Wanneer je dit een moment serieus neemt, besef je pas hoe ingrijpend dit is, maar veel oppervlakkige reagerende mensen komen niet verder dan meest lullige reacties.
Wanneer je een dergelijk bewijs krijgt van een andere bestaansmogelijkheid die tevens zoveel rijker is, ervaar je jezelf als mens niet langer deel van een uitsluitend fysieke materiële realiteit, maar van iets dat dit verre overstijgt, en waar tijd van geen betekenis meer is. Tijd heeft alleen betrekking op de vergankelijkheid van het materiële bestaan. Als je het voorstellingsvermogen mist - o.k. - maar met enig voorstellingsvermogen kun je beseffen wat deze gewaarwording doet met mensen. Mensen die dit hebben ervaren, zij het eenmalig of vaker.
De realiteit zoals je die ervaart is er een van schijnbaar verankerd zitten in een stoffelijk lichaam, binnen een stoffelijke werkelijkheid, en in het gewoonlijk waakbewustzijn ervaar je uitsluitend met je zintuigen déze aan je getoonde realiteit. Elke dag verkeert je bewustzijn in deze realiteit, vandaar wetenschap tracht alle aspecten van deze realiteit op te lossen, en misschien ooit met een verbeelding van een theorie van 'alles'. Dit 'alles' heeft, dat spreekt voor zich, uitsluitend hierop betrekking.
Maar ik twijfel er diepgaande aan, of dit 'alles' is. Het is dan net alsof men met veel mankracht tracht een bepaalt deel van de werkelijkheid te verklaren en op te lossen, en dat tot een puzzel samen te voegen. Misschien lukt dit ook aardig wanneer je het alleen doet met de materie. Men kijkt hoe ver men komt en noemt dit dan 'alles'..
Wanneer de werkelijkheid dimensies heeft die men mogelijk niet via de bekende wegen kan onderzoeken, kan men ze even zo goed ontkennen, want 'waar geen bewijs voor is, bestaat niet'. In een dogmatische benadering overigens voor 'bewijs'.
Tot nog toe heeft niemand de overweldigende ervaring en rijkheid van bewustzijn en het ervaren als wezenlijk onderdeel van bewustzijn objectief kunnen vastleggen onder een microscoop. Het meest ingrijpende wat we als mensen elke dag ondergaan, namelijk "onszelf" het bewust-zijn, het ervaren, het "zijn" heeft geen objectieve bewijsbare waarde. Er is geen neuroloog, die het bewustzijn uit de menselijke schedel kan tillen om het nader te onderzoeken. Toch is er niets waar we ons meer indringend van bewust zijn, we zijn ons van niets zo indringend bewust als ons bewustzijn kun je zeggen..
- Indelen in objectief en subjectief
Doorgaans heeft men het dan over de subjectieve ervaring van bewustzijn, de term subjectieve ervaring is tamelijk onzinnig, want als bewustzijn uitsluitend subjectief ervaart, bestaat er geen objectieve realiteit of waarde.
Dus- moet je gaan onderscheiden in wat dit bewustzijn zoal ervaart, ten ene, je bent gedwongen dit ervarene door het bewustzijn te classificeren, welke objectieve mogelijkheden heb je daartoe? Zie je in zeker zin het valluik reeds in deze zin? Je 'verzint' mogelijkheden tot bewijs van een objectieve wereld, wat daaraan niet voldoet moet worden beschouwd als 'subjectieve ervaringen'. Wat subjectief is heeft weinig geldigheid in de zin van een gedegen bewijs. (Wat ergens absurd is, want zonder bewustzijn zou je noch iets objectiefs noch subjectiefs ervaren, er was geen enkele ervaring.)
De moeilijke kwestie is waar je van uitgaat, ga je uit van het bewustzijn en wat er door dit bewustzijn wordt ervaren, dan is 'alle ervaring' concreet dat wat wordt ervaren. Alleen het intellect of het rationeel verstand (de mens heeft deze ratio overigens ook maar over zich afgeroepen) wil deze bewustzijnservaring onder verdelen in waar en onwaar, feit en geen feit. Iemand die zegt kabouters te zien in een bos gebruikt daarvoor bewustzijn en heeft tevens deze ervaring. Dit is collectief het geval, allemaal leven we aan de hand van bewustzijn en ervaring..
Wat maakt in dit geval, dat je zegt, deze ervaring heeft geen geldigheid, het is onwaar en bestaat niet?
Ik vind dit een moeilijk issue, tenzij je dit niet ziet.
Want eigenlijk doen we uitsluitend oordelen over iemands ervaring, en plaatsen die in waar of onwaar echt of niet echt, op grond waarvan?
Ga je daarbij uit van collectieve waarnemingen, m.a.w. alleen ervaringen die collectief worden opgedaan, neem dat iedereen een zonsopgang of zonsondergang kan ervaren (tenzij bij fysieke problemen zoals blindheid) dan is het 'waar'. Wanneer iemand een ervaring opdoet die niet voldoet aan de algemeen geldende regels bij iets als "ervaringen" ((:-)) is dit een afwijking of een anomalie. Of de man of vrouw is knettergek. * Het kan overigens zijn dat iemand die altijd blind is geweest keihard ontkent dat er zonsopgangen en zonsondergangen bestaan, laat staan een zon. ))
Het lijkt er meer op dat hier bepaalde denksystemen of waardesystemen worden gebruikt. Iets is alleen 'waar' als het ten ene algemeen kan worden ervaren, als het voor iedereen dus moeiteloos voor het grijpen ligt - en wanneer er een objectief bewijs voor is, dit laatste kan alleen een materieel aantoonbaar bewijs zijn: het moet succes hebben, herhaalbaar zijn bij experimenten en zo meer.
(Natuurlijk constateert hier ook enkel bewustzijn.)
Zoiets irrationeels als bewustzijn, zo je welhaast menen.. Bewustzijn dat zijn leven lang indrukken opdoet, ervaringen verzameld (zoals men kunst verzameld) en objectief en subjectief helemaal met elkaar verward en nauwelijks kan onderscheiden, zelfs de veronderstelde objectieve wereld vereist een (subjectief) bewustzijn - dat alleen maar kan concluderen en veronderstellen.
Desondanks op zeer strakke (eigenwijze) wijze meent dat het zichzelf (intern) kan indelen in wat objectief zou zijn en wat daar helemaal van afzijdig subjectief zou zijn (een vermakelijke show.)
Dit alles wat overwegende.
- In vervolg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten