"Op een zonnige dag in juli namen we op De Nieuwe Ooster in Amsterdam afscheid van André Roelofs, oud-journalist van De Waarheid en de Volkskrant. Hij zou deze maand 86 zijn geworden. Ik kende hem meer dan veertig jaar en beschouw hem als leermeester en vriend.
Kort voor zijn euthanasie bezocht ik hem thuis. Hij sprak moeilijk maar samenhangend. ‘Het is op’, zei hij. Lopen ging niet meer, en wat erger was: lezen en schrijven ook niet." (Fragment, hele stukje in link.)Ik kan het niet verhelpen, dat ik het verhaal in dit artikel extreem eenzijdig vind. Er wordt alleen gesproken over mensen op reeds oude leeftijd. Wanneer een mens die 86 gaat worden kiest voor een humaan levenseinde hoeveel jaren waren er dan nog in het verschiet geweest voor hem, als hij de dood natuurlijk liet komen?
Maar het is een heel ander verhaal, wanneer een jong mens, laten we zeggen 35 of 36 jaar een doodswens koestert. Zo iemand, die op jonge leeftijd uit zijn of haar leven wil stappen, zou dus nog minstens 50 jaar moeten wachten, voordat hij of zij oud genoeg is, om te mogen vragen om hulp bij actieve levensbeëindiging.
Dit is bij lange na niet een vergelijkbare situatie, zo kan ik mij voorstellen dat een arts er aanzienlijk minder problemen mee heeft om iemand actief te helpen bij het sterven die in feite toch al zo goed als "op" is. En die meent dat zijn leven voltooid is, gedáán, of afgemaakt. Maar is een leven van 35 jaar voltooid, gedáán en af?
De buurmeid uit de voormalige - en inmiddels allang gesloopte - flat waar ik woonde, met haar leuke uitzien, krullekop, en behoorlijke activiteiten, was 35 of 36 jaar, toen ik ze op een avond de straat uit zag weglopen. De dag daarop kwam de mededeling dat ze zich had opgehangen in een oud pand. Ze was met een touw om haar hals ergens een diepte in gesprongen, haar nek moet onmiddellijk zijn gebroken. Ik ben er nog gaan kijken, het leek wel op een horrorscenario hoe zij haar leven heeft beëindigd.
Ze kampte met waanvoorstellingen, en was al langere tijd onder allerlei behandelingen. Nu en dan belde ze bij me aan, en vroeg wel eens of het bij mij was veroorloofd een "wietje" te roken. Ik had er niks op tegen dat iemand een licht wietwalmpje verspreidde in de woning, (maar meer ook niet.) Een poosje hadden we een vriendschappelijk contact. Ze liet een jonge dochter achter (die in een internaat verbleef).
Wat moet een jong mens doen, wanneer deze uit het leven wil stappen. Nee 'groene Amsterdammer' geen Oudje. Zou ik als arts en mens -want een arts is een mens- in staat zijn om een leuk uitziende jonge meid de middelen te verschaffen om haar leven mee te beëindigen? Anderzijds, iemand kampt met wanen en is schizofreen, ze meende dat de 'Duitse bovenburen opzij van haar een aard tovenaars waren' en ze kreeg het leven niet in een goede greep.
Mensen met psychische aandoeningen, die kampen met wanen, schizofrenie, dwangmatigheden en angsten, en dit kunnen zeer wel chronische processen zijn, die er geen dag langer meer mee willen worden geconfronteerd, hebben geen keus. Tenzij ze de meest afschuwelijke zelfverminkingen aangaan, door voor een trein te springen of zich op te hangen. Daarvoor is veel moed nodig.
(Al wel men jonge mensen altijd wil aanmoedigen om het leven aan te gaan, omdat het leven aangaan moedig is, en niet het leven beëindigen. Maar ga maar eens een strop om je hals leggen.)
Jonge mensen gaan niet het leven beëindigen, ook geen vroege of late vijftigers. Uitzichtloosheid of het niet meer verder aan kunnen of aan willen is bij jonge mensen altijd iets dat behandelbaar moet zijn. Omdat het nu eenmaal moeilijk is om mensen te helpen hun leven te beëindigen die nog een lange weg aan leven hebben te leven.
Het is natuurlijk stukken gemakkelijker om erover te twisten of men het leven mag helpen beëindigen van reeds hoogbejaarde mensen, de kaars is toch al grotendeels opgebrand. Vroeger stopte het leven sowieso al eerder, de huidige luxe omstandigheden verlengen aanzienlijk het leven.
Als je als oudere mens, na zoveel jaar werken, vrij van het leven mag genieten, en lekker en heerlijk doelloos mag leven en rondzwerven, heerlijk niks doen, loop je heden waarschijnlijk ook al risico, dat een 'samenleving' een bestaan als niet zinvol meer beschouwd, want wat voor zin heeft de uitgewerkte/uitgerangeerde mens nog? Waar komt het moment, dat euthanasie meer en meer wordt opgedrongen, en dat anderen bepalen wat bestaanszinloosheid is..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten