'Verwijzing naar wat posten'

In plaats van posten te kopiëren, (wat eigenlijk ook niet echt beschaafd is bij een discussie élders) verwijs ik via 'deze link'  naar een stukje discussie tussen mij en (B.) Meer reden om dit te doen is, dat B. doorgaans beschaafd weet te reageren, en dat is toch een kwaliteit in zichzelf. (Ik heb het heel anders ervaren in verschillende blogs forums en overige.) In de link ga ik in op wat posten van B. op het blog van Jan Auke Riemersma. (Een van de weinige blogs die ik na jaren nog steeds een hoog cijfer wil geven.)  - P.s. Het kan altijd zijn dat Jan-Auke stukjes eruit neemt, dan verdwijnen ook posten.

B. zou je kunnen noemen wat men bestempeld als 'scientist', voor sommigen ligt dat misschien gevoelig en vinden scientist net zo klinken als bijvoorbeeld atheïst. Iemand uit het skepsis-forum vindt het woord atheïst kwetsend, maar het woord "a" van atheïst is afgeleide van 'niet' theïstisch, een theïsme is een geloof. Een radicalere vorm zou misschien bestaan uit het woord ANTI-geloof, het 'anti' kan duiden op een vorm van een agressieve opstelling jegens geloof.
Zo betekent scientist eigenlijk iemand die buitengewoon en misschien overdreven veel waarde hecht aan kennis/technologie, dat op zich zou je een vorm kunnen noemen van geloof. Iemand die gelooft dat kennis het antwoord is op alles, moet zich in elk geval de vraag stellen of dat ook geldt voor ethische en morele kwesties. Wanneer er op het bestaan géén ethische en morele antwoorden komen, is de mens met al zijn kennis en technologie snel aan zijn einde.

In de volgende post -tot nog de laatste in de rij-  schrijft B. volgende :

"Theo, 

Nieuwsgierigheid is wat mij drijft. Die wordt uitsluitend bevredigd wanneer ik iets wat ik waarneem meen te begrijpen. Er zijn veel dingen die ik niet begrijp, dus alleen daarom al zou ik willen bljjven leven. Ik zou willen begrijpen waarom ik zo van mijn geliefden houd of bijvoorbeeld waarom ik zo intens kan genieten van muziek. Iets begrijpen is iets heel bijzonders. De enige reden die ik zou kunnen bedenken om afscheid van het leven te nemen is dat het zoeken naar begrip onmogelijk zou zijn. Ik begrijp mensen als Stephen Hawking of Hellen Keller die zich niet door hun lichamelijke gebreken laten ontmoedigen. Het niet verlangen naar onsterfelijkheid is voor mij onvoorstelbaar maar ik kan me heel goed voorstellen dat mensen er toch naar kunnen verlangen om te sterven en dat ik één van die mensen zou kunnen worden.

Wat die uitvindingen van mensen betreft: die zie ik als manifestatie van een voortschrijdende evolutie die zich nergens door laat tegenhouden. Evolutie an sich stelt geen vragen of iets goed of slecht is, maar intelligenties kunnen die vragen wel degelijk stellen en daarop misschien nog goede antwoorden vinden ook."

Voor B. is het "weten" zijn belangrijkste drijfveer, liefst nog om de grens voorbij te gaan van een natuurlijke sterfelijkheid. Ik ervaar mijn eigen sterfelijkheid eerlijk gezegd als een welhaast genade, het feit dat iets eenmaal gewoonweg eindigt. Ik geloof er in tegenstelling tot B. niet in, dat kennis van dien aard is, dat het zou leiden tot een aard 'opperste geluksvoering'. Kennis heeft zeer veel destructieve elementen vertoond, kijk eens wat het evolutiemodel heeft gedaan met de religieuze tijdgeesten? Ook beschouw ik het niet onmogelijk dat kennis ergens eindigt, en dat mensen gewoonweg nooit "alles" zullen kunnen weten.

Het niet weten in zichzelf kan ook worden ervaren als in zeker zin bevrijdend / Waarom zou een mens 'alles' willen weten? Om het weten zelf? Of hoopt hij dat het weten alleen voldoende is, om de wereld te verheffen? Om dit laatste volhardend te geloven, moet je een scientist zijn.

3/1- Dat kennis en technologie ingrijpende de wereld reeds hebben verandert, heeft een dubbele bodem: vergelijk de huidige wereld met de wereld van anderhalve eeuw geleden, en vergelijk de mate van "kabaal" van destijds eens met de mate van "kabaal" in de hedendaagse technologische wereld waar dag en nacht auto's over de snelwegen razen. Dit wat onwezenlijke gevoel is mij al vaker overkomen, wanneer je des nachts wakker bent, of ergens in een stiltegebied wandelt (de natuur) blijft vaak de achtergrondruis van het talloze verkeer hoorbaar.
Maar heeft deze ingrijpende technologische wereld ook de mens ingrijpend en wezenlijk verandert?
Of de hoofdmotieven van de mens in het bestaan?

Ik betwijfel of toenemende kennis de wereldproblemen en de wereldwijde verscheurdheid ooit zal opheffen, of anderzijds leidt tot een vredelievende tolerante en elkaar accepterende wereld.
Daarvoor is er waarschijnlijk een ander fundament nodig. Een dergelijk fundament was het scheppen van een religieuze geest. Waarbij je mag constateren, dat religies daarin hebben gefaald. Religies hebben de wereld enkel meer verscheurd en alle mensengemeenschappen. Wat rest is een ingrijpende verandering die zich ergens voltrekt in de menselijke geest.

Aangaande enig verlangen naar onsterfelijkheid, zo kan niet alleen onbegrip - welke vorm dit onbegrip ook zal aannemen - en andere factoren, zoals fysiek aftakelen en/of mentaal aftakelen, ertoe leiden dat mensen sterfelijkheid gaan ervaren als een genade. Ook wanneer je in continue opperste staat van blakend welzijn zou verkeren, kan ik me voorstellen dat het bestaan op een zeker moment tomeloos en hardgrondig zou gaan vervelen.

De Q die wilde sterven
Twee aardige fragmenten uit films schieten me hierbij te binnen, beide uit de serie 'Star Trek':
De "Q" hadden de algehele volkomenheid bereikt, hun fysieke en mentale eigenschappen waren grenzeloos en je reinste tovenarij, ze wisten letterlijk alles, en ze waren onsterfelijk. Op zeker moment waren de Q geschokt, omdat één Q een sterfelijke vorm wilde aannemen, met als enig doel om spoedig te sterven.
De Q moest verduidelijken in een dramatische vertelling, waarom hij, die volmaakt was, in gedaante als in kennis en onsterfelijk, nu juist wilde sterven. Hij had het allemaal gezien en gehoord begrepen en beleefd, geproefd en geroken en zijn almachtige kennis had zijn leven oersaai gemaakt. Onsterfelijkheid ervoer hij nu eerder als een afschuwelijke vloek.

In een ander verhaal, (en let wel in veel science fiction en overige romans speelt veel meer dan louter fantasie) komt kapitein Kirk terecht in een wereld, waar men in een dusdanige overbevolking terecht is gekomen, mede omdat men niet langer sterft (men had alle ziektes uitgebannen), dat de overbevolking hun ergste dreiging is geworden. Dit verandert wanneer iemand uit hun wereld door overdracht van Kirk een dodelijke ziekte krijgt, en door verspreiding de populatie weer kan sterven.

De complicatie van een toekomstige wereld waarin mensen niet langer sterven of in elk geval honderden jaren oud worden, terwijl de populatie blijft toenemen, zou zijn, dat de mensen elkaar letterlijk overstromen, de wereld zou volslagen onleefbaar worden. De "dood" is niet zomaar een gegeven of volgens sommige wetenschappers heden, een biologische fout, het is een natuurlijk proces dat bestaat naast alle andere natuurlijke processen die er al miljoenen jaren voor zorgen, dat er een bepaalt evenwicht mogelijk is op de aarde.

Over overbevolking