-Hoe érg is zinloosheid?-

Hoe erg is een gevoel van bestaanszinloosheid?

In tegenstelling tot veronderstelde zinloosheid, heeft bestaanszin iets dwingends. Je wordt als mens ertoe aangezet om bestaansdoelen te bedenken, voor een belangrijk deel zijn die bestaanszinnen geprojecteerd door samenlevingen. Je bedenkt bestaansdoelen, en de zin ervan is deze bestaansdoelen te verwezenlijken, tot die tijd ben je min of meer "dwangmatig" met iets bezig.

Je bent, indien je gelovig bent, immers niet op de wereld gekomen om zomaar wat te leven, God heeft een bedoeling met je, (ook als je zelf deze bedoeling niet ervaart) en het idee dat God een bedoeling met je heeft, heeft wederom iets dwingends. Zingevingen en doelen die het streven aanzetten om een of andere zingeving na te jagen, zeggen je dat je op de goede weg zit.

De vraag is minder of je bestaan een zin kunt geven, maar of bestaan een zin heeft? Afgaande en afhankelijk van het idee dat bestaan inherent een zin heeft, geeft bestaan een zeker ongemakkelijk gevoel, een dwangmatig soort handelen: Iedereen wil iets bereiken of is iets aan het bereiken. Eenmaal bereikt is een ander doel noodzakelijk om niet te vervallen in alsnog een gevoel van zinloosheid. Zolang mensen het idee hebben dat ze bezig zijn met iets zinvols, en tussen de bedrijven door - ook oorlog kan in deze als zinvol gelden - met al zijn patriottisme, en zijn brave gehoorzaamheid aan militair gezag en aan dictators - en al gaande continue competitie aangaan en zichzelf dwangmatig aan het "verwezenlijken" zijn, bestaat er in dit alles een dwang. En het kost immense energie.

Hoe zou het zijn, wanneer je daarvan afzag, dat eenvoudigweg bestaan een zin heeft? Niet in de negatieve betekenis van een verder dominerend idee, dat een zinloos bestaan negatief is, en mensen in het slob leidt of zelfs tot suïcide aanzet. Werkt nu juist de "zinloosheid" niet eigenlijk bevrijdend?

Omdat het afziet van al het moeten, de mens is niet geboren om dwangmatig de competitie aan te gaan, de hele samenleving ligt vervat in competitie concurrentie en wedijver - de ambitie om elkaar te verslaan, of elkaar schaakmat te zetten. Feitelijk leven mensen een behoorlijk meedogenloos bestaan, omdat in alle competitie een element van oorlog zit. Oorlog is het conflict met de ander (of een groep van mensen waarmee je in oorlog bent) de strijd aangaan en de ander verslaan. Dat is het wezen van alle competitie.
Mensen die carrière-gedreven leven, hun ambities najagen, - niet dat er in zichzelf iets is tegen het willen verwezenlijken van een zeker doel, dat is niet gezegd - geven al hun energie daaraan, burn out is een nevenverschijnsel daarvan. Maar ze leven ook een egocentrisch bestaan dat weinig rekening houdt met andere wereldbewoners. Jouw bereikbare doelen gaan al te vaak ten koste van andere mensen.

Zou je nu afzien van het idee dat bestaan een doel heeft, zij het een hoger doel in de zin van een God die je dit bestaan gaf met een reden, of een zelfgemaakt doel, dan zou je een mate van vrijheid ervaren, de doelen-samenleving heeft geen vat meer op je.

De mens heeft zichzelf eigenlijk elke reden ontnomen, om gewoon vrij te mogen zijn, om in geheel niets doen te mogen genieten van een landschap, van bomen, van natuur, of van een hobby. Het is dan alsof de samenleving of anders God je boos aankijkt.
Wat is nu eigenlijk het leven zelf, je leeft om het leven, om niet meer, het leven is je gegeven, maar direct komen er de geprogrammeerde bedoelingen achteraan en de collectieve druk van samenlevingen, om er iets mee "te doen".  Doch leven is doen. Het leven leeft zichzelf, je bent er en je bent er een onderdeel van, je bent de bewuste waarnemer, als je van iets geniet doe je iets..

Bovendien schaadt je niemand en niets, als je de realiteit aan zichzelf overlaat.
En jezelf ervaart als een zij het minuscuul onderdeeltje van deze onvoorstelbare realiteit,
waarin je even zo goed lekker zinloos mag leven, (zonder naar het plafond te staren.)
...