'Wat na de mens?' .....

Vaak vergeet je, dat mensen zelf hun waarde geven aan alles, zowel aan hun eigen bestaan als aan het bestaan van de wereld om zich heen. Intrinsiek - of in het wezenlijke - is er geen enkele feitelijke waarde, laat staan dat men wetenschappelijk een "waarde" van iets kan aantonen.

Wat de waarde is van de wereld, de globale planeet, of van het leven op de planeet, of van de laatste aardebewoner, die aan het einde van de evolutie kwam? Een waardebepaling is hetzelfde als een andere subjectiviteit, zoals schoonheid: Je kunt iets ervaren als schoonheid en misschien als een diepe schoonheid, maar objectief kun je het niet uitmeten, berekenen, of vastleggen als zodanig. Hoe 'ziet schoonheid eruit, wat is de vorm van schoonheid'? Let wel, niet hoe ik of jij schoonheid ervaren, ervaring is subjectief en objectief niet vaststelbaar.

Zo is het gelijk met het toekennen van een waarde, de mens bepaalt dat de "koning" meer waarde verkrijgt dan de "gewone burger", hij bepaalt dat de mens, die staat aan de top van de evolutie - wat dat aangaat is er geen enkel verschil tussen de creationist die op grond van zijn geloof de mens de kroon der schepping noemt, of de evolutionist die de mens aan de top van de evolutie zet - meer waarde heeft dan al zijn "onderdanen" waaronder het dierenrijk. Uit wat deze meerwaarde verder ook zou blijken, hij zou zijn denkend bewustzijn kunnen aanvoeren, zijn scheppend medevermogen, zijn kunst of wat ook - het is altijd de mens zelf die zijn eigenwaardigheid bepaalt.

Uit menselijk perspectief vindt de mens zichzelf het allerbelangrijkste, natuurlijk is dat relatief en zelfs volslagen onzinnig als je dat perspectief zou verleggen: Neem het 'ijsberen-perspectief', de ijsbeer heeft niet zoveel om over na te denken, maar hij wil zichzelf als soort net zo graag voortplanten als mensen, alleen vecht de ijsbeer tegen de klimaatopwarming en de smeltende ijspolen.

Maakt het veel uit laat staan 'wat' uit, als de ijsbeer zou verdwijnen door de opwarming van de aarde, en dit wederom dankzij de mens? Voor de mens waarschijnlijk niet. Hij is hoofdzakelijk bekommerd om zijn eigen voortbestaan als soort.

Vanuit aarde/perspectief wederom, en dat klinkt misschien bar, zou het ecologisch de superieure redding zijn, als de mens er eenvoudigweg niet meer ware. De mens die in eerste instantie alle technologie heeft voortgebracht die de aarde in een dikke mist zette van vervuiling, en vervolgens met datzelfde intellect de aarde wil redden en helen met andere soorten technologie / doch beter ware het voor de aarde zelf als de mens niks meer 'verzon' maar gewoon 'verdween'..

Maar wat is de waarde van het bestaan van een aarde? Dit is geen pessimistische of kwaadaardige visie op de realiteit, dit zijn feitelijk reële vragen. Het universum zou zonder aarde niet veel minder zijn, dan datgene wat het was en is, een oneindige leegte met wat materie/energie erin.

Zijn of waren dit niet feitelijk de eerste gedachten van juist evolutionisten en wetenschappers? Alles juist volledig te ontdoen van zijn zogenaamde rangorde/hiërarchie en waardes? De wetenschap heeft alles van een diepe afgrond af gedonderd, zodat mensen vooral in niks meer hoefde te geloven of zich in te beelden dat er ook maar iets in het heelal een waarde had. (I Am Sorry.)

Nu, de wetenschap voorbij, blijven concrete vragen bestaan.

Waarden en waardes worden gemáákt door alleen mensen. Ook ethiek wordt gemaakt door mensen. Mensen vinden bijvoorbeeld hun eigen voortbestaan het allerbelangrijkste, maar waarom zou de "ijsbeer" dat niet ook vinden van zijn eigen soort? Of om het even welke soort, (de kangoeroe misschien.) Wat kan het overigens de ijsbeer schelen dat er wel of niet mensen bestaan? Mensen bekommert het bar weinig dat ze meehelpen in het definitief uitroeien van diersoorten..
Waarden gaan volledig samen met eigenbelangen.

Het is maar, waar je jezelf begeeft, wat ertoe doet of niet ertoe doet. Zou je de aarde voorstellen als een intelligentie in zichzelf, dan zou de mens voor de aarde zijn wat kanker voor de mens is. Maar de aarde als planeet bestaat in een heelal met miljarden sterren plus mogelijk een onbevattelijk tal planeten, de aarde valt daarbij in een niet.
Dat hebben wetenschappers trouwens altijd gezegd..

Nu komen wat wetenschappers terug op hun eigen nihilistische uitkomsten: en verkonden de kosmische betovering als een aard moderne vorm van religie. De aarde krijgt zijn uitzonderlijkheid, in een uitzonderlijke creatie, iets dergelijks is nog niet gevonden door kosmologen die het heelal aftasten. Zou er evenwel een soortgelijke planeet worden gevonden, werd de aarde al een stuk minder 'uniek'.

De mens daarentegen is het meest gecompliceerde wezen (met alle nadelen) dat rondloopt: natuurlijk kun je deze eigenschappen -als waarde- met evenveel rede naar de prullenbak doen: gecompliceerdheid, uniekheid - bepaalt evenmin een waarde.
In de wereld wordt een waarde wél bepaalt door een bepaalde uniekheid, goud is bijvoorbeeld zoveel waard omdat het vrij zeldzaam is. Maar alle waarde en ook deze waarde en zelfs de waarde van geld is fictief. Goud en geld zijn heden deels vervangen door slechts nog getallen op een p.c.

Het mensenbestaan maakt dat uit wat de mens dat bestaan toekent aan waarde, in de natuur bestaat er geen waarde-erkenning, enkel een leven en overleven, een bepaalde drang de eigen soort te laten voortbestaan, de natuur maakt ook geen morele bezwaren tegen het doden van andere dieren.

Waarden zijn heel dubbel, ten ene zou je menen dat waarden bepalen hoe je in het leven staat, ten andere bepalen waarden juist het onderscheid tussen waarde en onwaarde - meerwaarde en minderwaarde. Het draagt niet wezenlijk bij aan een beter bestaan en is eerder een verdere wortel van geweld - het werkt uiteindelijk kleinerend en respectloos en het is de basis van genocide..