In Closer to Truth de vraag aan Susan Blackmore of het 'zelf' bestaat. Het thema is niet zo nieuw, er was al jaren geleden de kwestie over of er wel een zelf en een vrije wil bestaat. De huidige neurologie komt geen kern of essentie tegen in het brein waar een of ander zelf schittert. (Daniel Dennett betwijfelt zelfs of bewustzijn objectief bestaat.)
Het komt erop neer, en dat is Susan Blackmore ook wel ten top, dat de mens eigenlijk een zielloze wezenloze machine is, schijnbaar nog steeds geschrokken van haar uittredingen tijdens haar studententijd, is Blackmore radicaal aan de andere kant gaan staan. Natuurlijk is leven na de dood echt onmogelijk zegt ze nog, stel je voor!
Dit is een beetje het punt, waar het ook wel goed aansluit op voorgaande, de kwestie is niet alleen de klem die mensen zoals Neil deGrasse Tyson zetten op de wetenschappen, maar de vraag speelt althans bij mij vaker, of wetenschap in zichzelf niet een rationele val kan worden, waar realiteit en waarheid zélf worden ondergeschikt gemaakt aan de ratio, de ratio spint een doek omheen de werkelijkheid waardoor zij de werkelijkheid onderwerpt aan het denken. Dat wil zeggen, dat het denken in zichzelf van zichzelf een aard instrument maakt dat meent dat waarheid volledig door 'denken' kan worden begrepen.
Hiermee teneinde zeggende, dat iets als 'de werkelijkheid' zich helemaal niks hoeft aan te trekken van de mens en zijn denken en de ratio daarin, noch van de begrenzingen van de denkende ratio..
Op dit punt is de mens een beetje, de filosoof Descartes had blijkbaar de constatering van 'zijn denken' nodig of tot de stelling te komen, 'ik besta'. Al wel dit nonsens filosofie betreft, want om te beseffen dat ik besta, hoef ik mij alleen gewaar te worden van mijn bewustzijn of van mijn waarneming. Maar hier begint opnieuw, en dat sluit weer goed aan 'hier' het punt van, bewustzijn en zelf.
Je hebt de talloze flarden van herinneringen niet nodig, om dat samen te voegen tot een totaalherinnering, die je een gevoel geeft van, deze consistentie moet een kern hebben, een ik. Ook bij oefening van stilte, en dit kun je praktisch oefenen, wanneer je geest verstilt is er een continuerende gewaarwording van bewustzijn, het gewoonweg "Er Zijn".
Dit besef van 'er zijn' gaat voorbij aan denken en herinnering, hoe bestaat dit besef?
Wat de geest aangaat verkeert men in de kinderschoenen, ondanks uitgebreide neurologische kennis.
Wat doet je continue dat "gevoel" geven dat je een kern hebt, een alles verzameld zelf? Wat doet je continue beseffen van "er te zijn"? In je leven verandert je vrijwel hele lichaamsopbouw herhaalde malen, cellen sterven massaal af en vernieuwen zich weer, desondanks blijf je bewust van "er te zijn". En wel op een specifieke manier, als een verzameling heugenis die je koppelt aan een 'zelf'.
Daarentegen - om even een sprong te maken - je lichaam ben je jezelf maar deels bewust, veel mensen en misschien wel alle mensen hebben nauwelijks een lichamelijk zelfbeeld, wanneer je jezelf terugziet op foto of film herken je jezelf daar nauwelijks in. Dat komt simpelweg door je zicht vanuit de ogen, je ziet enkel enkele vingers, handen, een beetje van je onderlichaam. Niemand ziet zichzelf, hoe vreemd het ook lijkt. Daarentegen blijft het besef van bewustzijn, van 'er zijn' frequent als een oneindige beweging of stroom, je staat altijd als het ware op "aan" , terwijl enkel bij een diepere slaap de schakel tijdelijk op uit gaat....
Het komt erop neer, en dat is Susan Blackmore ook wel ten top, dat de mens eigenlijk een zielloze wezenloze machine is, schijnbaar nog steeds geschrokken van haar uittredingen tijdens haar studententijd, is Blackmore radicaal aan de andere kant gaan staan. Natuurlijk is leven na de dood echt onmogelijk zegt ze nog, stel je voor!
Dit is een beetje het punt, waar het ook wel goed aansluit op voorgaande, de kwestie is niet alleen de klem die mensen zoals Neil deGrasse Tyson zetten op de wetenschappen, maar de vraag speelt althans bij mij vaker, of wetenschap in zichzelf niet een rationele val kan worden, waar realiteit en waarheid zélf worden ondergeschikt gemaakt aan de ratio, de ratio spint een doek omheen de werkelijkheid waardoor zij de werkelijkheid onderwerpt aan het denken. Dat wil zeggen, dat het denken in zichzelf van zichzelf een aard instrument maakt dat meent dat waarheid volledig door 'denken' kan worden begrepen.
Hiermee teneinde zeggende, dat iets als 'de werkelijkheid' zich helemaal niks hoeft aan te trekken van de mens en zijn denken en de ratio daarin, noch van de begrenzingen van de denkende ratio..
Op dit punt is de mens een beetje, de filosoof Descartes had blijkbaar de constatering van 'zijn denken' nodig of tot de stelling te komen, 'ik besta'. Al wel dit nonsens filosofie betreft, want om te beseffen dat ik besta, hoef ik mij alleen gewaar te worden van mijn bewustzijn of van mijn waarneming. Maar hier begint opnieuw, en dat sluit weer goed aan 'hier' het punt van, bewustzijn en zelf.
Je hebt de talloze flarden van herinneringen niet nodig, om dat samen te voegen tot een totaalherinnering, die je een gevoel geeft van, deze consistentie moet een kern hebben, een ik. Ook bij oefening van stilte, en dit kun je praktisch oefenen, wanneer je geest verstilt is er een continuerende gewaarwording van bewustzijn, het gewoonweg "Er Zijn".
Dit besef van 'er zijn' gaat voorbij aan denken en herinnering, hoe bestaat dit besef?
Wat de geest aangaat verkeert men in de kinderschoenen, ondanks uitgebreide neurologische kennis.
Wat doet je continue dat "gevoel" geven dat je een kern hebt, een alles verzameld zelf? Wat doet je continue beseffen van "er te zijn"? In je leven verandert je vrijwel hele lichaamsopbouw herhaalde malen, cellen sterven massaal af en vernieuwen zich weer, desondanks blijf je bewust van "er te zijn". En wel op een specifieke manier, als een verzameling heugenis die je koppelt aan een 'zelf'.
Daarentegen - om even een sprong te maken - je lichaam ben je jezelf maar deels bewust, veel mensen en misschien wel alle mensen hebben nauwelijks een lichamelijk zelfbeeld, wanneer je jezelf terugziet op foto of film herken je jezelf daar nauwelijks in. Dat komt simpelweg door je zicht vanuit de ogen, je ziet enkel enkele vingers, handen, een beetje van je onderlichaam. Niemand ziet zichzelf, hoe vreemd het ook lijkt. Daarentegen blijft het besef van bewustzijn, van 'er zijn' frequent als een oneindige beweging of stroom, je staat altijd als het ware op "aan" , terwijl enkel bij een diepere slaap de schakel tijdelijk op uit gaat....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten