Hier een lijstje uit Wiki :
Inhoudsopgave
- Filosofen uit de Oudheid
- Filosofen uit de Middeleeuwen
- De filosofen uit de Renaissance (15e en 16e eeuw)
- De Verlichtingsfilosofen (17e en 18e eeuw)
- Filosofen uit de 19e eeuw
- Hedendaagse filosofen
- 20e-eeuwse filosofen
- 21e-eeuwse filosofen (Link)
Echt, ik zie er ten ene male de zin niet van in. Misschien is dit stukje wel een 'aanval op de wereld van filosofen', soms is het nog een vak dat op bepaalde scholen wordt onderwezen - ik weet niet of dit op vrijwillige basis gebeurt. Maar wat heb je aan een dergelijk vakgebied?
Niet tegenstaande dat er mensen zich met hart vuur en vlam in storten, en dat de filosofen zelf doorheen de tijd er evenzo met hart vuur en vlam bij waren betrokken.
De mens hecht ontzaglijk veel waarde aan vooral zijn eigen opgedane wijsheden en inzichten, en feitelijk is het waar, dat zulke inzichten doorgaans bedoelt zijn voor de persoon die deze verkondigde, om daar dan collectieve inzichten van te maken (verspreid door een groepje vereerders.)
(In de wereld worden bepaalde waarden, inzichten en 'waarheden', zaken over wat goed of fout is, correct of niet correct, 'fatsoenlijk' of niet, wat van waarde is voornamelijk bepaalt en gegrondvest in algemene "afspraken". De filosoof is overigens niet genoodzaakt zich daaraan te houden) ..
Wat is de zin van filosofische uitspraken /Neem als voorbeeldje volgende:
Wat voor schok bracht bijvoorbeeld Nietzsche met zijn simpele zinsnede dat God dood is? Ik heb nooit begrepen wat daar nu precies de aardbeving bij veroorzaakte in de algemene geesten. Hoe kan iets "dood" zijn laat staan dood "gaan" dat in eerste instantie niet bestaat uit vlees en bloed? Wat niet is geboren kan derhalve niet doodgaan zou je nog kunnen toevoegen, dat wil zegen als het gaat om het transcendente van wat er onder God wordt begrepen.
Meer, wat maakt het in wezen uit dat iemand op zeker moment stelt dat God dood is, welke boodschap heb je aan iemands 'privé opmerking?'
Goed, je begrijpt de samenhang met de tijd, de 'verlichting' (ook zo een term), de aankomende wetenschapsbevindingen, maar er is nooit een definitief bewijs voor geleverd, dat God 'op zeker moment niet meer was'. De verklaring van Nietzsche was niet alleen irrelevant maar volslagen nonsens, tenzij Nietzsche in de binnenkamers mocht kijken van Gods rijk..
Het enige waarvan je mag stellen dat het feit is, is het gegeven dat het bestaan zelf de mensen doorheen alle tijden niet alleen heeft beroerd en geraakt maar ook voor vele vragen stelde, waarom, hoezo, wat is het allemaal, leven, bestaan, bewustwording, wereld, het oneindige ruim?
Een belangrijk deel daarvan werd opgelost door het proefondervindelijke bewijs van aantoonbare wetenschappen, en goed onderbouwde theorieën. Als ik dus perse iets wil leren, dan zou ik de exacte wetenschap in elk geval betrouwbaar vinden, wetenschap is geen argumentatie-circus, het bestuderen van feiten schijnt mij daarom meer waardevol dan het bestuderen van filosofen vanaf de oudheid.
Dit is natuurlijk wat snel geformuleerd, want we zitten met z'n allen in dit leven, en de bijdragen van anderen en van elkaar kunnen zeer zeker in goede aarde vallen, en samen leiden tot bepaalde inzichten, tot kennis, maar het wordt wat moeilijk vol te houden dat filosofie een heus vak is, en dat niet filosofen nu eenmaal niks kunnen snappen van dit wonderlijke, dat bestaan is.
De filosofie en de tig- andere spirituele/religieuze stromingen kun je overigens nauwelijks onder brengen onder de term "vak", wetenschappelijke bevindingen zijn in deze altijd van gelijke aard, maar de inzichten over levensbeschouwelijke onderwerpen lopen zo ver uiteen en zijn zo enorm verdeelt in zichzelf, en hoeveel keuzes heb je uiteindelijk uit de aantallen "waarheden"? Of je kiest uit de leringen van filosofen voor een specifieke filosoof, of je pikt van alle soorten denkrichtingen een en ander mee, en vormt daaruit een soort mix die leidt tot een bepaalde bestaansvisie (die misschien zo bijzonder is dat je daar weer een groep mensen enthousiast voor kunt maken, met als gevolg een verdere cultus rondom je persoon.)
De tas zit boordevol, als je niet kiest uit wat filosofische leraren, (die terecht of onterecht tot het godendom zijn verheven) dan kun je bijvoorbeeld nog kiezen voor de tamelijke moderne stroming van het bijvoorbeeld non-dualisme, (het eindeloze dilemma rondom het "ik besta niet" : wat ik me hooguit kan voorstellen bij volledige dementie) en je zou nog terecht kunnen bij mensen als Emile Ratelband. Die heeft tenminste nog een goede achternaam, hij ratelt hoofdzakelijk..
_
Dat is allemaal wat anders, dan wanneer je samen zoekende bent, en elkaar daarbij iets aanreikt, of wanneer je luistert naar mensen die niet reeds door een of ander groepje vaste volgelingen tot hetzelfde godendom zijn verheven.. en die pretenderen iets te weten wat jij niet weet, laat staan een hele hoop meer te weten dat jij of ik. Om dat te bewijzen gebruiken zij overigens doorgaans moeilijke filosofische definities, je zou een dag kwijt zijn aan alleen het bestuderen van al die definities.
(Wat houdt teneinde bijvoorbeeld "verlichting" in? Heeft iemand ergens een lamp aangemaakt, sorry, een grap, verlichting is evenwel slechts een lóze term - want hoeveel 'verlichting' bracht nu bijvoorbeeld de wetenschap? Heeft het de mensen echt verrijkt met iets als 'levenszin'?)
(Socrates)
Mij schijnt het teneinde eerder zo, dat we als mensen vrij moeten zijn, een geest die reeds is gevuld heeft geen plek meer over voor het nieuwe, het spontane inzicht dat ergens ontstaat, misschien geen absoluut uniek inzicht (welke gedachte en welk inzicht is immers niet al geopperd of geschreven?) maar het ontstaat uit je "eigen licht".
Ik stel, dat elk mens zijn eigen licht is, tenzij men in duister wil rondwaren, maar bestaan is een en al keus.
Wanneer je maar wat klakkeloos bestaat en je natuurlijke neigingen en instincten wat volgt, je voeten naloopt en je geslachtsorgaan, achter je begeertes en verlangens aanrent, en daarbij iedereen overhoop loopt die je daarbij in de weg staat, leef je op het meest denkbare stupide niveau. Desondanks zou je je een vis in het water kunnen wanen.
Ben je reeds bewust of dient iets je bewust te maken?
Stel dat je al jaren verkeert in een geestesgesteldheid waarbij je elke dag kampt met gevoelens die samenhangen met een specifieke gebeurtenis, om welke oude koek het ook gaat, het blijft je gedachten en emoties beheersen, altijd maar die kwaadheid en haat en woede die dezelfde gebeurtenis oproept - hoe lang ook na dato.
Misschien zou een simpele toewerping van, laten we zeggen een moderne 'verlichtings/deskundige' - Eckhart Tolle deze impasse doorbreken, wanneer hij zegt: Je leeft uitsluitend en slechts in het NU.
Dat zou de duisternis ogenblikkelijk kunnen doorbreken. (Helaas is Tolle net zulk een wat ordinaire teacher van heden, waarbij elke maal het "club-belletje" rinkelt als hij komt optreden voor zijn doorgaans vaste volgelingen.)
Het zoeken komt na het besef..
Overigens maakt zelfs die ene stap, die je zet richting het willen luisteren naar en lezen van bepaalde inzichten van een ander een wezenlijk deel uit van het moment, want iets in jezelf zegt tegen je, dat je inderdaad uit de impasse moet en wilt breken, waarin je terecht kwam. Het is niet vanzelfsprekend, dat je als het ware een 'zoekende' wordt, dat er vragen in je opkomen, nog voordat je jezelf stort in tal van filosofische leerstellingen, spirituele tradities en leraren en Ashrams en de "wijze Joke" die toevallig om de hoek woont.....
Laatste volgt dan op het eerste, na tien jaar of veertig jaar kun je jezelf dan afvragen wat het je heeft opgeleverd? Of desnoods, wat het je heeft doen "afleren".........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten