Rupert Spira die ik de laatste tijd meer beluister en waardeer, is een spiritueel leraar maar bovenal met een goede rationele grond. Deze dialoog met hem is bijzonder interessant. Ook met een fijn slotwoord, over de essentie van onze vrijheid.
De vraagstelster vraagt aan hem hoe het zit met onze gedachten. We verkeren altijd in de veronderstelling, dat 'wij' de gedachten denken. Deze 'wij' is een aard onafhankelijke instantie, die ook in zeker zin je hersenen bestuurt en wat er aan gedachten opborrelen vanuit het onderbewustzijn. (In plaats van de term hersenen is onderbewustzijn misschien een beter geschikte term.)
Wanneer je echter een óplettende waarnemer bent, van wat er plaatsvindt in jezelf, dan bemerk je (luister naar Rupert Spira) dat je gedachten niet zozeer 'zelf denkt', maar dat gedachten élk moment weer ópborrelen, Ze komen vanzelf, en belanden in je bewuste zijn. Gedachtes komen bovendien zo razendsnel dat je niet eens in staat blijkt ze 'allemaal zelf te denken'. (Of op te zoeken).
Niks in jezelf zegt, je gaat 'nu dit denken' en 'daarna dat'....
Spira stelt een keus voor tussen twee dingen, bijvoorbeeld, je besluit om koffie te gaan drinken, of je besluit dat je geen zin hebt in koffie, (dat kun je natuurlijk nog aanvullen, je besluit om water te drinken enzovoort.) Ogenschijnlijk lijk 'jij' dit uit te maken, maar waar was dit 'jij' dan betrokken in het hele gedachtenspel?
Je zit stil of ligt te bed en uit het niets komen er tal van gedachtes naar je toe, in hoeverre is er een 'jij/instantie' die deze gedachtes heeft veroorzaakt of opgeroepen? Gedachtes komen gewoonweg: Zo stelt Spira later: 'Stel dat je aan een tiende gedachte bent, en die tiende gedachte zegt dat jij het voorgaande hebt gedacht. Is die tiende gedachte dan een ander/verschillend proces?'
Natuurlijk niet, het is slechts wederom 'een gedachte'.
De vraagstelster vindt het wat onaanvaardbaar vanwege het punt van de vrije wil.
Rupert Spira gaat daar liefdevol op in, in essentie ben je vrij, hij geeft daar dan een wat humorvol commentaar op (luister naar de video.)
Natuurlijk ben je in het bestaan wat rebels, als dingen voor jouw worden bepaalt, stel in je huis zijn op allerlei deuren borden geplaatst (Spira) van waar je wél en 'niet' mag komen.
Het komt erop neer dat alles in een zoveel groter geheel bestaat. Ondanks je gedachten dit kunnen besluiten maar ook dat (er is dus altijd vrijheid) is het feitelijk makkelijker voor je gemaakt, om gewoonweg te leven.
Het punt voor mijzelf is telkens hierbij, dat ik meen dat je onderbewustzijn en de eindeloze gedachten vanuit je onderbewustzijn en je keuzes daarbij, tóch een essentieel deel van van een dieper zelf: Om het grof te zeggen, wanneer je geen moordenaar bent zullen er ook geen dwingende moordgedachtes in je opkomen waaraan je dan toegeeft.
Het is niet zo dat je onderbewustzijn (of zelfs je hersenen) een wereldvreemd aard factor zijn van je eigen wezen, om die reden is het zo makkelijk jezelf in alle situaties te kunnen vinden, of je acceptatie.
Mij lijkt het echter ook van belang te beseffen dat gedachtes en gemoedstoestanden opborrelen uit diepere lagen van bewustzijn, er is geen onderscheid tussen bewustzijn en een losstaande ik/factor of een ego, er is uitsluitend bewustzijn.
Er is mijns inziens echter ook een waarnemende factor. Datgene wat gedachtes en gevoelsstemmingen waarneemt, ervaart of ondergaat. Het blijft ook onder neurologen een moeilijk punt, want wanneer je constateert dat er enkel een onderbewustzijn is, dan is het onmogelijk dat een 'waarnemer' bestaat.
Er zou dan niemand of beter niets zijn, wat gedachtes emoties of gevoelens 'gewaar' werd en is.
Dat roept toch een idee op van een aard dubbele bodem. Je kunt zeggen dat die dubbele bodem ogenschijnlijk is, maar zou je enkel een onderbewustzijn deelachtig zijn wat neemt dan waar?
En wat leidt uiteindelijk de onderbewuste gedachtes en bepaalt de onderbewuste wilshandelingen?
Is dat een aard complexe machinerie, een soort complexe computer, die alles door zich heen laat gaan en dan gedachtes en wilshandelingen 'stuurt'? Mij lijkt het echter wel vaststaande dat hersenen niet werken als een complexe computer, die ook geen talloze berekeningen maakt.
Blijft dan over een eindeloze reeks van toevalligheden?
Stel per slot, je krijgt twee mogelijkheden in een bepaalde handeling, het is een moeilijke keus, maar teneinde valt één keus (niemand kan twee keuzes tegelijk maken!) en die keus leidt tot iets dat catastrofaal voor je is. In hoeverre is er dan de kwestie van 'eigen schuld'?
P.S. Laat het maar eens allemaal door je heen gaan.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten