Donald Hoffman is een Amerikaanse cognitieve wetenschapper. Een en ander sluit aan op voorgaande. Volgens deze wetenschapper zien we in wezen niet wat er is, de realiteit ook wel, maar is hetgeen we waarnemen enkel een interpretatie van de hersenen. Of anders gezegd, de 'innerlijke wereld'. Is wat we waarnemen derhalve deze 'innerlijke wereld', en de enigszins logische daarop volgende vraag, bestaat er dus een reële 'buiten' wereld? Hoffman maakt dat meteen duidelijk in de zin van, je zou beter niet kunnen testen of er bijvoorbeeld een trein over de rails raast door op die rails te gaan staan. De evolutie is ingericht op het herkennen van onder andere gevaar. Desondanks blijft er een vraag, wat we nu waarnemen.
Hoe het ook zij, laat Hoffman aan wat voorbeelden zien, dat de waarneming bedriegt, dat was je wellicht al bekend door middel van allerlei trucages.
We zien volgens hem een perceptie van iets, wat we zien is een constructie van samenwerkende neuronale activiteiten, die een bepaalt idee opbouwen, samengaande met bijvoorbeeld vorm en kleur. De kwestie blijft toch ergens 'hangen' in zijn voorbeeld van een tomaat, op het innerlijk veld ontstaat een 'kopie' van de waarneming van een tomaat (in dit geval). Het is niet wat je zou verwachten, zoals wanneer je een filmcamera zou gebruiken om iets vast te leggen. De hersenen leggen iets niet 'objectief' vast maar herscheppen iets en verbinden daar allerlei factoren aan, die net zo goed te maken kunnen hebben met smaak en andere zintuiglijkheden.
Wat je derhalve waarneemt (Hoffman) is een verbeelding of een kopie op het innerlijk vlak, het stelt -zelfs- de vraag of er objectief wel een tomaat bestaat, búiten deze gewaarwording in het bewustzijn. Trek je die conclusie te hard door, zou je kunnen stellen dat er geen objectieve realiteit bestaat, maar uitsluitend een subjectieve (innerlijke) realiteit.
Hoffman meent op het slot dat de eigenlijke kwestie van perceptie is op te lossen om de grotere problemen van hersenen, en bewustzijn op te lossen, door dit te erkennen: We hebben het gewoonweg ergens helemaal fout - dat is trouwens wel een conclusie van "JE".
Wat we waarnemen is niet waarheidsgetrouw, wie weet of er wel een objectieve wereld bestaat, hersenen zijn continue aan het herscheppen, of eer nog, ze scheppen alles zélf, wat je aldoor waarneemt of concludeert is perceptie. (Geen realiteit. of toch wel?) :
We zien volgens hem een perceptie van iets, wat we zien is een constructie van samenwerkende neuronale activiteiten, die een bepaalt idee opbouwen, samengaande met bijvoorbeeld vorm en kleur. De kwestie blijft toch ergens 'hangen' in zijn voorbeeld van een tomaat, op het innerlijk veld ontstaat een 'kopie' van de waarneming van een tomaat (in dit geval). Het is niet wat je zou verwachten, zoals wanneer je een filmcamera zou gebruiken om iets vast te leggen. De hersenen leggen iets niet 'objectief' vast maar herscheppen iets en verbinden daar allerlei factoren aan, die net zo goed te maken kunnen hebben met smaak en andere zintuiglijkheden.
Wat je derhalve waarneemt (Hoffman) is een verbeelding of een kopie op het innerlijk vlak, het stelt -zelfs- de vraag of er objectief wel een tomaat bestaat, búiten deze gewaarwording in het bewustzijn. Trek je die conclusie te hard door, zou je kunnen stellen dat er geen objectieve realiteit bestaat, maar uitsluitend een subjectieve (innerlijke) realiteit.
Hoffman meent op het slot dat de eigenlijke kwestie van perceptie is op te lossen om de grotere problemen van hersenen, en bewustzijn op te lossen, door dit te erkennen: We hebben het gewoonweg ergens helemaal fout - dat is trouwens wel een conclusie van "JE".
Wat we waarnemen is niet waarheidsgetrouw, wie weet of er wel een objectieve wereld bestaat, hersenen zijn continue aan het herscheppen, of eer nog, ze scheppen alles zélf, wat je aldoor waarneemt of concludeert is perceptie. (Geen realiteit. of toch wel?) :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten