In God aanbidt de mens zichzelf

De filosoof Krishnamurti noemde (het geloof in) God herhaalde malen in zijn vele toespraken een uitvinding van de mens. Vervolgens, zo zegt hij, gaat de mens zijn eigen uitvinding aanbidden. Dit lijkt mij sterk evenredig de waarheid aangaande een godsbestaan. Niet alleen heeft de mens God uitgevonden om de verschillende goden vervolgens te aanbidden, wie verder kijkt ziet, dat God in feite de afgod is van de mens zelf. De mens vindt zichzelf zo uitzinnig groot dat hij zichzelf tot God heeft verheven. Vervolgens aanbidt de mens zichzelf.

Wanneer er iets zou bestaan als God dan is er geen enkele reden dat God ook maar iets mensengelijkends zou hebben of bezitten aan eigenschappen. We zouden gewoonweg niet weten waarover we het hebben, een wezen of een macht of een persoonlijke zij het onpersoonlijke kracht. Het verpersoonlijken van een dergelijke 'macht' komt dan al weer behoorlijk na bij mensengelijk. God bezit menselijke kenmerken en eigenschappen, is blijkbaar een zeer emotioneel en strijdig wezen, die dan blij en dan kwaad en toornig is en jaloers en zo hebben mensen het allemaal bij elkaar verzonnen (om feitelijk zichzelf te verafgoden.)

De mens maakt een kopie van zichzelf, en plaatst dat kopie boven zichzelf als ware het verschillend van hemzelf, de kopie moet wel bovenmenselijke eigenschappen bezitten, om de mens te kunnen redden. Blijkbaar is dit idee voortgekomen uit de vrees dat we ons als mensen toch eigenlijk maar zeer onmachtig voelen. Anderzijds verheerlijken we in God onszelf. Want God is een kopie van ons, met enkel wat bovenmenselijke vermogens.

In Indische en andere oude religies, bestonden goden ook weleens uit dierensymbolen, of natuursymbolen. Je zoekt een godsidee dat dicht staat bij de mens, daarom maken we er liever een aard mens van. God schiep ons naar zijn evenbeeld en gelijkenis begint reeds de bijbel. Waarom zou de mens in evenbeeld en gelijkenis van God moeten zijn gecreëerd? Is dat niet eerder een verlaging van het ware dat God dan zou moeten zijn?

In tegenstelling tot de radicale atheïst sta ik meer agnostisch in leven. Ik zeg niet dat God niet bestaat, maar wel dat Krishnamurti gelijk heeft, de mens heeft God verzonnen. Dat lijkt strijdig, wat ik echter bedoel is dat we niet weten wat dat dan zou moeten zijn, dit vage idee van een superieure macht.

Wanneer je het allemaal zo gadeslaat, de wereld en de grootsheid van al het bestaande, de oneindige kosmos, de miljarden sterren, ontkom je bijna niet aan een gevoel van er moet iets zijn. Maar meer dan dit "iets" kun je niet weten. Wil je echter een goed georganiseerde religie creëren, dan vallen zulke 'vage ideeën van er moet iets zijn' in het niet, het heeft geen echt fundament. Daarom hebben mensen talloze invullingen gegeven aan dit vage iets. (Elk idee moet een aard georganiseerde stichting worden en een eigen plek krijgen.)

God is de afgod van de wereld, en van elke religie.

Jiddu Krishnamurti zou je als atheïst kunnen omschrijven, maar dat was hij niet, hij heeft zich nooit zo genoemd. Hij zei dingen zoals: 'Zoek je ergens een leuke stok, zet die op een altaar, zet er kaarsen en bloemen omheen,  en ga het aanbidden. Je zult merken dat de stok over een tijd een bepaalde heiligheid verkrijgt.' Elke beeltenis die je tegenkomt in kerk of godshuisje is per slot gemaakt van steen of van hout. Maar als je het omvormt tot een mensengedaante gekleed in een mooi gewaad, krijgt het iets heiligs. (Daarom zul je een doodgewoon stukje hout niet meteen gaan aanbidden.) Dat wilde niet zeggen dat Krishnamurti niet de vraag opwierp, of er iets bestond in het bestaan dat werkelijk heilig was, onaangeraakt, onaangetast.

De religieuze paden die zoveel mensen al duizenden jaren bewandelen zijn alles behalve onaangetast, ze zijn doorlopen met geweld en bloed, met religieuze oorlogen, met schijnheiligheid en ijdele ambten en hiërarchie. En tal van bijgelovige rituelen. Iets wat onaangeraakt is, is eigenlijk ook onvindbaar, 'het vindende denken' kan het nooit raken. Het blijft dan bij een vaag vermoeden.

Zelfs bij zogeheten Godservaringen, waarvan bepaalde mensen claimen dat ze die hebben ervaren, kun je niet weten, wat dat te doen heeft met het onbekende : want hoe kun je weten of iets God is?
De intensiteit van een ervaring zegt niks over het vage idee van er is iets. Eerder zoek je overeenkomsten, als je stelt dat God opperste liefde is en je hebt een ervaring van "liefde" zeg je dat je een Godservaring had. Dat geldt ook voor mystieke ervaringen.

Iets wat onbesmet is, onaangeraakt en onaangetast, is feitelijk nog nooit beschreven en kan niet eens worden beschreven / terwijl dat wat wél is beschreven "dit" niet kan zijn.

Als men al van dat vage vermoeden zou uitgaan dat er achter/of in de kosmos iets is, dat alles wat de mens maar kan bevatten, te boven gaat, dan moet je van alle religies en religieuze overtuigingen afstappen. Dat is allemaal mensenwerk..