// Bestaan bestaat niet alleen uit getallen..

In de tuin bloeit dit jaar prachtig de rododendron, ze bloeien dit jaar overal talrijk. Vorig jaar bleef de plant in de knopjes. Daarentegen worden bucsussen geplaagd door rupsen, dit schijnt ook overal het geval te zijn. (Vergeet niet dat het mooie vlinders worden.)

Op de grond kroop weer een hommeldiertje, het is wonderbaarlijk dat deze diertjes maar wat dagen leven, en dan afscheid nemen. Ik vind het bijen en hommelvolkje aardig, de hommels met hun grote zwarte doppen.
Dan denk je steeds, hoe de natuur in elkaar steekt, in tegenstelling tot zulke diertjes hoeft de mens niet perse zijn resterende dagen te tellen, dat kunnen er nog zo vele zijn. Maar voor deze diertjes is het na een geurige kleurige tijd op bloemen afgelopen.

Het is vreemd dat de natuur zulke heftige tegenstellingen kent, de insektenvolkjes hebben slechts een kort leven, de mens kijkt af en toe wat verveeld naar zijn komende dag, en soms kan zelfs weleens het moe zijn van het leven opdoemen..

Ik probeerde pas een gesprek te volgen van wetenschappers, in dit geval van Roger Penrose, naar mijn mening gaat de mens zijn eigen bescheiden notie van het alles voorbij. Wanneer hij probeert uit te vissen wat er vóór het ontstaan van het heelal was. De pure logica kan niet anders, als je ervan uitgaat dat er voor het heelal absoluut niets was, hoe kon daar dan een compleet heelal uit tevoorschijn komen? (Er moet dus altijd iets zijn geweest, zwaartekrachtgolven of wat ook.)

Wat jaren geleden mocht je van de wetenschap deze vraag eigenlijk niet stellen, het waren de vragen naar het onmogelijke. Het is niet zinvol om vragen te stellen naar het onmogelijke. Voorbij de grenzen kijken van het oerbegin is kijken in een glazen bol..

Maar heden dwingt zich deze zo essentiële vraag (de vraag aller vragen) wel naar voren. Wanneer je heden allerlei wetenschappelijke visies wat volgt, dan krijg je een fundamenteel gemis van iets, waarmee je bedoelt, dat alleen "kennis" je totaal geen gevoel van zin geeft. 

Maar de complete voorstelling van wetenschappers, dat het ganse heelal niet meer is dan een "kennis/machine",  geeft je een gevoel van troosteloze toevalligheid, als alles wat bestaat geen enkel doel had, waarom zou je eigen bestaan dat dan wel hebben?

Roger Penrose 'fantaseert' zoals wel meer wetenschappers heden van eeuwige universums, dit universum begon bij het samenklappen van een eerder, of meer andere universums is een idee, Penrose veronderstelt in zijn moeilijk te bevatten theorie zelfs, dat het universum een aard van NOTIE heeft.
Hij stelt dat het universum een notie heeft van tijd en ruimte, maar deze notie verliest, naarmate het universum eindeloos uitdijt. In elk geval is het opmerkelijk om te stellen dat het heelal een notie überhaupt heeft van er zijn in tijd en ruimte.

Natuurlijk komen wetenschappers daar nooit uit: Penrose meent dat men ooit een 'achtergrondruis' zou kunnen opvangen van een universum, vóór dit universum. Maar het is allemaal speculatie. Er is geen glimp gevonden tot op heden van een eerder universum noch van een multiversum. Maar zelfs indien je voorstelt dat er laten we zeggen honderden eerdere universa waren in een tijd van zoveel miljarden jaren, moet er toch ergens wederom een aanvang zijn van zelfs dit multiversum.

Het is een aard psychologische truc, om iets wat je fundamenteel niet kunt verklaren, op een manier te verklaren dat je de eigenlijke vraag nooit meer hoeft te stellen. Namelijk de vraag hoe alles voortkwam uit niets. Je stelt gewoonweg dat dit "niets" nooit heeft bestaan.

We leven dus in een angstwekkende monsterachtige tijdloze machine, die door genadeloze natuurwetten nooit uit elkaar valt en "krakt". Want ná deze krak ontstaat er weer een nieuwe machine door dezelfde natuurwetten.

De mens verliest alle zingeving in zulk een voorstelling. En daar volgt het grote gemis van de wetenschap zelf.

Om aan deze fundamentele leegte te ontkomen proberen sommige nihilisten een aard religieus gevoel op te wekken van het zogeheten "grote ontzag" voor deze universele machine, je kunt deze universele machine aanbidden, je verliezen in oneindige ruimtes bezaaid met sterren (die echter reeds op onvoorstelbare afstand ten opzichte van elkaar staan): eerder zou je iets boven je willen uitklappen, een aard paraplu, want de ruimte is véél te groot voor de mens..

De mens leeft slecht in zijn uiterst geringe microscopische veldje, hoeveel bestaansveld neemt immers een mens nu in? Vijf kilometer is al veel lopen voor een ongeoefend mens..

Men spreekt van een minuscuul planeetje in een oneindig heelal, en dat is een foute voorstelling, want de aarde is gigantisch, je kunt de aarde onmogelijk bereizen zonder moderne vervoermiddelen.
En met zijn gigantische oceanen. Het is allemaal een kwestie van verhouding.

Ook kun je de aarde niet minachten in de zin van een 'randplaneet van één sterrenstelsel, nog altijd is de aarde de enige vastgestelde planeet waarop bijna even oneindig het leven zich manifesteerde. Een fonkelende diamant onder de sterren.

Bestaan is niet enkel een reeks van getallen, daarmee ga je voorbij aan al haar "Inhoudelijkheid". Wij ervaren de schoonheid der dingen. Bekijk je de wereld uitsluitend door de ogen van een fysicus of een wiskundige, dan bestaat alles hoofdzakelijk uit getallen en verhoudingen. Maar alles bestaat ook inhoudelijk.

Zo kun je bijvoorbeeld muziek degraderen tot enkel wat notenschriften, die je kunt bestuderen, maar wat zegt het uiteindelijk over de muziek? Om dit te achterhalen moet je de muziek horen, die kan je vervolgens diep ontroeren en aangrijpen.

Zo is het bestaan van nul en generlei betekenis meer, als je het uitsluitend beziet door wetenschapsogen....