'Explorer of Consciousness'

Mensen vragen aldoor naar de betekenis van het, en hun leven. met de komst van Internet is er een enorme hoeveelheid aan websites zowel als gesprekken en discussies, allerlei soorten mensen hebben voor een deel hun populariteit eraan te danken. Filosofen en spiritueel georiënteerde mensen, non/dualisten, Teachers en Gurus. Ook de denkers over levensvragen, die zeggen dat je met al die onzin moet kappen, omdat het helemaal niks oplevert, zijn 'leraren'. (Je hebt dus een leraar nodig om te vernemen dat het allemaal niks oplevert.)

Sommige mensen schijnen er een aard 'chronische' behoefte aan te hebben om zichzelf te blijven profileren inzake levenszinvragen en aanverwante, of er meer is dan alleen dit, of er een transcendentie is verbonden aan het leven, en beseffen ook na jaren niet dat ze telkens weer dezelfde cirkels bewandelen. Iemand die bijvoorbeeld al jaren als enige uitkomst heeft: We weten het niet, maar desondanks levensbeschouwelijke websites blijft volgen om 'dit' tot aan het slot van zijn leven wederom te concluderen. Als je uitgaat van het we weten het niet, kun je net zo goed het boek dichtslaan, en een andere hobby gaan zoeken.

De aandrang om telkens weer te melden het niet te weten, heeft een bepaalde agressieve houding, het is een verzet tegen al die personen en beweringen die beweren het wel te weten, of althans 'iets' te weten, die menen antwoorden te hebben. Maar wat ik niet bevat is, dat je daar een levenswerk op zich van maakt, om dan tegen al die mensen en hun leringen te volharden in we weten het niet.
Het grenst aan stompzinnigheid, het is gefakete wijsheid.

Wanneer iemand zegt dat de Aarde rond is, en je zegt 'we weten het niet' omdat dit riedeltje je hele leven inmiddels beheerst, verkoop je radicale onzin, want er zijn veel dingen die we immers wel weten. Een ervan is dat de wereld rond is, al dan niet helemaal zuiver rond. In plaats van het volhardend beweren dat we het niet weten kun je ook beweren, dat er niks te weten valt. Dit is een heel ander 'argument' (tussen aanhaaltekens). Wanneer je zegt dat we het niet weten, zou ik kunnen vragen, wat valt er dan te weten? Wat zou een mens moeten weten?

Er zijn dingen die je kunt achterhalen en die we weten, graviteit bestaat, de wereld is rond, we hebben twee benen en voeten, we hebben vijf zintuigen, steek je vingers nooit in een stopcontact want dat zou fout kunnen aflopen.. Maar wat behelst enigerlei weten als het gaat om levensbeschouwelijke vragen? Je bent als mens onwetende geboren, je geest is nog helemaal leeg, er heeft zich nog geen persoon ontwikkeld in die geest. Vanaf dan gaat het helemaal bergafwaarts wat betreft deze staat van algehele menselijke onschuld.

Ben je in het midden oosten geboren staat het programma reeds vast dat je zal hersenspoelen tot een 'goed moslim', die de strijd aangaat tegen de niet moslim wereld, want dat is zijn opdracht. Ben je in een Joods gezin geboren is je lot wat dat aangaat ook bepaalt.  Daarnaast gaan alle culturele gewoontes en duizenden jaren tradities de menselijke geest hersenspoelen, afhankelijk van land en volk waartoe je bent gaan horen.
Voordat de vraag in je opkomt, wie ben ik, ben je reeds "gemaakt", mensen worden globaal constant ontworpen, de ontwerpen bestaan al duizenden jaren, ze worden voortgeplant door voorouders ouders en nakomelingen en diens nakomelingen. Voor een niet onbelangrijk deel ben je één van de velen die een bepaalt programma leven, er is weinig sprake van originaliteit en echtheid of van een uniekheid.

Al wel er vaak wordt gezegd dat elk mens uniek is, zal deze uitzonderlijke positie van het eigene eerst een kans van existeren krijgen, als je doorziet hoe je in deze wereld functioneert. (Miljoenen mensen fungeren als hersenloze soldaatjes van wereldheersers, identiteit is dezelfde soort als van een mierenkolonie.) Ontdoe je je van dat alles, kun je de vraag stellen waarom je nu bestaat, wat de zin is van het leven enzovoort.
De vraag impliceert overigens in zichzelf, dat er een 'waarom' bestaat en dat er een zin bestaat, en dat dit alleen nog behoeft te worden gevonden. Is dat wel waar?

Levenszin en doelen zijn algemeen eigen maaksels en creaties, die tot aan bepaalde hoogte zinvol zijn in zoverre ze een bepaalt doel hebben. Dat doel hoeft niet perse de zin van het leven te zijn, maar heeft een bepaalde -te bereiken- zin. Als de ongelofelijke prestatie van een prachtige brug voltooid is, is er een bepaalde zin gegeven en een doel bereikt. Het doel is de verbinding tussen twee waterkanten, om het verkeer tussen twee overs te overbruggen, met een bepaalde 'zin' voor de structuur van het ontwerp. Bruggen of gebouwen worden behalve gemaakt voor bepaalde functies met een toegeruste bepaalde schoonheid ontworpen, het ontwerp (dat niet hetzelfde doel perse dient als het bewonen van een gebouw bv.) speelt daarbij tevens een rol.

Maar dat is allemaal fijn mooi en goed, zul je nu zeggen, het geeft je geen bevredigend gevoel van te weten waarom je dus bestaat. Bovendien, is er een antwoord op het lijden, op zoveel zaken die gebeuren, oorlogen, onverschilligheid, ziekte en wanhoop aftakeling en noem het maar op. Heeft het bestaan een zin en een reden die dieper ligt dan aan het oppervlak van de zelf gegeven zinnen en doelen? Zijn we er om een "belangrijkere" reden.

Is het bestaansdoel niet 'meer' of niets anders dan het  verkennen van het bewustzijn? Het bestaan biedt de bewustwording : misschien zou iets kunnen 'bestaan' zonder een glimp van bewustzijn, om bestaan te verkennen heb je dus weliswaar bewustzijn nodig. Maar wat is het slotresultaat van dit idee, dat het bewustzijn door zoveel mogelijk mee te maken, te ervaren, te beleven, uiteindelijk groeit, (het groeit letterlijk, want de omvang aan informatie neemt toe) tot een soort Al/bewustzijn?

Bij mij wil het enthousiasme heden ten dage niet echt meer toeslaan, terwijl ik zoveel jaren in het levensbeschouwelijk gebied was geïnteresseerd. Waarom zou ik als mens zoveel mogelijk moeten ervaren en beleven en opdoen aan indrukken en een portie smart hoort daar ook bij, het ondergaan van uiteindelijk de dood - om wát te worden? Alwetend?

Zo is afsluitend eenieder bezig met dit soort vragen, dat je er als mens bent of beter als een bewustzijn, want je hele menszijn bestaat in je bewustzijn, (je had ook kunnen bestaan als een non-bewust lichaam dat opereert op louter automatismen / bewustzijn is het fundament van alles, het maakt dát je ervaart, kennis hebt, kunt 'nadenken over het nadenken') is als een gegeven in zichzelf niet toereikend. Het is niet zo dat 'ik ben er en punt uit', bestaan houdt de mens enorm bezig. Daarvoor ben je mens.

Het dier bestaat op een andere manier, zijn bewustzijn neemt waar en het is zich matig bewust van zijn bestaan, doemt er ergens gevaar op zal een dier trachten aan dat gevaar te ontkomen - dit zou het niet doen zonder een mate van zelfbewustzijn - maar het reflecteert er verder niet over. Het bestaan is wat het is, is er een sensatie van plezier mogelijk zal het dit ook ervaren, ook smart en doodsvrees zijn het niet vreemd. (Lange tijd meende menige filosoof dat een dier zich van niks bewust was overigens.) Alleen de mens ziet zichzelf in het bestaan en denkt daarover na.

Levenszin is voor een dier nietmaals iets wat ooit in het dier opkomt, de mens alleen vraagt zich af waarom hij leeft en bestaat.............