Astrid de Wolff vertelt over bijzondere ervaringen met buitenaardsen

Het volgende verhaal van Astrid de Wolff  heeft, zoals dat vaak het geval schijnt met bijzondere alien en ontvoeringsverhalen, de kenmerken van mentale of geestelijke ervaringen, in samenhang met fysieke elementen.

Bepaalde delen uit haar verhaal herken ik terug, uit mijn eigen vroegere uittreding ervaringen. Namelijk het aspect van verlamming. Het verlammingsverschijnsel stond voor mijzelf aan het begin van steeds bewuster wordende uittredingen. (Het geleek eer op een inwijding.)

Om te beginnen is het duidelijk dat Astrid de Wolff volledig in orde is :

"Ik ben een vijfentwintigjarige vrouw en afgestudeerd als journalist. Nederland voelde nooit echt als mijn thuis, dus werkte en reisde ik door Europa als henna-artiest, burlesquedanseres en als beveiliger tijdens de Oktoberfeesten in Duitsland. Nu ben ik terug in Nederland, en na een tijdje hoofdredacteur te zijn geweest, werk ik nu als werkcoach voor mensen met een handicap."

Haar buitengewone ervaringen geeft ze weer met haar bijzonder mooie schilderingen, zie in Bron.

"Mijn moeder zei dat ik me als baby al vreemd gedroeg, alsof ik niet goed kon omgaan met mijn kleine, lompe babylichaampje. Ik was drie jaar toen ik me voor het eerst heel erg slecht begon te voelen. Ik was altijd ziek, kon niet stoppen met huilen en voelde me erg naar en misselijk zodra iemand me op zijn of haar schoot nam. De dokter wist niet wat er met me aan de hand was, mijn moeder was ten einde raad. Ze besloot uiteindelijk een alternatieve geneesheer te raadplegen, iets wat destijds erg controversieel was. Hij zei dat ik overprikkeld was en sloot met wat speciale technieken de energie af in mijn kamer. Het klinkt abstract, maar het hielp wel.

Enkele jaren later werd ik weer angstig. Ik had het gevoel dat ik elke nacht bezocht werd door een indringer die me mee wilde nemen. Elke nacht was ik bang om in slaap te vallen. Ik verstopte me tussen een fort van vijf teddyberen en sliep altijd met mijn stokpaardje dicht bij me, omdat dat me een gevoel van veiligheid gaf. Als er de volgende ochtend een knuffel was verplaatst, of mijn deken was omgewoeld, wist ik het zeker: iemand was die nacht in mijn kamer gekomen. Ik was vijf jaar, en doodsbang.

Toen ik zeven was had ik mijn eerste slaapverlamming. Ik viel in slaap, schoot weer wakker, maar kon me niet bewegen. Mijn lichaam was volledig verlamd. Iemand fluisterde constant mijn naam in mijn oor, en ik hoorde ratelend, mechanisch gezoem – zoals een wasmachine. Zodra ik wakker schoot, liep ik naar mijn moeder om het te vertellen. Ze zei dat er niets was waar ik me zorgen over hoefde te maken. Het is nooit mijn moeders intentie geweest, maar vanaf dat moment durfde ik niet meer over mijn ervaring te praten. Ondertussen werd het steeds erger.

Toen ik een dertien was werden die nachten alsmaar intenser. Tijdens een nacht hoorde ik weer dat mechanische gezoem. Ik was volledig verlamd en terwijl ik me wilde omdraaien, voelde ik dat mijn benen werden opengeduwd. Plots had ik het gevoel dat er een grote nagel van misschien wel vijftien centimeter bij me naar binnendrong, en mijn eitjes weggeschraapt werden. Ik voelde me misbruikt en dacht dat ik krankzinnig was geworden, maar wilde er nog steeds met niemand over praten. Een van mijn rauwste ervaringen was een ontmoeting met een man die me vertelde dat ik was uitgekozen om seks te hebben met een god. Hij vertelde me dat het een eer was, en dat het respectloos was om het af te wijzen, maar ik wilde het niet. Toch liet ik me ompraten, maar de seks was allesbehalve spiritueel of verlichtend. Ik werd wakker met een intense pijn aan mijn vagina. Het was een ongelooflijk traumatiserende ervaring."

Deze ervaringen kwamen haar niet ten goede. Langzaam begon ze het te accepteren, en ervoer steeds meer de positieve kant :

"Vanaf toen ben ik mijn ervaringen en dromen gaan analyseren en bestuderen. Ik kwam erachter dat ik me tijdens die verlamming in een andere dimensie bevond, mee kon luisteren met de gesprekken, en zelfs mee kon praten. Zo ontdekte ik steeds beter wat er met me aan het gebeuren was. Elke nacht leerde ik meer van de wezens die me bezochten, door naar gesprekken te luisteren en te kijken naar wat er om me heen gebeurde. Ik werd steeds minder bang, omdat ik zo leerde dat die wezens me geen kwaad wilden doen. Ik bleek namelijk enkel een onderdeel te zijn van hun voorplantingsprogramma – ze gebruiken mijn eitjes om nieuwe wezens te maken. Door deze kennis kon ik langzaam herstellen van al die traumatiserende nachten."

Verder zegt ze:

"Ik heb mijn ‘multi-dimensionale leven’ dus geaccepteerd, maar dat betekent niet dat mijn omgeving dat ook doet. Een lange tijd heb ik daardoor nooit over mijn ervaringen gepraat. Tot dat ik niet meer anders kon. Ik realiseerde dat niet de griezelige bezoeken, ontvoeringen en seksuele ervaringen traumatiserend waren, maar vooral het feit dat ik het met geen enkel ander mens kon bespreken. Ik voelde me zo ongelofelijk anders en kon mezelf en de dromen totaal geen plekje geven."

Bron en complete verhaal

Echt of spiritueel..

Het hele verhaal is leuk om te lezen. (Zie daarvoor de bron.)
Veel mensen ervaren het feit dat ze door anderen niet al te serieus worden genomen als ze met zoiets aankomen. Het bijzondere van dit soort verhalen is dat je niet weet waar realiteit overgaat in in elk geval een andere dimensionale realiteit. Het wegnemen van "eitjes" is immers een biologische daad, men kan geen denkbeeldige eitjes wegnemen. Vaak zien mensen in een later stadia nakomelingen die geboren zijn, die deels alien en deels mens zijn. Ze reageren dan geëmotioneerd omdat ze hun eigen kinderen erin herkennen.

slaapverlamming

De slaapverlamming die Astrid de Wolff ervaart gaat samen met het waarnemen van allerlei (machinale, zoemende..) geluiden, dat zijn kenmerkende ervaringen van slaapverlamming. Maar niet iedereen ondergaat op dat moment een nogal brute verkrachting. Ook ervaart Astrid de Wolff geen bewuste uittredingen.

Bij veel alien ontvoeringsverhalen komen facetten terug die meer samengaan met het verkeren in een andere dimensionale realiteit, al wel veel van de mensen die aliens ervaren of ontvoeringen het beschouwen als échte ervaringen, doen zich typische kenmerken voor van uittredingen. Zoals het in het ruim bewegen, zweven, het door muren of andere objecten heen dringen, het plotseling ergens zijn of onverwacht terugkeren in het lichaam.

Vreemd is het, maar mogelijk wáár, dat je in een mentaal stadium seks kunt ervaren of bijvoorbeeld pijn. Wanneer je de essentie begrijpt van zintuiglijke ervaringen (seks of genot of pijn) kan men in een puur geestelijk stadium zintuiglijke ervaringen hebben waarvan je verwacht dat daarvoor een fysieke sensatie nodig is. Nee dus.
De mens heeft namelijk een multiversum in zichzelf.
Waarschijnlijk kan een mens op louter mentaal niveau volledig existeren met alle gewaarwordingen en sensaties die er zijn.

Dat verklaard een groot deel van de "echtheid" van zulke ervaringen.
Hiermee bedoel ik dat men het ervaart als fysieke verschijnselen. Maar als je het logisch betracht schijnt het behoorlijk onmogelijk dat een buitenaards wezen bijvoorbeeld een compleet oog uit iemands oogkas neemt en het daarna terug plaatst, zonder dat iemand daar beduidende blijvende fysieke schade van oploopt.

De fysieke verlamming die mensen ervaren bij buitenaardse ontvoeringen kan men terugleiden tot een biologisch feit, het lichaam geraakt in een diepere rusttoestand tijdens de slaap, om zichzelf niet te schaden. Bij slaapverlamming gebeurt het, dat de geest net een slag voor het óntwaken van het lichaam wakker geraakt, en daardoor de angstige ervaring opdoet van een -tijdelijk- verlamd lichaam. Dat heeft niks te doen met een 'buitenaardse geheimzinnige straal' die het lichaam verlamd. Je verkeert dan in een fase waarin je mentaal open staat voor droombeelden of andere dimensies. Omdat je in een soort tussenstadia verkeert ervaar je allerlei sensaties, 'vreemde machineachtige geluiden/ruisen', droombeelden, maar ook kun je stemmen of muziek gewaar worden.

Een seksuele aanval kan ook een denkbeeldige gebeurtenis zijn, in elk geval schijnt het niet perse plezierig, het heeft eer een demonische sfeer, anderen ervaren afschuwelijke experimenten door aliens. Door het gevoel van fysieke verlamming kan men zich weerloos voelen, dit kan een en ander
oproepen.

Voor mijzelf nam het in mijn vroegere leven een opvallende wending, nadat ik de terugkerende slaapverlammingen wat meer meesterde, omdat ik had ervaren dat je jezelf eruit kon werken, en het meer liet gebeuren, nam nieuwsgierigheid het over. Daardoor werd ik me een andere dimensie bewust, een zeer levendige. In een vervolg hierop werd ik met toenemende bewustwording gewaar, dat ik tijdens nachten of in de vroege ochtend rondzwierf door het huis, zonder dit fysiek te doen. Daarna werd ik me in een korte tijde bewust dat ik uit mijn lichaam trad. Dit uittreden uit het lichaam kwam steeds dichterbij tot aan het moment ik het uittreden in eerste instantie zeer realistisch ging ervaren. Achteraf is het nog steeds zo, dat van alle fragmenten en ervaringen die ik had tijdens uittredingen, ik alles in twijfel kan trekken, (laten we het allemaal droombeelden noemen) , maar het zeer heldere daadwerkelijke uittreden uit het lichaam is een blijvende realiteit voor mij.

Ik vermoed daarom dat alien ontvoeringverhalen en andere dimensionale ervaringen zoals uittredingen (en slaapverlamming) na bij elkaar liggen. (Ik kan me echter voorstellen dat voor sceptici alien en ontvoeringverhalen en uittredingen alle niet minder ongeloofwaardig zijn.)