Neil deGrasse Tyson: It's hard to argue that we aren't living in a simulation'

Mensen zoals Neil deGrasse Tyson vind ik (zoals met meer wetenschappers geval is) dubbel. In onderstaande stukje uit een gesprek beweert hij bijvoorbeeld dat het hard te weerspreken is dat we niet leven in een simulatie. Laten we dan even bij de feiten blijven. Er is nul bewijs voor deze aanname, hoeveel aanhang het momenteel ook krijgt onder bepaalde wetenschappers.

 

Anderzijds doet Neil de Grasse Tyson wat lacherig als het gaat over buitengewone menselijke ervaringen. Wat hij zegt is namelijk niet correct: Als je zegt dat de wetenschap geen waarde hecht aan subjectieve ervaringen, (en álle ervaringen zijn subjectief) maar uitsluitend aan hard objectief bewijs, hoe zit het dan met zijn "geloof" dat we zeer waarschijnlijk leven in een computer simulatie van waarschijnlijk een toekomstig menselijk ras, dat we deel zijn van één van de vele "programma's"? Waar is daar het objectieve bewijs? Wetenschappers schijnen, naar ze het zelf willen, een hoop lulkoek te verkonden als theoretische aannames, voor een Multi universum, Parallelle heelallen in meer dimensies en leven in een computer simulatie is nul bewijs.

 

Wat is er dus aan de hand met dit soort wetenschappers? Waarom is het bijvoorbeeld zoveel meer waarschijnlijk dat bepaalde louter speculatieve theorieën met een wetenschappelijk ondergrondje nauwelijks te weerleggen zijn (naar eigen bewering): Nogmaals NUL bewijs, terwijl al het andere bestaat uit wat ze noemen louter subjectieve beweringen.

 

Dit subjectieve moet je dan gedwongen doortrekken, als je eerlijk wilt zijn. Ten eerste kan de mens uitsluitend indrukken opdoen via zijn (subjectieve) brein en (subjectieve) bewustzijn. Zelfs de volgens hem objectieve meetapparatuur heeft geen enkele waarde, zonder het 'waarnemend bewustzijn'. Wat anders moet het controleren? Dat wil zeggen dat alleen bewustzijn constateert en gevolgen trekt en iets verklaard als objectief bestaande.

Maar bewustzijn zelf is een van de meest vreemde verschijnselen in de natuur. Je kunt objectief niet aanwijzen waar ergens bewustzijn bestaat, als je een hersencel ontleedt kom je geen bewustzijn tegen. Ook niet als je een groep ervan ontleedt.

Desondanks kan er geen andere realiteit bestaan dan die welke door het bewustzijn wordt opgevangen, en intern uitgelegd of beschreven, (dit is een stoel en dat een tafel et cetera.) Maar bewustzijn is niet iets objectiefs. Doch hoe kan Tyson iets objectiefs vaststellen zonder zijn subjectieve bewustzijn ter controle in te schakelen?

 

Dit is dus een opvallend feit, enerzijds benadrukt Tyson dat subjectieve ervaringen, of veronderstellingen en dus tevens theorieën geen geldigheid hebben, zolang ze niet objectief bewijsbaar zijn. Maar daar rekent hij niet een 'gesimuleerd universum' onder. Het éne is loutere bijgeloof en het andere krijgt wetenschappelijke acceptatie.

 

Zouden we leven in een gesimuleerd universum, en dat zou dat onvoorstelbaar complex moeten zijn, en zelfs voor ons mensen niet langer te bevatten, want hoe zou je een realiteit zoals wij die ervaren ooit kunnen nabootsen met een virtuele (eindeloze) nul/een reeks? Ten tweede zou het probleem van bewustzijn moeten zijn opgelost, bewustzijn zou zich gelijk moeten gedragen als virtuele deeltjes, er is echter geen bewijs dat bewustzijn iets te doen heeft met virtuele deeltjes. Ook is het niet gebleken dat de complexiteit van computers zou leiden tot een vorm van (zelf)bewustzijn.

 

Zouden we desondanks, slechts ter absurde verbeelding wat mij aangaat leven in een simulatie, zouden we niet eens meer weten of degenen die deze simulatie creëerde niet tevens een simulatie waren van een mogelijk weer andere simulatie, er zouden tal(loze) simulaties kunnen bestaan. Echt en niet echt viel niet meer te onderscheiden, waarschijnlijk zou een dergelijk hoog ontwikkelde technologie geen fouten maken, zoals bijvoorbeeld een ordinaire stroomuitval.

Hierover Neil deGrasse Tyson :