Wie is de mens?

Je bent geboren in een wereld in een systeem en in een lichaam, waarvan je eigenlijk niks snapt: De wereld en de natuurwetten, en 'hoe de wereld draait' , daar hoef je niks over te weten. Hoe je lichaam werkt, hoe je hart werkt, je longen en bloedsomloop en hoe je hersenen werken, daar hoef je niks over te weten. (Ik heb het niet over wetenschap en kennis, maak niet die fout): de mens heeft vanaf de oertijd weten te overleven met geen tot zeer weinig kennis over bv. zijn eigen lichaam. Kennis is dan handig, als lichaamsdelen uitvallen of in gebreke gaan, maar het is geen vereiste om doodgewoon te leven en te existeren. (Om te denken hoef je niet eerst de hersenwerkingen te snappen.)

Je zou kunnen zeggen, het grandioze van het bestaan is nu juist, dat je niets hoeft te weten, óm te bestaan. Het bestaan is er niet op gericht om kennis te verwerven, het is ontworpen om 'slechts' te bedienen op een gemakkelijke manier. Om je vinger te bewegen hoef je geen 'vingerboek' te lezen over hoe te doen, je beweegt gewoonweg je vinger. Om te lopen hoef je niet op te letten dat je per ongeluk het verkeerde been vooruit zet en zult vallen.

Vergelijk het met je pc. Hoe een computer werkt is van geen enkele betekenis voor het bedienen van een computer, de bediening van de computer is het belangrijkste voor je, om te weten, dat is wat pictogrammen begrijpen en een toetsenbord bedienen, zonder dat je iets snapt van hoe pictogrammen intern werken, en wat een computer allemaal intern doet.

De kennis en wetenschap is sowieso een weg op gegaan die de gewone leek allang is gepasseerd in zijn begrijpen, zelfs de aller slimste mensen kunnen het niet meer volgen.
Iedereen loopt rond met zijn handy en vindt het doodgewoon dat iemand ergens in een ander land op duizenden km met jouw direct kan praten, het is al gek dat niemand dat gek vindt..

-

Wat verduidelijkt alle kennis aan het gegeven, de vraag wie je bent? Maken cellen en atomen en neuronen ook maar iets duidelijk in die vraag: genen en DNA, 'een wezen met twee benen en twee armen', en een 'bovenkamer', wetenschap biedt uitsluitend onbevredigende antwoorden..

De vraag van het 'zijn' kan alleen maar afbuigen -  en uiteindelijk altijd een filosofische vraag zijn.
Datzelfde geldt bijvoorbeeld voor iets als de 'kosmos', -een populistische serie van Neil deGrasse Tyson over het heelal zegt feitelijk helemaal niets over, waarom is er dit heelal?-

Deze vraag van het waarom is geen uitnodiging voor verder fysiek zoeken naar bijvoorbeeld iets wat aan dat heelal vooraf zou kunnen gaan, als het "niets" nogal onbevredigend is. Wat weer leidt tot een hoop speculatie. Kortom, je zoekt geen antwoord in de zin van een alsmaar verdere strakke lijn, van oorzaak gevolg. Al kwam je terecht in een Multi-universum, zou dat eerder nog de verwarring vergroten over de "zijnsvraag" / Hoe grenzelozer iets is des te meer verwarrend.

Het bestaan is zowel koud als bruut, het lichaam geraakt in gebreke, je ziet mensen komen en je ziet mensen gaan, wat je lief was is misschien al heen gegaan van je, je zoekt daarom alles behalve 'wetenschappelijke antwoorden'..

De wetenschap biedt NUL hoop, aan de mens met existentiële vragen.
De mens gaat er flink prat op, dat hij een 'frontaalkwab' heeft, maar als men alles, in zoverre mogelijk - want alles is wat veel - bij elkaar heeft gepuzzeld aan louter kennis, heeft de mens nog steeds nul antwoord op zijn fundamentele levensvragen.

Sommige hedendaagse godsdienstwetenschappers zien af van juist de fundamentele religieuze vragen van de mens, en schrijven een dik boek over de wonderbaarlijke sterrenhemel en jouw bestaan in de kosmos.
Ik moet me "terug vinden" in een oneindige leegte/een volstrekt niets, want wat is leegte anders/? en me vinden in een modernistische versie van religiositeit.

Maar je wil daaraan nu juist voorbij.. Je zoekt geen verder stukje van een platte lijn, iets begon ooit ergens op een of ander manier en toen waren we aan 'dit moment' aangekomen..
..

Misschien bestaat er niet iets, als iets fundamenteels, dat zou een verwijzing moeten zijn naar het 'totaal andere', wat geen wetenschap kan beschrijven laat staan achterhalen, het is eerder de vraag naar het onmogelijke. Bestaat het onmogelijke?

De mens kan uitsluitend bewegen binnen het gebied van het mogelijke, dat mogelijke kan niet anders dan uitsluitend onderworpen zijn aan de mens zelf, en zijn intellectuele capaciteiten, vanuit evolutionair standpunt blijft het echter de vraag, of de mens in staat is om alles te begrijpen. De mens is net zoals al het leven ontworpen om te 'handelen', niet om alles te begrijpen. Men kan een 'kosmische puzzel' ontwerpen, en samenstellen tot die compleet is, maar om dat te doen heeft men uitsluitend de mogelijkheid tot een bepaalt soort van visnet. Kan men met dat visnet daadwerkelijk alles vangen wat er is, of uitsluitend dat wat 'niet door de visgaatjes' valt?

Kennis is daardoor altijd gelimiteerd. Dat vergroot de mogelijkheid, dat er iets bestaat wat de mens niet kan bevatten, desondanks kan hij zijn eigen puzzel completeren, en zeggen: dat is alles wat er is...