van heden stellen zich deze vragen eigenlijk nooit.

Wanneer je bijvoorbeeld een vraag stelt zoals 'kun jij als zodanig eindigen, en wel helemaal, kan het ik eindigen: het ik staat voor heel het verleden, alle vorming en beeldvorming, tijd (verleden heden en toekomst): kan dus niet alleen de reeds gevormde voorstelling (of reeks voorstellingen) eindigen maar ook de schepper ervan (zo niet dan is dat gelijk aan enerzijds water uit een kom scheppen en anderzijds water weer erin laten stromen) - Wanneer je dus deze vraag stelt, dan is dat meer dan een kwestie van soortgelijk non-dualisme: (Non-dualisten stellen zich soortgelijke vragen aangaande het eindigen van het ik of ego, en alle beeldvorming ervan) dan doe je tegelijk een beroep op de fysieke realiteit. De hersenen hebben als belangrijkste functie nu juist het opslaan, het continue opslaan van waarnemingen en beelden als beeldvormingen, -alles wat het denken daarbij erbij fantaseert-

Het geheugen is een gigantisch en schijnbaar oneindig lijkend reservoir van heugenis, van herinneringen, automatisch slaat het alles op, je kunt daarom niet ontkomen aan de fysieke kwestie, of iets kan worden beëindigt dat tegelijk een functie is van de hersenen. Het zou kunnen dat dit eenvoudigweg niet kan. Tenzij bij ernstige fysieke kwalen zoals een mate van grote dementie. Bij dementie heeft geheugenverlies en identiteitsverlies echter ernstige en nare gevolgen. Het wordt allerminst ervaren als een soort toestand van verlicht zijn.

Nu zal het niet zo zijn dat Krishnamurti of soortgelijk de non-dualisten met het eindigen van het ego en daarmee de nasleep van eindeloze heugenis, bedoelen, dat je daarna de weg naar huis niet meer vindt omdat je niet meer weet waar je woont, of wanneer je geboren bent en uit welke ouders. Non dualisme blijft daarom voor mij althans altijd een aard spel. Want wie kan zijn heugenis door een zeef halen, en alleen heugen wat van belang is, voor bijvoorbeeld de weg vinden naar je huis?

Behalve de talloze zelfillusies, schijnt het mij eerder zo, dat geen mens zichzelf of iets in zichzelf zonder meer kan opheffen, eerder is ook dit allemaal een onderdeel van niet veel meer dan een fijne filosofie. Punt is, dat het intellectueel, (wanneer het je al geruime tijd interesseert ben je daar overigens nog meer in thuis) redelijk te begrijpen is, ook de gehele filosofie daarachter. Maar het bestaan krijgt er geen enkele dimensie bij, als je datgene niet ook daadwerkelijk vermag te leven..

Wel kunnen dit soort beschouwingen helpen, om het leven in elk geval anders te gaan bezien. De uiteindelijke daad is niet een handeling in uiterlijke zin, dit is een van de wat vage dingen die Krishnamurti benadrukt - De handeling is het 'eindigen' , maar zonder dat er iemand is die iets beëindigt. Degene die iets wil beëindigen is immers wederom deel van hetzelfde proces dat in stand houdt. Of eigenlijk alleen iets wil veranderen in zichzelf. Bestaan is boordevol van dit soort zelf-illusies.
Kan daarom het proces eindigen van continue en onafgebroken beeldvorming, kan niet alleen alle beeldvorming eindigen maar ook de beeldvormer : Krishnamurti gaat zover te vragen of de geest ofwel de hersenen helemaal niets kunnen registreren. (Dit schijnt mij nu een echte hersenkwestie, want hersenen hebben de werking dat ze juist alles registreren.) De vraag naar het onmogelijke dus. Zelf betwijfel ik of bewustzijn geest of brein ooit in staat is om niets te registreren.

Dat zou betekenen dat het alleen nog bewust is, gewaar, dat het als het ware binnenin het 'speelveld bestaat van leven' zonder een of ander specifiek te registreren.

Bijvoorbeeld: Dit registreren borrelt op, iemand zegt iets dat misschien kwetsend is, maar het gaat als een windvlaagje van betekenisloosheid voorbij, er is geen "jij" die dit óppikt en meteen zich gekwetst voelt.

De dood krijgt -per slot- voor Krishamurti deze specifieke betekenis, van niet registreren, van het beëindigen van alle beeldvorming, wanneer de mens niet in conflict verkeert (en dit is fysiek wel aantoonbaar) blijft er een bruisende energie. Hoeveel energie verspilt een mens immers niet met conflict? Met ergernis, jaloezie, ambitie, enz. Deze bruisende energie is wat hij "compassie" noemt: compassie is een inmiddels antiek woord maar drukt hetzelfde uit als zuivere liefde.....

'Waarom zijn we op aarde?

Waarom zijn we op aarde? Een serie op NPO2 (EO), is een interessante poging om verschillende gedachtegangen over wel of geen zin in het leven te laten passeren.

"De gelovige wetenschapper Ard Louis en de niet-gelovige filmmaker David Malone buigen zich over de vraag waarom de mens op aarde is. In hun zoektocht naar zingeving, moraal en (misschien zelfs) God nemen ze het werk van ’s werelds grootste wetenschappers en filosofen onder de loep."

Gesprekken met atheïsten, reductionisten en andere, het is geen eerste poging. Al jaren zijn het verschillende elkaar bestrijdende kampen. De antwoorden van een reductionist in deel 1 laten overigens helemaal niks over, aan ook maar een idee van zingeving.
De realiteit rondom de (hedendaagse) wetenschap is, dat zij reeds min of meer claimen dat ze alle antwoorden binnen handbereik hebben, aangaande de aard en het hoe, en 'hoezo' van de werkelijkheid. En dat is een forse claim voor wie hier de nodige twijfels bij zet.

Maar hoe kun je, als je claimt misschien niet momenteel maar wel over zekere tijd "alles" te begrijpen, eigenlijk ooit beweren dat inderdaad alles kan worden begrepen, wanneer mensen blijven zitten met Fundamentele Levensvragen, aangaande het WAAROM. Waarom zijn we op aarde, met deze klinkende titel volgt feitelijk alleen een misleidende wetenschap, die alles claimt te weten maar per definitie geen invulling kan geven aan juist dit 'waarom'. Daarin faalt zijn niet alleen volkomen, maar ze biedt de nieuwsgierige mens helemaal niks als het hierom gaat.

Je bent er volgens de reductionist voor de flauwekul zelf, zoals de hele kosmos flauwekul is, er is niks voor of achter deze kosmos, er zit geen verdere reden of bedoeling achter, ja, hij wordt bijna kwaad als je daarom vraagt. Waaromvragen behoren niet bij wetenschap, maar hoe kun je dan claimen een almachtig antwoord te hebben op "alles" , bij dat 'alles' behoort in feite een 'waarom'.
Wetenschap biedt de wereld ten alle tijde een incomplete onvolledige puzzel.

Als mens kom je bijna logisch in opstand tegen een aard veronderstelde werkelijkheid, die geen enkele bedoeling heeft, dan er gewoonweg te zijn. Zelfs de vraag over het hóe dit kon gebeuren, is teveel gevraagd voor de reductionist, alsof als enige relevantie blijft het gegeven zelf, dat alles bestaat.

Daarmee, met die onvolledige puzzel, wil men komen tot de "grote finale" , de grote finale van intellect, breinwerk, opsomming van kennis, zoeken naar de grenzen van het heelal, zonder ooit zelfs in aanvang een antwoord te hebben op een waaromvraag. De mens bekijkt des avonds de sterrenhemel, valt daarmee volledig in zijn eigen "niet", het antwoord van de reductionist en nihilist is dat het allemaal niks voorstelt van wezenlijke of verdere waarde, ondanks grenzeloosheid, ondanks er geen antwoord is op waarom er überhaupt een dergelijk heelal bestaat.

Er is wel een poging ondernomen deze laatste vraag te beantwoorden, op eenzelfde manier als de toevalsleer van Darwin, door een multiversum voor te stellen. Een multiversum wordt echter tot een grote absurditeit wanneer men vervolgens uitrekent, hoeveel heelallen er nodig (noodzakelijk) zijn, (een 1 met tig-nullen) om bij louter toeval er één uit te laten tevoorschijn komen, die 'gemaakt' is voor het leven. Het onze. (En dan zonder een glimp op te vangen van dit multiversum.)
Een ander in de uitzending optie is natuurlijk, dat dit heelal er een is en uniek, omdat er een hoger wezen achter schuil gaat. Daarmee krijgt het wel een reden. Het enige wat religies kunnen bieden en wat wetenschap en reductionisme niet kan bieden, is nu juist "een reden".

Maar is er wel een AL-visie mogelijk, zónder de elementaire 'reden' -vraag?
Kun je één vraag of meer vragen zomaar schrappen, bij een zogeheten theorie van alles?
Of geef je dan toe als wetenschap juist daar volledig te falen...

En wat is - per slot - de verdere consequentie, het reduceren van alles en van de mens tot een verder zielloos iets, een zielloos iemand in een even zo onbezielde kosmos, dat raakt aan je leven. Wanneer je daarentegen een andere overtuiging bent toegedaan, herleidt je bestaan niet tot een tijdelijk en verder geheel zinloos iets, maar geef je het er (immers) een belangrijke Dimensie bij........

Noot 7/6: Hierbij de link naar de 1ste aflevering van deze boeiende serie:
'Wezens op zoek naar Zingeving'  (Beschikbaar tot 18 juni)

'Genadevolle structuren' / extra noten

Je zou de constatering die je doet, dat er in de wereld, in de levens van mensen, geen aantoonbaar bewijs is van enige genade, - het lijden is sterk en alomtegenwoordig - in het bijzondere kunnen omdraaien. Want bedenk eens, dat deze constatering, waardoor je blijk geeft dat je dit lijden ZIET, dat je gevoel hebt voor dit lijden, dat je dit lijden aantrekt, en dat het je raakt, omgekeerd een structuur is van diepste genade.
Er is in die betekenis al een mate van Genade voor nodig, waardoor de mens constateert, dat er wereldwijd lijden is, deze constatering gaat voorbij, aan onverschilligheid, aan koude ongevoeligheid, aan pure ego-gerichtheid.

Bij een bepaalde scene in een film kwam de zinsnede voorbij die ongeveer als volgt ging:  Stel eens, dat er helemaal geen nieuwsberichten waren, geen nieuwsbladen, dat niemand berichtte over de wereldgebeurtenissen, de ellende, het onrecht, de oorlogen, in welk voor type wereld zou de mens dán verkeren? In een type wereld waarin alles egaal is.

Een GENADEVOLLE structuur die het zwaarlijk aanvaardbaar vindt dat er geen genade schijnt te bestaan voor de armen en de lijdende, de hongerenden, mensen die kampen met zoveel noden, zij het lichamelijk of geestelijk, de maatschappij die zich 'verdrinkt' in alles wat maar een roest opwekt, dit op zichzelf is een diepe menselijke bewogenheid. Deze bewogenheid is niet onverschillig, laat het niet egaal, je zou het daarom een structuur van genade kunnen noemen.

Alleen als mens kan ik wat doen, maar stel dat je iemand in een diep water ziet vallen, en diegene kan niet zwemmen en is aan het verdrinken, het zou je niet bekommeren, zou je dan een moment hulp verrichten?
Het vreemde feit bestaat daarom daar in, dat er reeds een verandering optreedt in de gehele werking van wat je genade kunt noemen, genade is de werkzaamheid in de mens zelf, die constateert dat er niet alleen iets gebeurt, maar dat hij dit tegelijk kan benoemen (ervaren) als érg, als iets waarin moet worden ingegrepen indien mogelijk. Hoe zou je iets constateren als je niet een moreel wezen zou zijn, misschien verschillen mensen weliswaar in moreel gedrag, maar een moreel besef heeft iedereen.

De belangrijke en misschien wel meest ingrijpende verandering in de mens is, dat hij het lijden ziet en begrijpt, dit gaat nog vooraf aan welke handeling ook. De moderne samenlevingen lijken steeds meer verstoken van bewogenheid overigens, gebrek en gemis aan bewogenheid is de kern van wat je het kwaad kunt noemen.
Zonder bewogenheid mis je zelfs het waarnemen van het lijden, bewogenheid kan alleen bestaan bij medeleven, en medeleven is alleen mogelijk wanneer je jezelf kunt verplaatsen in een ander.

Het verplaatsen in een ander - zij het nu mens of dier - is een stukje mee-voelen wat een ander voelt, je betrekt het lijden van een ander terug op jezelf, je ervaart het 'zelf' eigenlijk, dat is de essentie van bewogenheid.
Dat is trouwens heel wat anders dan vals sentiment, en bewogenheid als een vorm van collectief plichtsbesef (wanneer bepaalde situaties oproepen tot bewogenheid, is het geen bewogenheid meer.) Wanneer je bewogen bent, ben je bewogen met alles......

Deze NASA-partner doet opmerkelijke uitspraken, buitenaardsen zijn onder ons

"Robert Bigelow, een ondernemer die nauw samenwerkt met de NASA op het gebied van toekomstige ruimtemissies, heeft gezegd dat hij weet dat er een buitenaardse aanwezigheid is op onze planeet, die zich ‘recht onder onze neus’ bevindt.

Bigelow deed zijn uitspraken tijdens een aflevering van het programma 60 Minutes over zijn werk voor de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie.

Hier aanwezig

Zijn bedrijf, Bigelow Aerospace, ontwikkelt vaartuigen voor mensen die in de toekomst in de ruimte kunnen worden gebruikt.

Bigelow begon tijdens het programma te praten over aliens en claimde dat UFO’s naar de aarde zijn gekomen. Hij voegde toe dat buitenaardsen hier ‘aanwezig zijn’.

“Ik ben er absoluut van overtuigd dat aliens bestaan,” vertelde hij aan presentatrice Lara Logan. “Dat is alles wat erover te zeggen is.”

“Er is een bestaande aanwezigheid, een buitenaardse aanwezigheid,” onthulde Bigelow. “En ik heb hier miljoenen en miljoenen en miljoenen – waarschijnlijk nog meer dan welk individu dan ook in de VS – aan gespendeerd.”

Logan vroeg hem of het niet ‘riskant’ is om dit soort dingen te zeggen. Hij antwoordde dat het hem niet uitmaakt hoe mensen over hem denken.

Hij zei dat al het werk wat zijn bedrijf en de NASA doen niet nodig zal zijn om aliens te ontmoeten. Mensen ‘hoeven nergens naartoe te gaan’ omdat de aliens zich ‘recht onder onze neus bevinden’.

[Independent]
Bron: 9ForNews