Een interessante serie gesprekken met Jiddu Krishnamurti, in 1976, uit zes delen van ongeveer 1 uur. Deze reeks is tevens te volgen met Nederlandse Ondertitels.
David Bohm was een vooraanstaande natuurkundige maar voerde tevens gesprekken met Krishnamurti doorheen de jaren, David Shainberg was een psychoanalyticus, tevens bevriend met Krishnamurti.
Deel vijf, dat hieronder is te beluisteren handelt over het 'zelfbeeld', waar indringend en interessant op wordt in gegaan...
/ Terwijl
Fred Astaire dansend zingt, dat de hele wereld een toneel is van vermaak, een vermaakindustrie, hetgeen een manier is om het bestaan te betrachten, mits in algehele onverschilligheid en alleen gefocust op een dik ego - bezingt een schreeuwende Hollander dat hij "haar nooit nooit en nooit zal verlaten", het moment om het kabaal uit te zetten en een poos stil te zitten achter het scherm. Wanneer iemand met zoveel enthousiasme en agressie tegelijk uitroept iemand nooit te zullen verlaten kun je erop vertrouwen dat het gaat om een extreem bezitterig iemand.
Onderwijl trok met de tweede Paasdag gisteren een eindeloze rij aan dikke wolken doorheen de op de achtergrond continue blauwe lucht, en ontnam telkens opnieuw elk moment van zonneschijn. Ik heb nooit de grimmigheid van het Nederlandse wolkendek zo ervaren, misschien omdat ik er zo op lette - het leek wel alsof er ergens een aard wolkenmachine in vol bedrijf bezig was wolken te produceren.
Op de achtergrond bleef de lucht mooi helder, bijna onbeweeglijk, de continue aankomende en weer wegdrijvende trossen wolken die hooguit tegen de avond minderde en de zon wat vrolijker doorliet,
(en waardoor de afgelopen dagen reeds koud bleven aanvoelen)
zou je kunnen vergelijken met de 'hopen aan gedachten' die eigenlijk continue verschijnen in ons bewustzijn.
Gedachten zijn net als wolken grimmig, hebben talloze vormen, weerhouden het bewustzijn in zijn diepste staat, om door te komen, zoals de altijd blauwe lucht, gedachten doen "koud" aan, verduisteren de zon, omdat ze je vaak in een staat brengen van pessimisme en negatie, of in een staat van piekeren en ongerustheid: het denken zelf veroorzaakt deze ongerustheid.
Mensen zijn uiteraard heel verschillend (en ook weer niet) , voor de ene mens is het bestaan of de wereld een amusementsfabriek, en dat lukt vrij aardig als je maar hard genoeg wegkijkt van alle wereldwijde misère, je zou welhaast menen, het leven is aan de onverschilligen - de ander mens, die misschien door zijn eigen bestaan vol obstakels en tegenslag bekommerd is en bezorgd, zowel met zichzelf, wat er van hem is gekomen, of er iets in hem kan veranderen, en die de wereldwijde verdeeldheden ziet.
De mens is verdeelt in zeven miljard ego's ongeveer, elk ego is min of meer in strijd, in competitie en zet zich af, tegen elk ander ego, (tenzij men wat oppervlakkige belangen deelt of amusement) , tegelijk ook in strijd met zichzelf, wat hij was, wat hij is, en wat hij zou willen zijn of worden. Krishnamurti zei vaak, als je voor de lol er bent, omdat de spreker misschien wat exotisch aandoet, kun je beter een 'speelhal' opzoeken. Het is een kwestie van hoe bewogen en óf je bewogen bent, begaan met het zijnde zelf.
/ Het ging nooit zo goed..
In een boek een poos geleden beweerde de auteur, dat de wereld in zijn geheel stukken is verbeterd, er waren minder oorlogen, en er is momenteel geen wereldoorlog gaande, maar hoe waar is dat eigenlijk? De wereld was nog nooit zónder oorlogen, of dat nu wereldoorlogen zijn of kleine oorlogen van stammen, guerrilla's, het vuur kan zijn gedoofd maar onderin blijft het smeulen en het kan elk moment weer omslaan in grote vlammen. De momentele wereldsituatie roept zelfs een vrees op voor een nucleaire catastrofe. Wat is daarom het belang van zinloze geruststelling? Hoe verandert er iets in het grote zonder dat er ooit een fundamentele verandering mogelijk is, die in de mens alleen kan plaatsvinden, en die de bron blootlegt van ál het conflict (innerlijk en uiterlijk) ..
Daarom is Krishnamurti altijd actueel en momenteel misschien zoveel jaar na zijn dood, actueler dan tijdens zijn leven. De vraag wat het "zelf" is, is een boeiend onderwerp voor een dialoog, tussen drie mensen in dit geval: is het een verzameling van denkbeelden, die zich beschouwd als een zelf, tegenover de denkbeelden die een ander heeft van zichzelf en die mensen hebben van elkaar? En wanneer mensen zichzelf en elkaar uitsluitend beschouwen aan de hand van "denkbeelden" zien ze zichzelf en elkaar dan ook écht? Of weerhouden de denkbeelden de mens er juist van, te zien wat er echt is, en is alleen het zien wat er écht is in staat, tot ware relatie?
Deze thematiek is moeilijk, zonder meer, want hoe bezie je jezelf en het bestaan an sich zonder een zelfbeeld? Het 'zelfbeeld' bestaat naast het lichaamsbeeld, de mens gaat ervan uit zowel een eigen lichaam als een eigen zelf te hebben, dat zogeheten uniek is en waarvan er maar één is. Wat houdt in deze relatie in? Die vraag stelt Krishnamurti zich :
/ Terwijl
Fred Astaire dansend zingt, dat de hele wereld een toneel is van vermaak, een vermaakindustrie, hetgeen een manier is om het bestaan te betrachten, mits in algehele onverschilligheid en alleen gefocust op een dik ego - bezingt een schreeuwende Hollander dat hij "haar nooit nooit en nooit zal verlaten", het moment om het kabaal uit te zetten en een poos stil te zitten achter het scherm. Wanneer iemand met zoveel enthousiasme en agressie tegelijk uitroept iemand nooit te zullen verlaten kun je erop vertrouwen dat het gaat om een extreem bezitterig iemand.
Onderwijl trok met de tweede Paasdag gisteren een eindeloze rij aan dikke wolken doorheen de op de achtergrond continue blauwe lucht, en ontnam telkens opnieuw elk moment van zonneschijn. Ik heb nooit de grimmigheid van het Nederlandse wolkendek zo ervaren, misschien omdat ik er zo op lette - het leek wel alsof er ergens een aard wolkenmachine in vol bedrijf bezig was wolken te produceren.
Op de achtergrond bleef de lucht mooi helder, bijna onbeweeglijk, de continue aankomende en weer wegdrijvende trossen wolken die hooguit tegen de avond minderde en de zon wat vrolijker doorliet,
(en waardoor de afgelopen dagen reeds koud bleven aanvoelen)
zou je kunnen vergelijken met de 'hopen aan gedachten' die eigenlijk continue verschijnen in ons bewustzijn.
Gedachten zijn net als wolken grimmig, hebben talloze vormen, weerhouden het bewustzijn in zijn diepste staat, om door te komen, zoals de altijd blauwe lucht, gedachten doen "koud" aan, verduisteren de zon, omdat ze je vaak in een staat brengen van pessimisme en negatie, of in een staat van piekeren en ongerustheid: het denken zelf veroorzaakt deze ongerustheid.
Mensen zijn uiteraard heel verschillend (en ook weer niet) , voor de ene mens is het bestaan of de wereld een amusementsfabriek, en dat lukt vrij aardig als je maar hard genoeg wegkijkt van alle wereldwijde misère, je zou welhaast menen, het leven is aan de onverschilligen - de ander mens, die misschien door zijn eigen bestaan vol obstakels en tegenslag bekommerd is en bezorgd, zowel met zichzelf, wat er van hem is gekomen, of er iets in hem kan veranderen, en die de wereldwijde verdeeldheden ziet.
De mens is verdeelt in zeven miljard ego's ongeveer, elk ego is min of meer in strijd, in competitie en zet zich af, tegen elk ander ego, (tenzij men wat oppervlakkige belangen deelt of amusement) , tegelijk ook in strijd met zichzelf, wat hij was, wat hij is, en wat hij zou willen zijn of worden. Krishnamurti zei vaak, als je voor de lol er bent, omdat de spreker misschien wat exotisch aandoet, kun je beter een 'speelhal' opzoeken. Het is een kwestie van hoe bewogen en óf je bewogen bent, begaan met het zijnde zelf.
/ Het ging nooit zo goed..
In een boek een poos geleden beweerde de auteur, dat de wereld in zijn geheel stukken is verbeterd, er waren minder oorlogen, en er is momenteel geen wereldoorlog gaande, maar hoe waar is dat eigenlijk? De wereld was nog nooit zónder oorlogen, of dat nu wereldoorlogen zijn of kleine oorlogen van stammen, guerrilla's, het vuur kan zijn gedoofd maar onderin blijft het smeulen en het kan elk moment weer omslaan in grote vlammen. De momentele wereldsituatie roept zelfs een vrees op voor een nucleaire catastrofe. Wat is daarom het belang van zinloze geruststelling? Hoe verandert er iets in het grote zonder dat er ooit een fundamentele verandering mogelijk is, die in de mens alleen kan plaatsvinden, en die de bron blootlegt van ál het conflict (innerlijk en uiterlijk) ..
Daarom is Krishnamurti altijd actueel en momenteel misschien zoveel jaar na zijn dood, actueler dan tijdens zijn leven. De vraag wat het "zelf" is, is een boeiend onderwerp voor een dialoog, tussen drie mensen in dit geval: is het een verzameling van denkbeelden, die zich beschouwd als een zelf, tegenover de denkbeelden die een ander heeft van zichzelf en die mensen hebben van elkaar? En wanneer mensen zichzelf en elkaar uitsluitend beschouwen aan de hand van "denkbeelden" zien ze zichzelf en elkaar dan ook écht? Of weerhouden de denkbeelden de mens er juist van, te zien wat er echt is, en is alleen het zien wat er écht is in staat, tot ware relatie?
Deze thematiek is moeilijk, zonder meer, want hoe bezie je jezelf en het bestaan an sich zonder een zelfbeeld? Het 'zelfbeeld' bestaat naast het lichaamsbeeld, de mens gaat ervan uit zowel een eigen lichaam als een eigen zelf te hebben, dat zogeheten uniek is en waarvan er maar één is. Wat houdt in deze relatie in? Die vraag stelt Krishnamurti zich :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten