"Rijdende rechters"

Vanaf ikzelf zat opgescheept met nieuwe buren die de hele sfeer hebben verziekt, ben ik een fan geworden van Rijdende Rechter. Maar veel meer leer je uit zulke programma's in feite van menselijk gedrag. Wat leer je er zoal uit?

Een van de algemene gedragingen van mensen is dat mensen bestaan in kleine kringetjes, hoe je die kleine kringetjes ook benoemd: wat familie, wat medeburen die elkaar 'gezellig' beamen, wat vrienden/kennissen, in de kern is elk mens een ego. Dat ego wordt verlengd door het genoemde, de dierbaren maken deel uit van het ego, in dit op kleinschalig vergrote ego, bestaat de medemens enkel als een aanhang. Je kunt je onder die aanhang begeven, samen naar de voetbaltribunne of naar een concert, of samen op een terras, maar feitelijk heeft men verder met niemand een band.

Omdat men verder met niemand een band heeft, eindigt daar ook elke behoefte aan enig medeleven, mensen zijn volslagen onverschillig naar elkaar toe, ze hebben er geen enkele moeite mee om elkaar af te maken. Daarom kan men zich gelukkig menen met de eindeloze schuttingen in Nederland, en afrasteringen, de talloze berlijnse muren als het ware. Deze afrasteringen bepalen de grens, en ze bepalen ook de mate van onverschilligheid, en soms ernstig ongenoegen met 'buren'.  Ze bepalen de aard der onverdraaigzaamheid onder mensen.

Grenzen hebben nooit iets anders gedaan, elk mens heeft een eigen private grens, om zijn ego heen zou je kunnen zeggen, daar worden alle medemensen 'vreemden', daar mogen 'vreemden' niet overheen, wel tolereer je mensen die je zelf toelaat binnen die afgrenzing, anders had je met helemaal niemand op de wereld nog enig contact.

Dat is allemaal de 'rijdende rechter'. Die constant aan het meten is, het recht van overpad, de erfafscheiding, de kadestrale grens, grenzen zijn door gemeentes en dergelijke bepaalde min of meer fictieve afscheidingen: los van het gegeven dat mensen misschien een eigen stukje grondbezit wel aardig vinden, worden er complete oorlogen uitgevochten in 'afscheidingen/land'.

Waarom eindigt de medemenselijkheid vaak wanneer het om medemensen gaat? Hierbij is al van enige betekenis wat men onder medemensen verstaat. Men zal weliswaar erkennen dat alle mensen tevens medemensen zijn, maar alleen de mensen die voor je eigen bestaan ertoe doen, hebben doorgaans de waarde van ertoe-doende-medemensen.

Misschien moet je voor verdere oorzaken wat teruggaan in de evolutie: toen bestonden mensen in kleine stammen, andere stammen beschouwde men doorgaans als vijanden, ze wilde misschien jouw stukje (jouw stam tevens) grond afnemen, dat zal beslist een stukje van die aversie mee bepalen.

Persoonlijk vind ik de rijdende rechter een onverschillig ogend wat zelfgenoegzaam klein mannetje, soms met de wat misselijk overkomende grappen van Viktor Brand /met zijn vervelende woordspelletjes.

Zijn uitspraken hoeven niet correct te zijn. Bij gebrek aan bewijs bijvoorbeeld dat een buurman een pester is, omdat die buurman dat met een hoop bombarie en agressie ontkent, wil dit nog niet zeggen dat het toch een feit is. Er is geen bewijs, en de rechter moet afgaan op aannemelijk bewijs.

Dat wil allerminst zeggen dat er geen pesterig mannetje boven je woont die des nachts stiekem op je raam zit te tikken (zoals in het programma van gisteren. Dat wordt dan afgedaan als tikkende verwarmingsbuizen.) Het heeft namelijk geen enkele zin om beschuldigingen te uiten, omdat de buren nooit weten waarover iemand het dan heeft, men is dan meteen van lotje getikt en moet eens een psycholoog opzoeken. Ontkenning is typerend voor menselijk gedrag.
Je komt er altijd mee weg, bij gebrek aan bewijs..

Mensen ontpoppen zich als gemeen, laaghartig, geen greintje gevoel voor een ander, daarom faalt wellicht ook menige bemiddeling van woningbouwverenigingen of buurtbemiddelingorganisaties. Het is doorgaans sowieso allemaal niet waar, de ene buur heeft helemaal niet gezegd wat de andere buur beweert en idem dito, men pikt alleen maar spoken bij elkaar weg..

En je kunt de mensen ook niet per persoonlijk geval bijvoorbeeld op een leugendetector aansluiten. Mensen liegen zich kapot in rijdende rechters.

Samenleven is van een andere aard dan begrippen als samenleving. Heden waar het racisme weer wat hoogtij speelt, waarbij mensen zich voordoen als een "collectief groepsbewustzijn" doet men het voorkomen, als waren alle mensen binnen eigen cultuurtjes volledig verbroederd. Dat is radicale onzin. Overal voeren mensen strijd, vechten overal om, de buren die elkaar niet kunnen luchten of verdragen en nietmaals zien, ook al hebben ze eenzelfde 'identiteit'.

Uiteindelijk zijn mensen alle ego's die hun eigen territorium opeisen, dat wat van hun is, gaat voorbij aan materiële dingen, de familie en de vrienden zijn van hun, ze maken deel uit van het ego, want alleen die mensen betekenen iets / daarmee delen ze enig gevoel en enig samenzijn en wederzijdse hulpbereidheid, daarbuiten maait men elkaar neer.

De rijdende rechter laat juist deze diepste tragedie zien van algehele verscheurdheid onder mensen. Zolang je voor jezelf grenzen legt, leg je tevens daarmee grenzen in je vermogen tot medegevoel, de zogenaamde catestrale grens is ook de grens die de mens heeft gelegd in zijn eigen bewustzijn..........