'Deze drie mensen hadden een bijna-doodervaring. Wat ze meemaakten was erg bijzonder'

'Mensen veranderen na een bijna-doodervaring vaak zo erg dat partners het idee hebben met een ander te maken te hebben.

Hoewel hun hart niet meer klopte en hun hersenactiviteit volledig wegviel, waren ze zich toch bewust van hun omgeving.

Rinus van Warven werd in 1981 aangereden door een dronken automobilist.  “Hangend tegen het plafond van de ziekenauto zag ik hoe de verpleegkundigen mij probeerden te reanimeren,” zei hij tegen het AD.

“Ik bevond mij in een soort tunnel, vervuld van rust, vrede en liefde,” vervolgde hij, toevoegende dat hij een wit licht zag dat naar gene zijde leidde. Toen hij een stem hoorde die zei dat hij terug moest, kwam hij weer terug in zijn lichaam.  

“Sinds die ervaring ben ik paranormaal begaafd,” zei Van Warven. “Ik voel de pijn van anderen en kan aan iemand zien of hij ziek is.”

Hajar Bouchdak werd toen ze 18 was in het ziekenhuis opgenomen voor een keizersnee. Ze viel weg, maar hoorde en zag alles van bovenaf.

“Ik heb geen woorden voor de plek waar ik was,” zei ze. “Ik kan het niet anders omschrijven dan wolken vol liefde, in een warme, zachte kleur. Er was geen pijn, geen angst.” Toen een prettige stem zei dat het nog geen tijd was voelde ze hoe ze werd teruggeduwd.

Wat ze heeft meegemaakt ziet ze als een wedergeboorte. Het materialistische zegt haar niets meer.

Luca Prinsen beviel in 2005 van haar tweede kind. Ze kreeg in het ziekenhuis een verkeerd medicijn, waarna ze wegzakte.

“Ik bevond me in een allesomvattende intens pure liefde, warmte en geborgenheid,” zei ze. “Alles was licht en helder.”

De bijna-doodervaring veranderde haar leven compleet. Een wederopstanding, noemde ze het. “Bezit en status zeiden me niets meer.”

Boekentip: Eindeloos bewustzijn
Bron 9ForNews.

/ Wat sceptische argumenten en weerlegging * Bijna dood ervaringen en uittredingen

Bovenstaande ervaringen zijn inmiddels wel bekende verschijnselen voor diegenen die zich in BDE ervaringen hebben verdiept. Wanneer men zich die moeite niet doet, schijnt het, vanuit materialistisch oogpunt, nogal duidelijk. Ongerijmdheden neemt men dan beter evenmin in beschouwing, zoals het feit dat een groot aantal mensen tijdens bijna dood ervaringen vanuit 'vogelperspectief' neerkijken op hun eigen lichaam en de ruimte daar omheen, terwijl ze nauwkeurig beschrijven wat er door artsen gebeurende is rondom het ziekenbed. Die ervaringen zijn naderhand verifieerbaar, hoe kun je desondanks dan het skeptisch argument aanhangen dat het slechts op fantasie berust? De beschrijvingen van wat er zoal gebeurt rondom het in nood verkerende lichaam zijn doorgaans volledig adequaat.

Bewijzen dienen zich vaak aan in de ervaringen zelf, natuurlijk niet door middel van tamelijk goedkope trucs, zoals het plaatsen van een cijfercode op een plankje ergens aan de bovenkant van een ruimte, een beetje A la Randi, met zijn goochelarij. Dit experiment dat overigens plaatsvond en correct werd uitgevoerd, werd naderhand door dezelfde skepsis afgewezen als waar en betrouwbaar. Het betrof een regelmatige "uittreder" wiens hoofd vol zat met EEG bedrading, die met kleverig spul wordt aangebracht. Desondanks werd ze een bedriegster genoemd, omdat men suggereerde dat ze gemakkelijk had kunnen opstaan gedurende het experiment om via een stoel of wat deze cijfers te controleren. Hoe ze dat dan deed terwijl ze zat volgeplakt met EEG bedrading, daar heeft men blijkbaar geen boodschap aan. (Alsof dat niet was opgevallen.)

Toen werd de experimentator in dit geval Charles T. Tart maar een bedrieger genoemd...

Vaak, en dat geldt voor een hele hoop verschijnselen en fenomenen die liggen "out of the ordinary" zijn de zogenaamde verklaringen nog absurder dan de gesuggereerde belevingen.

Wat bijzondere ervaringen, zoals bijna dood ervaringen of buitenlichamelijke ervaringen o.a. kenmerkt is, dat ze in tegenstelling tot alle verwarrende onzinnige dromerijen die elk mens regelmatig heeft - zo indringend worden ervaren en écht dat ze levensveranderend zijn. Een onderdeel van bijna dood ervaringen zijn veelal uittredingen, verrassend stellen critici dat de verscheidene ervaringen tijdens een BDE veroorzaakt worden door de hersenen, die in nood verkeren. Doch uittredingen kunnen plaatsvinden zonder dat er levensbedreigende situaties voorhanden zijn, het argument van hersenen in nood gaat daarom niet helemaal op.  Gekoppeld aan BDE verschilt de BDE doorgaans van spontane uittredingen. Omdat de ervaringen van een tunnel en het licht, en de alles omvattende liefde eerder kenmerken zijn van de BDE -ervaring.

Wat beide soorten ervaringen boven al kenmerkt, is het feit dat ze ná staan aan de realiteit van alledag, bij metingen kan men aantonen dat bijvoorbeeld uittredingservaringen op eenzelfde manier worden ervaren als het dag-dagelijkse bestaan, er is een ten volle bewustheid, en kennis van het gebeuren. Dit in tegenstelling tot dromen waar je onderdeel bent van een hoop tamelijk absurde reeksen beelden, zonder enige notie dat je in 'geheugenflarden'  verkeert. Je hebt het wakker worden nodig om eerst te beseffen dat je droomde.

Bijzondere ervaringen hebben dit besef evenwel van meet af aan, ogenblikkelijk.
Wetende wat er gebeurt, het zelf aansturende, en het verloop zelf bepalende, tot aan het lichamelijk wakker schieten. Er is tijdens zulke spontane uittredingen per definitie geen levensbedreigende situatie voorhanden.
Dat tijdens bijna dood ervaringen de hersenen in nood verkeren is overigens nog maar de vraag, veel mensen worden van het ene op andere moment uit het leven gerukt (mijn moeder kreeg tijdens het wachten op een medische ingreep in het hospitaal onverwacht een hartinfarct), de hersenen of het bewustzijn ziet/voelt dit nietmaals aankomen. Het brein zou geen tijd krijgen om een fantasierijke hallucinatie te verzinnen.
De theorieën deugen niet, waarom zou het menselijk brein dit speciale vermogen hebben ontwikkeld, om zoiets als een 'bijna dood ervaring' teweeg te brengen? Dan zou dit ook bij dieren kunnen gebeuren.

Mensen, zoals Eben Alexander die 20 jaar een Amerikaanse hersenchirurg was, wist nooit beter dan dat de hersenen de enige oorzaak zijn van bewustzijn, tot na zijn ingrijpende ervaring, tijdens een ernstige bacteriële ziekte die zijn volledige hersenen had aangetast. Hij steeg op vanuit een angstige ervaring, vergelijkbaar met een 'helletoestand' waar hij niet meer leek als nog een 'worm onder de grond', en werd uitgetild tot een 'goddelijke sfeer'. Dat gebeurde ten tijde zijn hersenen volledig waren aangetast en uitgeschakeld. Voor neurochirurg Alexander een definitief bewijs dat de mens 'niet zijn brein' is. Overigens kende zijn ervaring geen element van bewuste uittreding.

* Rinus van Warven, in het bovenstaande artikel - scheen mij reeds een wat bekende naam, Hier in een gesprek (Over non-dualiteit)  - Wat is de zin van het leven? -