Waarom zijn we er?

Op de vraag waarom alles er is, zou je simplistisch kunnen antwoorden met, omdat het kón, alle dingen die ooit in het kosmische gebeuren kónden gebeuren, zijn gebeurd. Daarmee ontwijk je de vraag naar zin, het antwoord komt niet tegemoet aan een zinvraag. Het stelt, dat alle dingen die er zijn, er zijn om de eenvoudige reden, dat ze kónden gebeuren.

Je zou dit evenwel kunnen verlengen in de vraag, wanneer alles wat kón gebeuren, is gebeurd, waar stel je dan als mens je eigen grenzen daarin? Neem de voorstelling, dat God kón gebeuren, als God kon gebeuren dan moet God bestaan, dat is vrij simpel. Wanneer er dingen konden gebeuren, die ons menselijk bevattingsvermogen te boven gaan, dan zijn -namelijk- ook 'die dingen' gebeurd. (Wanneer daarachter een zin kon schuilgaan, dan is er een zin en een betekenis.)

Maar even teruggaande, het meest rationele antwoord op de vraag waarom alles er is, in plaats van dat er niets is, ligt daarin dat het is gebeurd. De realiteit is immers het bewijs daarvan, dat we nu eenmaal wel bestaan en niet, niet bestaan. Daarmee heb je alles afgekort tot een simpele ratio. Die hoeft geen verdere waarom-vraag te beantwoorden.

Men kan hooguit wetenschappelijke antwoorden zoeken op hóe dit in eerste instantie mogelijk was. Dit is in zichzelf reeds een behoorlijk onmogelijke kwestie. Men ging er lange tijd van uit dat er vóór de aanvang van het heelal niets was. Om deze onmogelijke kwestie logisch te kunnen beantwoorden, zijn veel wetenschappers gaan denken in termen van 'toch iets' - Niets wordt dan herleidt tot een basis van alles. Het blijkt namelijk niet 'helemaal' een niets, men tracht dat te verklaren door het niets te beschouwen als een potentie of als een mogelijkheid, om vanuit niets iets te scheppen.
Maar wanneer je dit nauw neemt, moet je menen dat zelfs een "potentie of een mogelijkheid" in zich dus een scheppingsdrang heeft, en daarom iets moet zijn.

Het antwoord op de vraag waarom er iets is, in plaats van niets, is eigenlijk niet gegeven, de rationalist geeft enkel aan, dat alles er IS, dus is het Er Zijn in de plaats gekropen van het er Niet Zijn.
Waarom dat dan zo is, nu wel, omdat het kón.
Dat het kon bewijst zich in de ons omgeven kosmos en in het bestaan van alles.
Alles wat kan gebeuren is gebeurt of 'kan gebeuren'.

Maar deze zinsnede houdt een vreemde belofte in: Want wie bepaalt de ultieme grens daarin? Wie bepaalt de mogelijkheid dat iets kan, en dat iets 'niet' kan? Men heeft de logica al opgerekt naar de mogelijkheid, dat iets uit niets kan ontstaan, al wel dit niet strookt met feitelijke logica. Het is niet logisch dat iets uit niets kan ontstaan. Men kan er echter niet aan ontkomen als men naar fundamentele antwoorden zoekt (van het waarom alles er is.)

* Als het onmogelijke mogelijk is, dan bestaat het...

Dat je hier bent met een reden, dat alles er is met een bedoeling, kun je verschillend beantwoorden. (Mijn persoonlijk gevoel hierin is wat dubbel, toegegeven.) Uit het feitelijk Er Zijn hoeft geen waarom te volgen. Het waarom hoeft niet noodzakelijk te zijn gekoppeld aan het er zijn. Het waarom is eerder een menselijke kwestie, het is de vraag in zich of de natuur daar ooit over heeft 'gedacht' of aan gedacht.

Ook zie ik een stuk waarheid in het vorig stukje van Siegler, waarin hij stelt dat deze filosofische vragen niet perse moeten leiden naar een Godsbestaan.
God is namelijk ook niet een echt antwoord, je mag je zelfs afvragen of het zo is, dat wanneer je God centraal stelt in het bestaan, God een daadwerkelijk antwoord is op iets / of op een zinvraag..