Hoe mensen door hun ego gerichte mentaliteit niet meer in staat blijken,
om zich ook maar een seconde te verplaatsen in een ander mens.
De realiteit waarin je bestaat is diep teleurstellend, laat ik dat rechtuit menen.
Pas zag je in de rijdende rechter "DE ENIGE ECHTE" .. een man die door een ernstig ongeluk zijn twee benen kwijt was en voor altijd verlamd.
Het geschil ging, zoals dat doorgaans is in die programma's over niks, de man had een stukje van een beek van de vrouw aan de overkant ingenomen, in het ruime landschap, om daar een extra mooi zitje op planken en palen te maken. Dat was volgens de vrouw duidelijk een geval van "landje pik" : je vroeg je al af in hoeverre een beek een 'landje' is, het is water.
In de partijenstrijd van de rijdende rechter kom je vrijwel altijd mensen tegen in buurtjes die met elkaar overhouden, hoe enger de buurtjes hoe meer er door een kring lieden lekker met elkaar wordt overgehouden. Het schijnt extra fijn te ervaren, als je met een klein groepje op 1 iemand kunt inpikken.
In het rechtszaaltje merkte iemand op, dat de man met zijn 'afgehakte benen' blijkbaar "hersenletsel had van zijn klein ongelukje". Iemand die zoiets zegt, is hoe dan ook geen seconde in staat tot ook maar het minimaalste aan medeleven voor een ander mens. Het kon hem botweg geen ene moer schelen dat die man zijn beide benen voorgoed kwijt was.
Rijdende Rechter is een goed voorbeeld van het staaltje hedendaags Nederland..
Misschien is het toch iets van het oude religieuze besef, wat heden ten dage kwijt is, alles in bestaan draait alleen nog maar om oppervlakkigheden nietsheden en materialisme, en iedereen is zijn eigen koning. (Die zijn eigen 4 centimeter grond niet laat afpakken. Om dergelijke "principekwesties" voeren buren al jaren oorlog met elkaar) .. Dat het ten koste gaat van al de leefbaarheid wordt vaak niet eens goed bemerkt.
Ik las laatst ergens een stukje, waarbij de auteur meende dat mensen hun bestaan volledig en volslagen egocentrisch leven, mensen die betekenis hebben voor iemand, maken deel uit van dat egocentrische bestaan / ze zijn er feitelijk een verlengde van.
Mensen die iets betekenen voor "jouw" laat je deelnemen in jouw patroon van emoties en interesse, en soms enige hulpvaardigheid. Maar de hele wereld daarbuiten bekommert niet, daarom zetten we in heel Nederland schuttingen tussen onszelf en de buren.
Schuttingen symboliseren letterlijk/en zichtbaar de wezenlijke kloof tussen mensen zelf, ze leggen de grens van ieders persoonlijk ego en bestaansveld, ze zeggen feitelijk dat de ander geen deel is van het bestaan van de ene.
Deze kloof die mensen hebben geschapen tussen hun eigen ik, en dat wat geen onderdeel is van dat ik, de zogenaamde "vreemden". Over die "vreemden" hoef je jezelf niet met enig medegevoel en begrip te uiten, die mag je schofferen en kwetsen en raken en diep in de ziel trappen. De elkaar -opzettelijk- rakende opmerkingen vliegen dan ook in de ronde bij deze programma's.
Mogen mensen inderdaad alles zeggen?
Pas keek ik kort naar een praatprogram van cafe Weltschmerz over het blijkbaar voor veel mensen zo gewichtige thema van de vrijheid van meningsuiting.
In tegenstelling tot een hoop mensen (met al hun bombarie als het daarover gaat) vraag ik me met veel schroom af, of mensen inderdaad in het zogenaamd vrije westen álles maar raak mogen zeggen. Ongeacht hoe hard mensen iemand daarmee ook raken. Zij het als een groepsvorm (de zogeheten allochtonen) of als individu. We denken ten onrechte dat je alleen iemands lichaam kunt raken, dat is natuurlijk radicale onzin.
Mensen zijn bikkel/gevoelig en sensitief voor woorden.
Dat is nu precies omdat wij mensen zijn..
Een dier kun je met je woorden niet raken. Die ervaart dat als wat voor ons wat koeiengeluiden zijn, die we verder ook niet snappen. De wereld is er in elk geval geen beetje liefdevoller aardiger en vriendelijker door geworden, integendeel.
Als je al iemand emotioneel raakt, dan zou je dat in een juiste wereld tenminste nog dienen te onderbouwen, wat geeft je immers dat recht?
Ik probeerde eens een link te leggen tussen de meningen van mensen en de wetenschap, wanneer de wetenschap zou bestaan uit een enorme hoop lósse woorden, meningen over de aard der natuur, en men had verder niets, dan zou de wetenschap nooit van de grond zijn gekomen. Het ware allemaal drijfzand.
Waarom menen mensen daarentegen, dat al hun meningen - omdat ze immers in vrijheid leven en de vrijheid van meningsuiting is belangrijker dan God - zomaar mogen worden geuit. Vaak alleen om iemand te raken en te kwetsen of om een volledige groep te raken met vooroordelen. (Als je een racistisch vooroordeel hebt dat in één regel is te formuleren met, de buitenlanders deugen niet, dan dien je dat rationeel en met keiharde feiten te onderbouwen.
Je dient als racist met overvloed bewijs aan te tonen dat "alle buitenlanders niet deugen". Geen enkele buitenlander uitgesloten, want als er één wél deugt dan deugen er misschien wel heel veel wél. Maar dat is natuurlijk het kenmerk van racisme.)
Dat is nu het onderscheid met de ratio van de wetenschap, in de wetenschap tellen geen meningen, geen ideeën, de wetenschap zit constant in de rechtszaal, ze moeten zich keihard verantwoorden, ze dienen met zorgvuldige onderzoeken te komen, met herhaalbare experimenten met eenzelfde uitkomst, en met tegendelen van die uitkomst, alternatieven wikken en wegen. Zo zouden feitelijk alle menselijke beweringen in het kakeltoneel van elke dag moeten worden bewezen. En dat is ondoenlijk..
Ik vind het allemaal sterk overtrokken hedendaagse flauwekul geworden, dat recht op vrije meningsuiting.
De mens is een lichaam/geest, je dient rekening te houden met béide feiten.
Je hoeft elkaar niet te kwetsen en te raken op de meest onbeschofte manier, mensen kunnen elkaar mentaal tot zelfmoord drijven - op scholen overal op de wereld plegen kinderen zelfmoord omdat ze het getreiter niet meer kunnen verdragen.
Je kunt niet zomaar beweren dat woorden altijd mogen worden geuit en dat je er niemand keihard mee raakt, want woorden zijn harder en wreder dan menige schop.
Dat zie je dan ook telkens in de Rijdende rechter. Je leeft met miljoenen mensen naast en op en onder elkaar, maar ten diepste is men egocentrisch, alles draait om eigenbelangen, men kan/of wil zich met geen mogelijkheid verplaatsen in de ander mens, in zijn wereld en positie. Het maakt mensen bijna als levenloze mechanische robotten. Robotten kunnen zich ook niet verplaatsen naar een plek buiten hun machinerie. De wereld schijnt verandert.
Misschien is het wegebben van religieuze grondslagen een oorzaak van toenemende ego
gerichtheid en alleen nog materialisme (geld en grondbezit en wat van jouw is en van die ander.)
Alsof men het contact kwijt is met zijn eigen diepere wezensaard, dat stuk in de mens die banden kan leggen met een ander mens en met élk schepsel. En zich daardoor kan verplaatsen daarin. Toch een grondoorzaak van het toegenomen secularisme? ……….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten