'En God en alles wat het verstand te boven gaat'

Ik heb me al jaren behoorlijk afgekeerd van wat ik maar het "Gods enthousiasme" noem. Ik ben niet overtuigt van een Godsbestaan. Mensen kunnen er eindeloos over door redeneren, waarom is God zo belangrijk? Het is een soortgelijke vraag van, waarom zoekt iemand naar een stuk goud in de stenenhopen. Stenenhopen zijn er massaal, maar wat je zoekt, is een heel bijzonder soort steen, die opvalt door bijzondere eigenschappen, het heeft een bijzondere schoonheid, het schittert, het is zeldzaam, het is daarom kostbaar.

Krishnamurti zet je meteen met de voeten op de begane grond:
zoals in dit filmpje: Does God exist?

Heeft God de mens gecreëerd, of heeft de mens God gecreëerd, is eigenlijk al bijna een voor de hand liggende vraag. De gedachte heeft God gecreëerd en vervolgens is de gedachte God gaan verheerlijken, zegt Krishnamurti. Maar wat voor onderscheid heeft het gemaakt voor de realiteit van het bestaan, zegt hij er kritisch bij. Neem even het idee aan, dat God bestaat, om het even welke invulling je dat geeft, welke eigenschappen je het toekent, en wat voor "offers" je ervoor moet brengen, de realiteit is altijd dezelfde realiteit.
Als men redelijk is moet men erkennen, dat God niets verandert aan de realiteit, noch aan die van jouw of die van mij noch aan die van de wereld zelf.
Als God niets verandert, wat maakt het eigenlijk dan nog voor verschil, of er iets als God bestaat?

Religies en georganiseerde godsdiensten hebben blijkens alle feiten de mens niet fundamenteel verandert.
Geloof stelt niks voor, miljoenen mensen geloven ergens in, maar al dat geloven heeft nog nooit iets fundamenteel verandert aan de wereld.
Sommigen zouden zelfs menen, dat als God verantwoordelijk was/is voor deze realiteit, God een monster is. Zou er een universeel monster kunnen bestaan, dat we verwisselen met een volmaakte goedheid?

Goed, ik laat even gewoon mijn gedachten gaan. Het is immers niet uitgesloten dat er een God bestaat die het ultieme kwaad in zichzelf is.
Maar nogmaals terug naar de aanvang: Waarom is God en geloof zo belangrijk voor veel mensen?

Je zit in je bestaan gevangen, je zit zowel gevangen in het massabestaan, de wereld waarin je fysiek bent geboren, in je fysieke belemmeringen, want je fysiek bestaan is behoorlijk onperfect - je hebt een complete mechanische wereld nodig gehad, om je enkel fysiek beter te behelpen. (De uitwassen van economie die uiteindelijk onze ecologische wereld om zeep helpen.) Je ziet hoe de wereld in de val verkeert van hebberigheid, zelfzucht en hoe onverschillig mensen alles om zich heen vertrappen. Je vraagt je af, of er iets kan bestaan, wat deze totale menselijke onvolkomenheden overstijgt, goed is niet goed genoeg, we vragen ons af of er iets bestaat wat volkomen is. Iets dat alle eigenschappen die wij bij onszelf hoog in waarde schatten, zoals goedheid/onbaatzuchtigheid/liefde en compassie, en ons verlangen naar meer compleetheid/volledigheid, of dit alles kan bestaan in een wezen, dat dit alles in zichzelf heeft verenigt in volkomenheid.

Geloof in God heeft daarom een bepaalt belang, niet zonder reden zijn mensen daar hun leven lang mee bezig. Vullen er complete blogs mee. Nadat we alle eigenschappen die wijzelf belangrijk vinden, toepassen op een aard opperwezen, gaan we dat opperwezen op een standaard zetten -een verhoging- en het vervolgens aanbidden, en bezingen. Fundamenteel verandert dat niets aan ons bestaan, enkel een vorm van persoonlijke vertroosting.

"God" is eigenlijk ontstaan uit een diepgaande onvrede die we ervaren met onszelf en het bestaan, ook de wereld buiten je bevalt niet echt.. bovendien herkennen mensen hun vergankelijkheid.

Je hoopt in een Wezen, dat dit alles kan opheffen, teniet maken, waarin alles eigenlijk "goed komt".
In God komt alles als het ware goed.

Door alle eigenschappen die mensen hun goden toekennen, en let wel alleen mensen kennen goden eigenschappen toe, (dieren hebben geen enkel godsbesef, ze leven in feite realistischer dan mensen)
worden goden van ongelofelijke (aanbiddenswaardige) waarde.
Er moeten dieren worden opgeofferd aan goden, goden houden blijkbaar van bloedoffers, en weerzinwekkende rituelen - Per slot kun je afvragen, wat er dan fout zou kunnen zijn aan het geloven in God of goden?

Mijns inziens vormen al de goden die alle zonder uitzondering verzinsels zijn van mensen, een directe uitvlucht uit het enige wat realiteit is. God neemt "jouw zonden weg" en al zulks meer. Natuurlijk verandert al het geloof van mensen niks aan de werkelijkheid. Alles is wat het "IS".

Waarom zou je niet mogen geloven in een Almachtig Wezen? Ik zit vooral met het 'werkwoord',
'werkt dat geloven'? Doet het iets? Verandert het iets? Maakt het de wereld béter?

Krishnamurti vraagt zich af, of er iets bestaat wat niet door denken is geschapen, en derhalve tijdloos,
iets dat volgens hem heilig is, omdat het geen creatie is van denken. (Feitelijk kun je daar ook niet meer over nadenken, noch kun je het verder benoemen.)

De mens ervaart zichzelf in een leeg universum, zonder houvast, hij kijkt in een angstige diepte, hij zoekt een tak, iets om zich aan vast te grijpen, de wetenschap biedt geen enkel antwoord, de wetenschap doet niet aan 'zins-vragen' / hij vraagt zich vertwijfeld af of hij het kwade resultaat is van een zinloos universum?

Zelfs de Humanist heeft maar een 'karig' antwoord, ZIN schep je zelf, met je leven en je daden, zonder dat je bestaan een diepere grond heeft, je bent slechts een verder 'ongeluk'. Anderzijds, het gegeven dat je bestaat zonder een diepere achtergrond (omdat een God daar een speciale bedoeling mee had) maakt je ook vrij. Je zit niet geketend in een angstwekkend idee van een macht, en een eventuele eeuwige hel.....