'De Aantrekkingskracht van Schijnvergeving' (Enkele citaten) :
"Religieuze dwang tot vergeving
Toen ik klein was hoorde ik in de kerk heel veel over vergeving. Vergeving vragen voor onze zonden, anderen vergeven. En natuurlijk het Evangelie van Goede Vrijdag, waarin Christus vergeving vroeg voor degenen die hem gekruisigd hadden. Pas veel later viel me op dat hij vergeving vroeg aan zijn God, en dat hij daarmee de vergeving van God belangrijker maakte dan die van hemzelf. En dat heeft diepe invloed gehad op onze maatschappij.
.. Ik heb wat afgeworsteld met vergeving. Wat was dat nou? Betekende dat dat je iets niet meer erg vond? Maar sommige dingen waren wèl erg. Was het dan niet meer belangrijk? Maar hoe zat het dan met straf? En was als iemand het helemaal niet erg vond wat hij gedaan had? En dan even vergeven worden? Lekker makkelijk. Ik kwam er niet uit.
.. Als volwassene hoorde ik over het belang van vergeving voor jezelf. Omdat het je loskoppelde van die ander waar je anders door je woede en wraakzucht energetisch mee verbonden zou blijven. En daarmee zou je de omstandigheden creëren die zouden maken dat je in je volgende leven weer met elkaar te maken zou krijgen. Ik had inmiddels een behoorlijk heftige aanranding doorstaan en als er iets was wat ik niet wou was het die dader weer tegenkomen. Maar vergeven? Ik heb jaren gevoeld dat ik zou willen dansen op zijn graf. Karma of niet. Het heeft me meer dan tien jaar gekost voor ik zover mezelf geheeld had, dat ik daar niet meer stond. Had ik hem vergeven? Geen idee, ik begreep vergeving nog steeds niet. Ik was inmiddels in de dertig.
Vergeving is de ander weer als mens kunnen zien
Zoals ik vergeving nu zie is dat je de ander weer als een heel mens kunt zien in plaats van gereduceerd tot dader. En om dat te kunnen, is het nodig om jezelf niet meer te zien als slachtoffer, maar als volledig, heel mens. Dat kan alleen als je je eigen wonden heelt en verwerkt. Als je werkelijk geheeld bent, als je werkelijk vrij bent en hetgeen je aangedaan is werkelijk alleen nog maar een plek heeft in het verleden dan vergeef je vanzelf, want dan ben je er voorbij. Dan wil en kun je de ander zonder moeite loslaten, want je hebt geen behoefte meer aan iets van die ander. Je bent er los van.
Hoe heler je wordt, hoe makkelijker je los kunt laten
.. Hoe completer en stralender je wordt, hoe minder invloed die ander, die dader op je heeft tot je merkt dat je hem of haar vanzelf losgelaten hebt. Omdat hij jouw zelfbeeld op geen enkele manier meer definieert. En je kunt dan een diepe vrede voelen als je terugkijkt naar wat er gebeurde. Omdat het een plaats heeft in het verleden. Je kunt dan begrip hebben voor jezelf en ook voor de dader. Die je zijn eigen weg gunt naar verlichting, of hij nou begrijpt wat hij gedaan heeft of niet. Dat heeft geen vat meer op jou. Dat is zoals ik vergeving zie. Een weg die ik op mag gaan." ..
Ik ben zestig jaar en weet nog steeds niet al te goed hoe ik mensen daadwerkelijk kan vergeven en niet als schijnvertoon waar dit artikel het over heeft. Wonden die anderen hebben geslagen in je leven, en dat zijn eerder de niet fysieke en dus psychische wonden, naarmate ze harder hebben geraakt des het moeilijker het is om 'ervan te genezen'.
Hoe kan de schijfster van dit stuk haar aanrander daadwerkelijk vergeven?
Emotionele gekwetstheden de zijn ontstaan door tal van factoren, plagerijen op school lang geleden, het feit dat mensen elkaar ook opzettelijk en bewust willen schaden, (het is namelijk niet zo dat iemand nooit beseft wat hij/zij doet) , pesterijen op bijvoorbeeld iemands werk et cetera.
daarover bestaan eerder tal van misvattingen, los van de religieuze eis of wens, dat vergeven een goede daad is aan een Hoger wezen, hetgeen weinig verschil maakt in het feit dat dit niet jouw gevoelens wegneemt van geraakt zijn, kwaadheid en woede om het aangedane.
Het is vaak behoorlijk zinloos om te wachten totdat iemand oprecht aankomt en zich ergens voor verontschuldigt, ik zou menen dat mensen zo doorgaans niet in elkaar zitten. Iemand die kwetst voelt zichzelf vaak ook gekwetst, het kwetsen is een manier om je af te reageren - ook op mensen die geen betrokkenheid hebben op iemands eigen bestaan en wat er daar allemaal aan valt op te merken - Mensen die veelal ontevreden zijn met hun eigen leven, zoeken al te vaak allerlei zondebokken. Door zich op een ander af te reageren, voelt men zichzelf dan 'opgelucht'. Doorgaans zijn dat mensen die nooit doen aan enig zelfonderzoek. Het kwetsen van een ander is ook een manier op het 'populaire jongetje te worden in een klas'..
Een reden om zogeheten iemand te vergeven is, volgens een psychologische factor, dat je dit doet voor jezelf, je houdt een bepaalde destructieve band aan met diegene en datgene wat je emotioneel heeft geraakt, je zit daardoor in een negatieve spiraal, je doet jezelf eigenlijk kwaad. Men zegt ook, vergeven is lóslaten, maar het kan ook andersom, lóslaten hetgeen geen vergeven is als zodanig, maar een manier om iets achter je te laten.
Een belangrijk gegeven in gekwetstheden heeft te doen met een zelfbeeld. Het probleem is waarschijnlijk, dat er niemand is die géén zelfbeeld heeft. Wie kon je kwetsen of raken als je geen zelfbeeld had?
Het vergeven heeft een bepaalde dwangmatigheid die ook de cultuur wat heeft opgelegd, wie niet kan vergeven is vaak zélf een naar mens, iemand die geen goede wil heeft, dit noem ik drogredenen. De kwestie van vergeven en vergeten heeft met een diep heelproces te maken, je kunt een diepe wonde niet helen door het te laten bloeden of er desgewenst zout op te strooien.
Een van de hoofdredenen van het feit dat mensen zich verwond voelen door wat voor reden ook, heeft te doen men het eigenwaarde gevoel. Een brute aanranding waar de schrijfster het over heeft, maakt je hele eigenwaarde kapot, pesterijen op een school maken iemands eigenwaarde kapot, het punt is dus de eigenwaarde. Je laat je eigenwaarde afhangen van de oordelen van anderen, en kapotmaken door anderen. Dit kun je helen door je eigenwaarde niet meer te laten bepalen door wie dan ook. Maar door zelfbesef, weten wie en wat je bent.
Tot slot, waarom zou er altijd moeten worden vergeven? Waag je eens aan die vraag. Is dat een cultureel iets, een beschaafdheidsnorm, Is vergeven 'wel menselijk' en het je aangedane, "ach"..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten