'Wat gedachtes'..

De mens heeft weinig alternatief. Het bewustzijn heeft eigenlijk maar twee standen, die twee standen zijn inclusief de zintuigen, het staat op aan of op uit. Het zou heel apart zijn, als je verschillende schakeltjes aan je hoofd had bevestigt, met het ene kun je elk moment je oren op aan of op uit zetten, met het andere kun je besluiten éven buiten bewustzijn te geraken en in slaap te vallen, misschien nog met een extra tijdschema om weer op wakker over te gaan.

Dit zou bijvoorbeeld een ideale oplossing zijn voor mensen die veel last hebben van "buren", Buren zijn in een overbevolkt land nu eenmaal een probleem. Om je van kabaal af te sluiten even een 'toetsje' aan je hoofd omzetten en het is doodstil. Ten andere zou een dergelijk knopje goed helpen bij slaapproblemen.
Het bewustzijn, wat uiteindelijk het hele wonder van het bestaan is, want wat zou er nog zijn zonder deze 'ontvangstinstrumenten'? - staat ofwel volledig op aan ofwel volledig op uit. Je kunt niet de aparte onderdelen van het lichaam uit of aanschakelen. Niet alleen is het bewustzijn bij KLAARWAKKERE stand volledig aanwezig (alle zintuigen zijn er meteen bij) , de geest is ook nog bijzonder kwetsbaar. Daarnaast is de heugenis altijd aanwezig, uiteraard altijd bij kleine flarden. Zou je heugenis er opeens volledig zijn, zou je op staande voet wellicht knettergek worden. Het zou een onvoorstelbare kakafonie in je hoofd zijn.

Daarom hebben je hersenen een zeef, voor een deels om alle opgeslagen indrukken, elke dag, als achterhaald te onttrekken aan je bewustzijn, ze worden ergens in een 'hoek' opgeborgen. (P.s. dat is natuurlijk niet een directe beschrijving van hoe hersenen werken.) Dit gebeuren vindt echter nooit algeheel plaats, de mens kampt min of meer met, en lijdt aan zijn 'herinneringen'. Soms gaat het hele leven wéér eens door je hoofd, en waarschijnlijk merk je ook dat juist de negatieve herinneringen veelal de overhand hebben.
Je geest zit te 'zeuren' over wat er allemaal fout ging, wat er allemaal anders had kunnen zijn, als je maar dit of dat, of als iets niet was voorgevallen enzovoort. Eigenlijk een volslagen onzinnig proces, dit malen, want het gebeurde ligt vast, het is wat het is en er is niks meer ooit aan te wijzigen.

Hooguit kan je beseffende geest groeien en leren, het zal je evenwel nooit lukken om "nooit" meer fouten te maken of gelijke fouten die je al maakte. De reden daarvan ligt waarschijnlijk daarin, dat je hele bestaan en dus ook je innerlijk bestaan, bestaat uit gewoonteprocessen. Je 'reactiepatroon' ligt daarmee ook min of meer vast.

Mensen menen nu altijd, dat iemand die laten we zeggen snel kwaad wordt, dat in een leerproces in een toekomst wel zal 'afleren', een bekend gegeven is het feit dat mensen die éénmaal ontrouw zijn geweest, dat met steeds meer gemak ook een tweede keer zullen zijn en een derde keer. Vreemd dat dit zoveel mensen dan nog steeds verrast.
Alles ligt vast, dat is een verder besef, naast de wat ik al noemde 'aan en uit' stand van bewustzijn.
Een bepaalt persoon zal altijd die bepaalde persoon zijn en blijven. Hooguit bij mensen die kampen met een mentale stoornis kunnen ingrijpende veranderingen plaatsvinden, veelal is dat weinig positief. Maar eigenlijk is de 'ergste mentale stoornis' van een mens juist deze vaststelling dat alles onverbiddelijk vast ligt.

Als je weleens afvraagt waarom er eigenlijk niks, geen ene donder, daadwerkelijk verandert aan de wereld als geheel, is dat te beantwoorden door de in zichzelf als het ware vastlopende geest, je kunt je afvragen of de mens ergens in zijn bestaan gewoonweg ophoudt met leren, waardoor de absolute gewenning het overneemt. Het bestaan heeft een bepaalde route aangenomen, (de weg die het bestaan gaat volgens zijn eigen logica) en zal daar geen centimeter meer van afwijken. (Misschien vergroot dit wel de onnoemelijke vakantiebehoefte, juist om deze gewenning te doorbreken.)

Verandering is de geest niet gewend, de geest is eraan gewend dat bestaan een verslavend effect heeft, een verslaving is een gewoonteproces. Iemand kan bijvoorbeeld stoppen met een gewoonte zoals het roken, maar hoe ingrijpend is het stoppen met roken? Goed, je gezondheid en dergelijke meer. Het gewoonteproces dat je leven zelf inhoudt, gaat onverbiddelijk zijn zelfde gang.

Mensen die iets aan jouw willen veranderen, veroorzaken eerder kwaad bloed, (je leven is jouw persoonlijke waarheid, normaliteit, zoals jij het wilt doen.) Veranderen is een 'zaak' van de, laten we eerder zeggen, naar verlichting zoekende geesten. Eerst moet er een aard passie in je worden teweeg gebracht. Het verlangen dat doet verlangen te veranderen..

angstige valstrikken voor mensen die willen veranderen / slot
Mensen die willen veranderen, zijn kwetsbare mensen, misschien zijn de vallen voor kwetsbare mensen wel ontelbaar. Er zijn tal(loze) bewegingen sektes culten waarheidzoekers en zogeheten verlichte mensen, en als je er allemaal niet uitkomt kan de onvrede of onrust met die, die je bent, nog leiden tot allerlei hulpverlening. Waarschijnlijk wil verandering nu juist zeggen, dat de bepaalde onvrede die je voelt omtrent jezelf, (of je onvrede met de wereld zoals die is) een wezenlijk onderdeel is van datgene wat je dan zult zijn.

Het punt daarbij is, dat mensen die uit onvrede met zichzelf (en-of de wereld) zoeken naar verandering gemakkelijk in het rad terecht kunnen komen van de tal van bewegingen/sektes/goeroes, of uiteindelijk -als enig alternatief-  belanden bij een psycholoog. Wat is teneinde de bedoeling van al deze therapie/bewegingen, dan om de mens weer "recht te draaien", zodat deze 'zijn draai in de wereld' weer terugvindt. (Daarmee terug te belanden in de grote massa.)

Verlichting in ware zin zou ook iets anders kunnen betekenen, dan het "zoeken naar een hogere vorm van geluk" (desgewenst) , de onvrede die je ervaart, is dan veeleer een onderdeel van 'verlichting'. Het gaat dan niet om het zoeken naar een manier of weg om wederom in vrede met jezelf (en de wereld) te zijn, maar -dat is een paradoxs- om het accepteren van deze onvrede als een onderdeel van juist een bewogen geest.

Hieronder ligt eigenlijk de vraag, wat zal een mens ertoe drijven, om te willen veranderen? Wie het bestaan volledig acceptabel vindt zoals het is, zal geen enkele wens koesteren om wat ook te willen veranderen. Wie wél iets wil veranderen, verkeert in een staat van onvrede. Deze onvrede kan men -weliswaar- ook gebruiken als een bron van inspiratie, uiteindelijk als de weg naar inzicht.