'Wat na de mens' /B.

Met voorgaande wil ik niet aangeven, dat niets een feitelijke waarde heeft, maar je moet je afvragen of er naast het scala aan zelfbedachte waarden van mensen een objectieve waarde bestaat, en dan een waarde die alles beslaat, niet het ene of andere maar alles: het mensdom, het universele leven, het alles.
Van hoeveel gewicht en belang is het eigenlijk, dat wij als mensen dingen een waarde toekennen? (Of een onwaarde, want het werkt altijd naar twee tegengestelde richtingen.) Je krijgt het nare gevoel dat het erkennen van de waarde der dingen ertoe leidt dat je er met een zeker respect mee omgaat, maar is dat echt zo? Maakt het toekennen van een waarde jegens iets en iemand, dat je een zorgzamer mens wordt, ga je vriendelijker en liefdevoller om met datgene wat je waardig acht?

Het is altijd heel betrekkelijk, want schijnbaar veranderen waarden om de haverklap, de buurman die je eerder respecteerde veracht je opeens........
Er zou een ander soort 'verlichtingsideaal' nodig moeten zijn, wat leidt tot een mate van moreel gedrag. Men erkent dat er een bepaalt moreel gedrag nodig is of misschien noodzakelijk, een bepaalde bewogenheid die leidt tot medeleven, maar die niet werkt volgens een schema van zelfbedachte waardes...

Eerder wat betrokken in wat discussie, (Durf te denken)
en (Een marmot in de magnetron)
J.A.Riemersma schrijft recentelijk wederom wat 'gewaagde' stukjes, met gewaagd niet bedoelt onverantwoordelijk, want feitelijk is het telkens een kwestie van begrijpen. Wanneer je zegt dat 'waardes' zelfbedachte ondingen zijn van mensen, zeg je niet dat alles waardeloos is en we het rustig met voeten mogen trappen. Feitelijk is het de wetenschappelijke uitkomst geweest na Darwin, juist het atheïsme heeft alles nietig verklaard en volledig waardeloos. Het is daarom opvallend dat wetenschappelijk georiënteerde mensen er dan tegen in opstand komen. In een YouTube filmpje kun je nog steeds zien, hoe Richard Dawkins - de inquisiteur van de 20ste eeuw jegens het geloof - een gelovige man zeer kleinerend afstraft omdat de man hem vroeg, wat de zin was van het bestaan. Vraag je soms aan een berg wat de zin is van "zijn" bestaan, reageerde de opperhoofd van de rede.
(Een berg heeft geen "zijns"begrip en heeft geen bestaan bij definitie.)

Nee, want bestaan heeft geen enkele zin, nihil, niets, het is allemaal flut, voor wie het nog niet wist, het is allemaal oersoep", waar met wat speciale kruiden de mens uit tevoorschijn kwam. Nu komen dezelfde wetenschappers wat terug, ze hebben een moderne religie en die luid de "verbijsterende kosmos". Een oneindig leeg gat met hier en daar wat materie. Maar ba, wie zegt dat nou zó?

Sindsdien maar ach, niet perse want de mens vecht al zolang hij bestaat met zinvragen, en met existentiële levensvragen. Na de uitkomst van evolutie hooguit nog wat meer. De mens zoekt naar waarden en zingeving die de evolutionisten reeds van de berg hebben gedonderd. Ga je aan dat alles voorbij, kun je opnieuw objectief de vraag stellen. Zin en waarde zijn geen feitelijke producten.

Het kan zijn dat je jezelf grote zorgen maakt om je eigen bestaan of het voortbestaan van je nakomelingen of de gehele mensensoort. Maar hoe relevant is dat?

Eens werd in een gesprek de vraag geopperd wat het zou uitmaken, als bepaalde diersoorten volledig zouden uitsterven? Voor de mens - die tamelijk onverschillig staat jegens ander leven dan dat van hemzelf en zijn soort - maakt dat niks uit. Maar de ijsbeer die door globale opwarming het ijs om zich heen ziet verdwijnen in de oceaan, wil net zo hard verder leven als de mens, en de ijsbeer kan de mens noch als enkeling noch als soort niks schelen. Door welke ogen kijk je?
Zou je de wereld kunnen beschouwen als een levend wezen, wat zou het de wereld dan uitmaken, als de mens als geheel er niet meer ware? Voor de moeder aarde zou dat bepaalt geen tegendeel opleveren.
Zou het voor iets als de "kosmos" wat uitmaken, als het 'denkende deel' van zichzelf er niet meer was?

Wanneer alles een kwestie is van toevalligheid en evolutie, dan zou de kosmos opnieuw ergens een bestaansvorm kunnen opwekken op een planeet, die zich via evolutie verder ontwikkelde en verrijkte en met een mogelijkheid tot een intelligente levensvorm.

Je blijft alleen over. Alleen ik bepaal de waarde het belang en de zin van mijn bestaan, en van het bestaan van anderen, wil het geheel overleven is het het beste als ik niet te hard op het eigen ego vaar.
'Hier en Nu' is een extreme vorm van zelfzuchtigheid, als alleen je eigen pleziertjes tellen en je bestaan de optelsom is van al je pleziertjes samen. Onderwijl vertrap je de rest van de wereld.
Als je beseft dat je als enige overblijft, krijgt het een bepaalt belang, hoe je be-staat.

Buiten mij is er niets wat een morele waarde toepast, het dierenrijk leeft zichzelf voort, het dier dat een ander dier doodt beseft geen enkel kwaad daarbij, (mensen die grootschalig dieren verorberen hebben dit "kwaad" waarschijnlijk ook ergens gerangschikt onder eigen voorkeuren en behoeftes.) Doorgaans vinden we als mensen het doden van medemensen een kwaad, - in de ziekenhuiskamers is het sterven een taboe geworden, omdat mensen kunstmatig aan leven worden gehouden, en dit in zichzelf een moreel dilemma wordt. Zelfs het niet meer bijstaan met het kunstmatig aan leven houden wordt ervaren als het toestaan van moord. In vroeger tijde bestond deze keus niet.

Je zou per slot kunnen zeggen: De mens zit met de 'gebakken vis'.
Alleen hij kan bepalen hoe de wereld eruit ziet binnen een systeem van waarden en ethiek..
Het alternatief is, dat hij in een snel tempo de hele wereld "verorberd" .........