Transcendente ervaringen/en .. Waarom bestaan er minder toe doet

De huidige wereld, die dusdanig wordt getekend door het materialistisch denken, is meer dan ooit gericht op tijdelijkheid en vergankelijkheid, de mens beziet zichzelf in dit tijdsbestek van 60-70-80 jaar leven en met veel succes 100 jaar (indien men dit wenst). Daardoor gelooft hij ((en uiteindelijk is werkelijk alles geloof)) dat hij tijd tekort schiet - om maar zoveel mogelijk te bereiken en te ervaren en op te doen aan indrukken. Misschien moet hij nog naar dit land of dat land, voordat zijn leven abrupt stopt.
Ook de wereld zelf wordt van onvoorstelbare waarde, alles wordt in het materialistisch wereldbeeld beschouwd als "enig", kortom, er is alleen 'dit' bestaan, er is alleen deze levensvatbare wereld, dit is alles wat voorhanden is, en zoals een mysticus verder kijken, en over de zelf gemaakte grenzen en barrières heen kijken en voelen wordt als zinloos gedefinieerd.

Reeds beschouwd menigeen zichzelf, of beter zijn intellect reeds als almachtig. Het meest ingrijpende en opvallende aan mensen, die zich in hun leven wél voelde of voelen geconfronteerd met een feitelijke daadwerkelijke andere bestaansvorm, een andere dimensie, doorgaans kwam ook dit als een verrassing tot hen - is dat zij het materiële bestaan niet langer beschouwen als het enige dat er is. Het krijgt zelfs iets wat verwaarloosbaar is. Maar met verwaarloosbaar wordt iets geheel verschillends bedoelt, dan met onverschilligheid. Het doet er allemaal gewoonweg niet meer dusdanig toe, je hoeft niet perse dit en dat en nog zoveel te bereiken, aan ervaringen hoef je niet tekort te schieten, waarom ook: dit bestaan heeft genoeg aan zijn ervaringen, want je bent niet gebonden aan dit bestaan.

Je zou dus vermoeden, dat mensen die wél een enorm gewicht geven aan het fysieke bestaan, meer bekommerd en meer -verschillig zijn (in plaats van onverschillig) , maar het tegendeel is waarheid. Hoe meer je je bestaanszicht beperkt op dit tijdelijke en vergankelijke, hoe meer je bestaan wordt gedomineerd door egoïsme en hebberigheid en bezitsdrang, uiteindelijk is de hele wereld in oorlog met elkaar, omdat iedereen elkaar bestrijdt om belangen, en niemand wil zich iets laten ontnemen of wegnemen.
Daarentegen helpt een bestaanswereld waarin men heeft ervaren dat de bron van het zijnde transcendent is, en dus van een hogere aard.

Niets heeft meer dat móeten, het meest goede wat de moderne mens, die met zeven miljard mensen een onnoemelijk beroep doet op de Aarde - nog kan doen, is afstand nemen.
Afstand nemen, van die overweldigende kort durende bestaansdrang, die letterlijk alles vernietigt.


Stel dat de dokter jouw leven nog maar hooguit twee jaar geeft, omdat je dan onvermijdelijk het leven laat door een ongeneesbare ziekte. Doorgaans zou dit beperkte tijdsbestek ertoe kunnen leiden dat je nog heel veel en liefst zoveel mogelijk wilt ervaren, de dood wil jouw alleen maar 'kloten', en je kunt de dood hooguit een beetje slim af zijn door in versneld tempo zoveel mogelijk nog te ervaren.
Anderzijds vergroot je misschien juist daardoor je misère, omdat je die paar jaren die je resten énorm onder druk zet. Een ander zou deze paar jaren heel anders kunnen besteden, door bijvoorbeeld niets meer te moeten, door de dagen rustig tegemoet te gaan. En het kortstondige geluk te ervaren.

Wanneer jouw bestaan een extra dimensie krijgt, en vaak is dat onverwachts, waardoor je tot het overweldigende en misschien schokkende besef komt dat er een onvoorstelbare rijkdom wacht, die helemaal voorbij gaat aan uitsluitend het stoffelijke, heb je geen resterende tijd, maar eerder een 'zee aan tijd' en misschien heb je wel de tijdloosheid.

Mensen die zulke levensveranderende ervaringen kregen/of alsnog krijgen, stoten vaak op algeheel onbegrip, vanuit het beknopte materialistisch wereldbeeld, vaak worden ze zelf bestreden, dit omdat veel mensen nu eenmaal volharden daarin dat zij de waarheid in pacht hebben. En die waarheid zou dan uitsluitend het materialisme zijn. Eigenlijk is dat een vreemde reactie, want wanneer je de tijd kon verruilen in de tijdloosheid, zou dat dan niet een overweldigend besef zijn?

-

De wereld is ten laatste een groot wereldtoneel, men zou het echt eens zo moeten bezien, de mensen hebben het werelddecor gebouwd (de eindeloze in alles voorziende steden), en daarop spelen zich vervolgens de meest groteske absurde en krankzinnige zaken af / inzicht en wijsheid vind je nauwelijks onder de talloze wereldbestuurders - waarom zou je jezelf daaraan eigenlijk 'branden'?

Niemand zegt mij "HOE" ik dien te bestaan. Ik ben geen poppetje in het theater van een collectief bewustzijn. Ook ben ik niet in de ban van zogenaamde geestelijke en spirituele cultussen sektes en religieuze overtuigingen, terloops. Je dient er zelf over na te denken, wat het in feite allemaal betekent, het bestaan, er zijn, en of het bestaan dimensies heeft, die ontstijgen aan het alledaagse, het kortstondige en het materiële.

Als iets je vrijmaakt, dan kan het alleen dit zijn......