"De ruwe en de Wilde natuurfantasie uit de -indianenverhalen-"

Behalve dat Staatsbosbeheer/Limburgs landschap inclusief "wilde ideeën" hebben ontwikkeld, aangaande natuurbeleid en hoe natuur er uit moet gaan zien, komen daar nog de "wilde ideeën" bij van dieren. Zogenaamde 'wilde dieren' wel te verstaan, wat op zichzelf al nonsens is want wat zijn eigenlijk wilde dieren? Als ik vlak bij ze sta en ze even liefdevol kan aantikken of aaien, zijn ze dan nog wild?

Om te beginnen het idee of de voorstelling van wilde natuur: Waar het op neerkomt, men haalt zoveel mogelijk bossen en bomen omver, kortom kaalslag. Vervolgens laat men hoeveelheden kapotte en omgevallen bomen en restanten daarvan liggen. Want dat ziet er al lekker "wild" uit.
;-)

Zo laat men bijvoorbeeld (en dit enkel als voorbeeld) omgevallen of opzettelijk omgekiepte boomstammen liggen zoals in 'dit' plaatje van mij, over een aardig stromend water:

Deze beek heeft een natuurlijke kronkeling en is bijzonder aardig voor het Limburgse (Swalm.) Wat anders als men natuurgebieden gaat verwateren.

Het verwateren is plan 2 uit het -verhaal- van verwildering. Natuurlijk dient de gigantische uitgraving van natuurgebieden in Nederland de grintwinning. Omdat men niet alleen maar zand kan uitgraven maar ook dient te zorgen voor een behóórlijk landschap, worden uitgravingen en natuurgebieden met elkaar gekoppeld. Het eindresultaat van verwatering en moerasachtige gebieden kan best wel wat 'mooie kiekjes' opleveren. Natuur water en land zijn altijd 'optimistisch', en waar het kaal is groeit het weer fijn aan.
Daardoor krijg je weer wat meer "wilde natuur".

Naast het grootschalig ontwortelen van bomen, restanten daarvan overal laten rondslingeren, plus verwatering en moerasachtige vlaktes ziet het er weer wat wilder uit naar de malle ideeën van

Staatsbosbeheer plus Limburgs landschap -et cetera.

Wat nu nog ontbreekt zijn de zogeheten "wilde dieren". Konikpaarden komen van oorsprong uit (wit) Rusland, 'staat voor klein dier' en andere grazers zoals reeën en heckrunderen. De gehele combinatie van wilde natuur (hoofdzakelijk dus grote plassen en moerassen) en grote grazers, die het hoofdzakelijk van begrazing moeten hebben, gaat al volslagen de mist in. Juist door de meren en moerassen valt er voor de dieren bar weinig te halen.

Niet alleen op de OVP - Oostvaardersplassen - maar overal in Nederland waar gelijksoortige natuurgebieden en -gebiedjes- zijn worden zulke dieren geplaatst. Zoals hieronder in het zogeheten 'grenswater'..

 

In dit grensgebied liggen overal uitgegraven meren, voor een groot deel verpest door campings en toeristische huisjes en locaties - helaas, men moet ook aan natuur verdienen. Hier huist slechts een kleine groep Konikpaardjes, zoals je alleen al op deze foto ziet is er vooral veel water en weinig te eten.

Zo krijgt datzelfde Staatsbosbeheer en Limburgs landschap Idee van "wilde natuur" overal zijn 'natte droom'.
Kapot gewalste natuurgebieden met tal van omgeslagen bomen en bomenresten (halve bomen bijvoorbeeld of stukken overgebleven wortels) verwatering moerassen en monotoon overgebleven landschappen waar hoofdzakelijk ruw gras en heide staat en een enkele spar of beukenboom, en wat zogeheten wilde dieren hier en daar. Als het soort moderne landschap van nu. Met het achterliggend idee van 'oernatuur'. Tjonge, wat is oernatuur eigenlijk?

Bestaat dat uit compleet kapotgezaagde natuurgebieden, in oernatuur komt geen houtzaag aan te pas.. en uit omgevallen bomen, alsof daar een bom is ingeslagen? Of moet de verwatering het doen?
En het moerasachtige uitzicht?

Natuurlijk kan het mooi zijn, nadat de natuur zich heeft hersteld, het is fijn toeven in verwilderde natuurgebieden, maar momenteel zit je je vaak te ergeren aan de zinloze houtkap, de gróve uitdunning van bosgebiedjes alsof daar geen enkel beleid bij te pas kwam.

De tijden zijn veranderd. Hout en bossen werden eens mogelijk gezien als hoofdzakelijk een economische bron voor hout. Heden dienen landschappen meer en meer het toerisme, het zoeken van mensen naar rust en naar even weg uit de drukte - en het genieten gewoon van natuur en stilte.

Of verwilderde natuur het aantrekkelijker maakt voor toerisme? De grindafgraving gaat maar door, waar water is ontstaan kan niks meer groeien. Water in combinatie met natuur kan wel degelijk mooi zijn, maar besef wel dat water het einde is van economisch gewin en natuurverrijking.

Ten laatste de dieren.
De dieren zouden de Utopie van verwildering verder moeten verrijken, maar al het water is niet gemaakt voor viervoeters en graseters, het zouden fijne bestemmingen zijn voor tal van watervogels. Niet voor paarden reeën en runderen.

Daarom de discussies over 'rewilding'.
Rewilding is echt niet meer dan een fantasie, van ideeën over oernatuur, wat Darwinistische principes er tegenaan van de sterkenen en de zwakkeren. Hetgeen hier niet opgaat, in overmatige natuur zijn dieren altijd aan het rondtrekken geweest, in omheinde begrensde gebieden -hoe kan het ook anders in dit propvolle land- zijn ze overgeleverd aan de dodelijke kale en kaalgevreten vlaktes. Dat is geen 'overleving', dat is (kwaadwilligheid).

Een goede paardenbezitter zou nooit zijn dieren laten verhongeren.
Menige dieractivist vindt dit echter wél een oplossing: met de wanen van 'rewilding'.
De hoofdzakelijke 'natuurlijke vijand' van deze dieren is de mens, beter de jager, het lijkt er steeds meer op dat deze gebieden de jachtgebieden zijn geworden van de jagers van 'wild vlees'.
Elk jaar hebben ze weer een reden - dankzij de verhongerende dieren, om ze af te schieten.

Het is al met al een JOKE geworden.

Eigen kiekje.

De dieren waren 'opdringerig en agressief' voor enkele fietsers/voetgangers, en dus werden ze maar naar de slacht gestuurd. (Tweet).
Deze dieren zijn zo tam als wat, en aardig, je kunt erbij staan en ze vriendelijk een tikje geven en een kiekje maken. Je brengt niemand en niets in gevaar, maar de dwingende fietser stoorde het wellicht dat het dier niet Per direct voor hem opzij ging.

Eerder krijg je het gevoel dat mensen en vooral 'stadse' helemaal geen band meer hebben met natuur noch dieren.

Ik schrok mezelf ééns te pletter, toen een met zijn moeder aanwandelend zwart kind enorm hysterisch werd en tegen zijn moeder aan begon te schreeuwen, doodsbang van mijn 'viervoeter' :

'Dit is 'm'..