Het zijn elke maal dezelfde soort verslagen, aangaande bijna dood ervaringen: de sceptici gaan voorbij aan de schijnbaar objectieve waarnemingen van mensen, die tijdens een BDE ervaring hun lichaam verlaten, en vanuit een luchtperspectief (vogelperspectief) exact kunnen waarnemen wat er rondom hun in ernstige nood verkerende lichaam gebeurt. Je zult van sceptici, vooral die met de "K" ook nooit een serieuze reactie verwachten, aangaande BDE aspecten, omdat ze weigeren in te gaan op verifieerbare, achteraf aantoonbare bewijzen van waarnemingen tijdens een BDE.
Niet elke BDE ervaring gaat samen met het aspect van het uit het lichaam treden, het grootste deel schijnbaar wel. Zoals ook het verhaal in onderstaande. Men erkent niet dat iemand een reëel verslag kan doen aangaande een feitelijke gebeurtenis. Als je aan het strand kijkt naar een mooi gekleurde hemel tijdens een zonsondergang, en je probeert die ervaring te beschrijven, zal er niemand zijn die jouw verhaal niet gelooft. Men gelooft ook in je geraaktheid of ontroering, al kan men geraaktheid en ontroering nooit objectief beschrijven, want er bestaat geen objectief bewijs voor niet objectieve ervaringen. Maar men zal wél de ervaring geloven.
Wanneer mensen daarentegen hun aangrijpende BDE ervaring beschrijven, gelooft men niet dat deze mensen eveneens een concreet en reëel verhaal beschrijven, precies zoals het hen is overkomen. Want, zoals Pim van Lommel het al vaker zei, het "kan niet" volgens de wetenschappelijke norm. Er moet dus iets haperen aan ofwel de wetenschappelijke norm of aan bijna dood ervaringen, ze sluiten nu eenmaal niet in elkaar en staan integendeel volledig haaks op elkaar. Uit BDE ervaringen, met name met het aspect van het uit het lichaam treden, blijkt dat hersenen niet de zetel zijn van bewustzijn. Als dit wél zo is, hoe verklaard men dan de vele exacte naderhand beschrijvingen van mensen die precies weten wat er gebeurde rondom hun in nood verkerende lichaam? :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten