Susan Blackmore is een interessant iemand, voor mijzelf heeft dat een persoonlijke tint, omdat Susan Blackmore bijzondere ervaringen ten deel zijn gevallen, soortgelijke ervaringen die mijzelf ten deel zijn gevallen. Namelijk out of body experiences. Dat is het bewuste en zeer realistische besef van het buiten het lichaam treden, binnen een aard kern of essentie van wat je bent. Daarbij kun je gewaar zijn van het hebben van een 'tweede fijnstoffelijk lichaam'.
Vooral vind ik Susan Blackmore een voorbeeld van hoe het brein werkt, maar hiermee bedoel ik wellicht wat anders. Wie ooit spontaan een uittreding (out of body experience) heeft beleeft komt frontaal in conflict met zijn/haar bepaalde wereldbeeld. Ondanks het realistische van de bewuste ervaring, kan je geest het niet plaatsen, een manier waarop 'het brein' dus werkt is, het ongelofelijke (hoe waar het mogelijk ook is) te verklaren binnen het aangeleerde en kennende wereldbeeld. Dit wereldbeeld zegt je dat je een stoffelijk lichaam hebt, en dat de wereld om je heen van dezelfde natuur is, alles heeft daarin een plaats. Bewustzijn en geest bevinden zich -vanzelfsprekend- in het stoffelijk brein.
Vooral vind ik Susan Blackmore een voorbeeld van hoe het brein werkt, maar hiermee bedoel ik wellicht wat anders. Wie ooit spontaan een uittreding (out of body experience) heeft beleeft komt frontaal in conflict met zijn/haar bepaalde wereldbeeld. Ondanks het realistische van de bewuste ervaring, kan je geest het niet plaatsen, een manier waarop 'het brein' dus werkt is, het ongelofelijke (hoe waar het mogelijk ook is) te verklaren binnen het aangeleerde en kennende wereldbeeld. Dit wereldbeeld zegt je dat je een stoffelijk lichaam hebt, en dat de wereld om je heen van dezelfde natuur is, alles heeft daarin een plaats. Bewustzijn en geest bevinden zich -vanzelfsprekend- in het stoffelijk brein.
Ondanks ze haar ervaringen beschrijft als meest ingrijpend in haar leven, dusdanig dat deze ervaringen haar leven hebben bepaalt, is het brein constant bezig om datgene wat de 'ervaarder' gewoonweg niet logisch kan plaatsen, of rationeel begrijpen, toch dusdanig te plaatsen dat je beter of liever afgaat op datgene wat achteraf (na zulke ingrijpende ervaringen) plausibeler is, voor het logisch/rationeel verstand. (Om jezelf nog een beetje te harden daarin, kun je lid worden van de skeptische vereniging, waar Blackmore een geliefd iemand is.)
Dit gesprek is zeer recent op YouTube verschenen, (9 augustus) en duurt ongeveer 28 minuten.
Ondanks 'het brein' van Susan Blackmore genoodzaakt en gedwongen (zocht en) zoekt naar rationele logische, en dus stoffelijke/fysieke verklaringen voor haar eigen ervaringen met het buitenlichamelijke en het mystieke, (ze heeft iets van dit mystieke ervaren, wat anderen ook het goddelijke noemen) merk je dat ze ondanks ze een 'bewogen' skepticus is, ermee blijft worstelen.
Het opmerkelijke is, dat we door zowel de huidige dominerende materialistische opvattingen van wat geest en bewustzijn is, als door de drang om toch altijd te zoeken naar logische bevattelijke verklaringen, eerder de conclusies zullen geloven -veelal door anderen gedaan- dan dat we geloven wat we feitelijk zelf hebben ervaren. Dat wil zeggen dat je geest in feite de ervaring en wat de ervaring je vertelt, heel nadrukkelijk, bijna ogenblikkelijk tracht te verdringen. (Met zijn innerlijk 'scheermes van Ockham'.) Je staat jezelf eigenlijk niet toe, dat er iets bestaat dat je wereldbeeld weerspreekt. (Een misschien wat melig voorbeeld is een geestig cartoontje, zie onderaan.)
Het opmerkelijke is, dat we door zowel de huidige dominerende materialistische opvattingen van wat geest en bewustzijn is, als door de drang om toch altijd te zoeken naar logische bevattelijke verklaringen, eerder de conclusies zullen geloven -veelal door anderen gedaan- dan dat we geloven wat we feitelijk zelf hebben ervaren. Dat wil zeggen dat je geest in feite de ervaring en wat de ervaring je vertelt, heel nadrukkelijk, bijna ogenblikkelijk tracht te verdringen. (Met zijn innerlijk 'scheermes van Ockham'.) Je staat jezelf eigenlijk niet toe, dat er iets bestaat dat je wereldbeeld weerspreekt. (Een misschien wat melig voorbeeld is een geestig cartoontje, zie onderaan.)
Aangezien je -laten we het anders stellen - een gerespecteerd lid wilt zijn van het wetenschappelijk georiënteerde intellect, of de nuchtere beweging van de skepsis, en niet wilt worden weggezet als een zwever en irrationeel iemand, met gekke ideeën over dat geest en bewustzijn buiten het lichaam kan treden (waardoor je zou kunnen concluderen dat teneinde geest en bewustzijn 'niet' per absoluut zetelt in het brein) wordt je al snel bekeerd tot de 'ratio'.
Het andere is, dat je eigen denken ervaringen die zo ongelofelijk om niet te menen ongehoord je hele bestaansbeeld omver werpen, in dergelijke ingrijpende kortstondige of soms langer durende ervaringen, zich door zulke ervaringen niet meer kan oriënteren. De geest kan deze 'toestand' niet aan, en zoekt daarom naar verklaringen die passen bij het bestaande algemeen bestaansbeeld.
We zijn de wereld zoals we die elke dag zien en ervaren -tot aan den dode gewenning- gewend, maar die gewenning geeft ook de zekerheid en soort veiligheid dat we er niet aan hoeven te twijfelen.
Ergens zoeken mensen altijd naar het geheimzinnige en mysterieuze maar anderzijds hangen ze aan het bekende en vertrouwde. Het is welhaast een innerlijke tweestrijd.
Het gevoel of het geloven dat er meer is dan alleen het zichtbare tastbare is een zekere bevrijding, omdat een door wetten nauwkeurig beschreven werkelijkheid is als een dichte donkere doos, zonder iets van een opening, een énge muffe bestaansruimte (ondanks schijnbare onmetelijkheid).
Ondanks je deze optie open laat, - in elk geval laat een agnost deze optie open - is de vertrouwde realiteit altijd voorhanden. De tafel waar je op kunt leunen, die hard en vast is en waar je geen moment aan hoeft te twijfelen...
Het gevoel of het geloven dat er meer is dan alleen het zichtbare tastbare is een zekere bevrijding, omdat een door wetten nauwkeurig beschreven werkelijkheid is als een dichte donkere doos, zonder iets van een opening, een énge muffe bestaansruimte (ondanks schijnbare onmetelijkheid).
Ondanks je deze optie open laat, - in elk geval laat een agnost deze optie open - is de vertrouwde realiteit altijd voorhanden. De tafel waar je op kunt leunen, die hard en vast is en waar je geen moment aan hoeft te twijfelen...
Bovendien willen mensen -nogmaals- graag serieus worden genomen, als iemand zegt buiten zijn lichaam te zijn getreden, wordt hij niet serieus genomen door de intellectuele community. Dit op zich zou voor een skeptische gemeenschap nog tolerabel zijn, 'iemands geest kan altijd parten spelen', wie neem je dat kwalijk - zolang je maar niet gelooft dat het ECHT is. Je kunt beter populair zijn in een skeptische gemeenschap dan een "eenzame zwever" die wordt aangeraden een bezoekje bij de psycholoog.
De verklaringen die zowel Susan Blackmore aandraagt als dat wat allerlei experimenten nu écht zeggen of betekenen (ik betwijfel of deze wel zoveel zeggen) zijn niet volledig begrijpelijk indien zij iets zouden willen verklaren. Hoe het brein een dergelijk complexe voorstelling zou creëren waardoor je zelfbewust ervaart dat je feitelijk uit je lichaam treedt, is niet helemaal duidelijk. Nog afgezien van buitenlichamelijk behalve je fysieke lichaam zien liggen - allerlei details zien van wat er gebeurt en wat achteraf kloppende is. Veel bijna dood ervaarders met een element van uittreding kunnen op die manier verifieerbare waarnemingen beschrijven. (Ik neem aan dat je geen verifieerbare waarnemingen kunt hallucineren.)
Ondanks je geest of bewustzijn ingrijpende ervaringen kan hebben, neig je er eerder toe de logische regels en aannames te volgen die passen in een strikt modern wereldbeeld, hoe realistisch de ervaring ook was of meerdere bewuste ervaringen. Wanneer je zulke ervaringen bij herhaling beleeft, kun je in elk geval vaststellen, dat bewijs na bewijs zich opstapelen, elke maal dat je het weer ervaart ervaar je opnieuw het feitelijke van datgene wat zulke ervaringen je meedelen. Voor mijzelf was de constante herhaling van deze ervaringen wat een tal jaren aanhield een proefondervindelijk bewijs van de realiteit van het gebeurde. Bij proeven geldt per slot altijd de regel dat iets een feit is wanneer je het proefondervindelijk kunt herhalen met hetzelfde resultaat, ziedaar..
Ondanks Susan Blackmore daarvoor tevens bewustzijnverruimende middelen gebruikte, is niets van dien aard noodzakelijk, er zijn tig voorbeelden van mensen die zulke ervaringen volledig spontaan bij helder niet gedrogeerd bewustzijn ervoeren. Dat de hersenen bij dit soort ervaringen een rol spelen, is overigens verre van onredelijk, dat de hersenen de ervaringen veroorzaken is evenwel een andere kwestie :
Hoe de geest werkt :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten