Dierenrechtenorganisaties en ook politiek zijn voor mij ónbevattelijk STILZWIJGEND als het over het honden-en-kattenleed gaat in China.
De schokkende beelden van honden die levend worden gekookt en met vuurblazers bij bewustzijn verbrand, weergaloos sadisme - omdat die landen geen dierenrechten hebben.
Ik ben ongeveer anderhalf jaar bewogen met dierenrechten en dierenleed, maar mij is het opgevallen dat dieractivisme zich -en dat valt nogal op- beperkt tot wat er gebeurt in de westerse slachthuizen, en in de megastallen. Als je me op Twitter volgt weet je dat ik universeel tegen dierenleed ben.
Ik erger me al lange tijd aan leuzes als, waarom houden we van het ene en slachten we het andere, dan heeft u beslist nog niet gezien wat er in China gebeurt, tijdens zogeheten Yulin festivals. Festivals van meest meedogenloze wreedheden tegen honden en katten.
Tegelijk kan het zomaar zijn, dat bepaalde dieractivisten zeer tegen het varkens-koeien-en ander pluimvee leed zijn, maar misschien helemaal niks op hebben met honden en katten.
Dat zou je ook een vorm van soortisme kunnen noemen. Zoals een ander misschien alleen van paarden houdt en tegen paardenleed is.
Ik snap in elk geval ten ene male niet, waarom China dusdanig wordt beschermd, en dat men deze onmenselijke wreedheden mag uitoefenen. Daarmee samengaande heeft het extra martelen van dieren nog een bijgelovige betekenis voor die mensen, naast wat het sadistisch genoegen blijkt.
In alle opzichten verwerpelijk, zeker nu China een grootmacht is naast Europa en Amerika, handelsbetrekkingen, dan zou dat land al zeker mogen worden aangesproken op DIERENRECHTEN.
En anders een Boycot zou je menen.
Ik krijg die afschuwelijke filmpjes niet over mijn hart,
alleen deze foto van een hond die bij vol bewustzijn met een vuurbrander dood wordt gebrand.
Het is nonsens om dan nog simpel te praten van waarom géén hondenvlees maar wél varkensvlees: Het gaat hier om het feit dat dieren géén rechten hebben en helemaal zijn overgeleverd aan sadisten. Dat is in westerse landen niet zo, natuurlijk zijn er vele schendingen van dierenrechten, maar grondwettelijk mag men worden aangesproken bij opzettelijk dierenleed..
Ik kwam wat uit bij Toni Parsons, samen met de non-dualiteit en allerlei andere figuren op dat vlak, zoals Eckhart Tolle of -eens- Jiddu Krishnamurti, zou je het welhaast kunnen beschrijven als verschillend geïnterpreteerde zienswijzen die alle op hetzelfde neerkomen.
Interessant is de beschrijving die Parsons geeft van zijn eerder leven, bepaalt een succesvol bouwondernemer die volop in het leven slaagde. Maar blijkbaar niet al tevreden met zijn loopbaan, werd hij een 'Seeker' (een 'zoeker'.) Daar belande hij tevens in de Ashram van Bhagwan Sri Rajneesh, ikzelf vind dat opmerkelijk. Want ondanks je kunt spreken van zijn originele levensbeschouwing wordt eenieder natuurlijk beïnvloedt door allerlei soorten bewegingen.
Net zoals Eckhart Tolle kreeg Parsons een uitzonderlijk moment ergens in een park, waarop hij vertelt dat zijn 'ego' compleet wegviel, en hij versmolt met het totaal. (Bij Tolle krijg je meer het gevoel van een 'denktrucje'.)
Daar ergens begon zijn levensverandering, en ging hij al over de wereld gesprekken houden.
Woorden die hij veel gebruikt is de term 'energie'. Energie is onpersoonlijk, en in zeker zin niets (zo zegt hij) uit dit 'niets' ontstaat alles, uit energie ontstaan alle verschijningsvormen. Daartoe behoort natuurlijk de wereld als zodanig, het volledige waarneembare heelal als één universele verschijningsvorm, (uit energie.)
Ook de mooie bloem is een verschijningsvorm, maar ook de persoon het ego van de mens is een verschijningsvorm.
- Krishnamurti vergeleek dit weleens, als je een boom ziet of een landschap, of je kijkt over een mooie zee of naar een fijne zonsondergang, is er heel weinig intern conflict, dat komt omdat de mens met zijn persoonsstructuur een zeer complex iemand is. Daardoor kun je je makkelijker verenigen met het ene dan met het andere.
Voor wie zich veel heeft verdiept in dit soort filosofieën (en dat heb ikzelf) is het logisch, rationeel behoorlijk bevattelijk en waar. Waar is wat realiteit is, niet een geschreven 'waarheid'.
Als Toni Parsons constant benadrukt dat het 'dit is alles, wat er is' kun je dat vergelijken met het 'Nu' van Eckhart Tolle, het nu verwijst immers naar exact hetzelfde, het 'dit is alles wat er is'. Je hoeft nergens heen te gaan, naartoe te bewegen, iets te manifesteren of te bereiken, al deze verlangens zijn uitdrukkingen van hetzelfde ego.
Krishnamurti verraste zijn publiek weleens met de vraag (welhaast een belediging) wat de mensen nu eigenlijk kwamen doen bij hem? Of ze iets zochten, verlichting, een weg naar verandering, een waarheid, of slechts tijdelijk vermaak. Zo zit de mens immers in elkaar, waarom zou je een Ashram bezoeken, of een goeroe als -eens- Osho (Bhagwan) als je niet iets zoekt, verlangt, wilt. Maar deze 'valstrik' herkende Krishnamurti en ook Parsons. Parsons beklemtoont dat er helemaal niets is, wat er bij hem is te zoeken - waar hij zo in uitblinkt in vooral die totale ontkenning. Hij ontkent bv. ook zichzelf, 'hij' is er niet, er is niets zegt hij, uitsluitend energie. Alles wat er is is 'dit', het moment van ergens zijn, op een bepaalde plek in een bepaalde omgeving.
Natuurlijk klopt dit niet helemaal, want wel beschouwd is dat allemaal 'buitenkantelijk' gericht, de mens zit intern in een strijd en worsteling, conflict met zichzelf, met zijn dromen en wensen, met wat hij wil bereiken, en zijn onbehagen, dat jaagt allemaal door hem heen. Wanneer Parsons of Eckhart Tolle het heeft over het dit is alles wat er is ofwel het hier-en-nu, wil dat zeggen dat dit letterlijk zo is. Het verleden dat tegelijk jouw verschijningsvorm is, is illusionair (maar dat wisten we al) het wordt uitsluitend in stand gehouden door bewustzijn en denken, door opgeslagen herinneringen.
Daarom zegt Parsons, er is alleen jouw 'ademhaling, dit kun je verlengen met je hartslag, het lichaam bestaat altijd in het moment, het is alleen de geest/het ego dat onafgebroken afdwaalt, en in het conflict zit met verleden heden en toekomst. Als je des ochtends ontwaakt (zegt hij) ontwaak je onmiddellijk in het ego, ikzelf heb hier echter een wezenlijk probleem, want mij schijnt het de werking te zijn van de hersenen, die onafgebroken zijn inhoud (heugenis) toespeelt, in een veronderstelde egovorm.
Voor mijn weten is hier geen ontkomen aan.
En dat was ook altijd mijn probleem met het non-dualisme algemeen.
Of het ego nu wel of niet illusionair is, het zit verankerd in je bewustzijnsstructuur.
Natuurlijk stopt de herinnering ook niet, dan had Parsons zijn 'verhaal' niet kunnen vertellen.
Soms begin ik non-dualisten wat gemakzuchtige mensen te vinden. Eckhart Tolle zit er behoorlijk veilig bij, het is fijn toeven in een kring mensen of ergens waar luxe je omringt. Maar andere mensen die hopen minder zijn 'uitverkoren' leven in miserabele omstandigheden, en 'dat is alles wat er is' voor hen.
Ik vind de filosofie van non-dualisten te makkelijk - als je verder geen zorgen hebt, kun je de hele dag non-dualistisch wezen. Bv. luisteren naar de vogels bij een weiland.
Het is een filosofie die eigenlijk het ego als zodanig radicaal afwijst, en uitsluitend negatief afschildert. (Waarom zou het ego uitsluitend negatief zijn?)
In de kern zit non-dualisme na bij hedendaagse neurologische opvattingen o.a. ook dicht bij bv. kwantummechanica (alles is energie uit het 'niets') In de essentie ligt aan alle verschijningsvormen, van het ontluiken van een bloem tot aan het -opbloeiende- ego energie ten grondslag. Energie is echter onpersoonlijk.
Gedachten wil en handeling ontstaan buiten het ego om, het ego is de illusie die veronderstelt zijn gedachten te creëren, te handelen uit vrije wil: Ik vroeg me daarom wat af, of de zienswijze van Parsons niet bijzonder materialistisch is? Het brein doet alles.
Daarentegen ben ik en jij enkel de 'ontvanger', zoals bv. ook je ademhaling bloedsomloop en hartslag niet door een ego hoeven worden gecontroleerd.
Je hebt echter de veronderstelling dat jij de bestuurder bent van je schip, die je door de wateren loost, maar het schip stuurt zichzelf a.h.w.
Het blijft al met al een extreem moeilijk onderwerp al wordt het nog zo luchtig gebracht door Parsons: want wat wil het nu eigenlijk zeggen, dat 'er is alleen dat wat er is', (je kunt niets doen, veranderen, wijzigen, verbeteren, ontkennen of verwerpen of je verlicht noemen). Dit vinden mensen soms moeilijk, zo zegt Parsons, want het ego is een ding dat continue met iets bezig wil zijn, en niet graag verneemt dat elke gedachte wens of handeling tot niets leidt.
In het dagelijks leven kom je natuurlijk geen 'esssentie' tegen, de wezenlijk energie waar Parsons het over heeft, je geraakt verstrikt in ontelbare/schier ontelbare verschijningsvormen, waarbij het
onontkoombaar is dat mensen elkaar daarin irriteren, dwarsliggen of oorlog met elkaar voeren. Miljarden ego's botsen met elkaar. Raakpunten zijn altijd oppervlakkig, je deelt bv. in een bepaalde voetbalclub.
In feite is 'dit ook hetgeen er is'. De ontkenning van verschijningsvormen is niet reëel.
Ikzelf heb me al van jongs af aan door tig filosofieën heen geworsteld.
Ik heb nooit het gevoel/besef gehad, dat behalve een 'intellectueel begrijpen' het ooit iets fundamenteels met of in mij heeft gedaan.
Elk mens heeft van die weleens genoemde aangrijpende momenten, die zich ook niet zomaar herhalen. Dat je je deel voelt van iets aangrijpends.
Dan hervat het dagelijkse weer.
Maar eigenlijk is dit, tja, dé boodschap van Parsons.
Dit is alles wat er is.
Wat is 'dit', de pc waar je achter zit, het toetsenbord voor je, de stoel waar je op zit, de warme kamer waarin je bent.
Ergens blijf je bij Parsons altijd met dat soort van ongenoegen achter.
In deze varkenshouderij leven bijna 40.000 vleesvarkens. Na vijf maanden wordt het gemiddelde streefgewicht van 120 kilogram behaald voordat zij naar het slachthuis geëxporteerd worden.
Geclassificeerd met het 1 ster Beter Leven keurmerk zijn dit de gangbare levensomstandigheden van deze varkens.
Een film van Anne Minou van den Berg.
(Stel je staat aan het apparaat die de wissel kan verplaatsen,
je hebt daarbij de keus tussen ofwel 1 mens doden,
ofwel vijf mensen doden.
En zal áltijd iemand doodgaan: Wat zou je doen?)
