Neil deGrasse Tyson, die op zich een leuke spreker is, (waar ik graag naar luister) heeft ongelijk, in onderstaande filmpje. Wanneer hij wat vermakelijk stelt, dat de constatering van het bewustzijn (het loutere bewustzijn dus) dat iets waarneemt onwetenschappelijk is, niet objectief maar suggestief.
Meer dan dit, de onderzoekende wetenschapper heeft bewustzijn al even hard nodig, om een bewijs te constateren op instrumentaal en dus extern niveau.
Om vast te stellen dat de 'kat van Schrödinger' dan wel dood of levend is, moet de bewuste waarnemer eerst de doos openen waarin de kat zit, hetgeen een bewustzijnswaarneming is. In dit bijzondere experiment geldt het onzekerheidsbeginsel, de kat kan zowel dood en levend zijn, dat hangt af van een kwantumexperiment. Zekerheid verkrijgt men alleen door de doos te openen en waar te nemen hoe het zit met de kat. (let wel dit was enkel een gedachte experiment.) Het gaat om de bewuste waarneming, die geldt als wel degelijk bewijs. Maar volgens Tyson is louter en alleen de waarneming niet voldoende om te spreken van objectief bewijs.
Welnu, misschien kan een waarnemer zich ook vergissen als hij op een weg staat, en er komt een auto op hem toe gereden, de waarneming is immers maar een subjectieve aangelegenheid.... (Pas als de auto je dood rijdt hoef je niet meer te twijfelen aan de objectiviteit van een waarneming) ..
Het punt is de onderschatting van Tyson, over het absolute belang van het waarnemend bewustzijn, uiteindelijk is het altijd het bewustzijn dat de constateringen doet. Zijn opmerkingen over bijna dood ervaringen worden eveneens fout geïnterpreteerd. Door het nog verder volledig te ridiculiseren kan men enkel opmaken dat Tyson maar wat aan het "lullen" is.
Bijvoorbeeld is een bijna dood ervaring heel iets anders dan een 'geloofskwestie'. Je hoeft er niet eerst in te geloven. (Mensen maken het ook mee die niets geloven.)
Andere van zijn uitspraken zijn zéér speculatief, bijvoorbeeld het vergelijken van de lampen boven een operatietafel met het zien van het (bekende) licht. (Ik vraag me af hoe je dit ziet met gesloten ogen.)
Er zijn bijna dood ervaringen en vergelijkbaar tevens out of body ervaringen, met een objectief bewijs van een échte waarneming. Mensen nemen tijdens buitenlichamelijke ervaringen soms allerlei naderhand vastlegbare zaken waar.
Wanneer iemand lichamelijk in een crisis verkeert en op de rand van leven en dood, lijkt het nogal krankjorum om bij zekerheid maar een bordje te plaatsen boven al de ziekenhuisbedden ergens aan het plafond, met daarop een cijfer of andere code, die de bijna dood ervaarder dan ná het verlaten van zijn lichaam moet lezen.
Tyson stelt dat je nooit wetenschap kunt bedrijven op grond van een bewustzijnservaring, het volgens hem dus zeer onbetrouwbare bewustzijn kan onmogelijk gelden als enig wetenschappelijk bewijs voor iets. Maar hoe stel je iets ooit vast, als je even het bewustzijn wegdenkt? Bewustzijn moet dus betrouwbaar genoeg zijn om niet te twijfelen aan datgene wat het waarneemt, en om dat objectief in te schatten.
Doch als je 'zo' stelt dat bewustzijn nóóit objectief is, maar altijd subjectief, dan bestaat er ook geen objectief waarneembaar feit. (Alle realiteit wordt uitsluitend realiteit in het waarnemend bewustzijn, ook de zogenaamde feiten.)
De mens dient te twijfelen aan enige objectiviteit, en moet zijn gegevens halen uit de instrumenten - maar hoe kan Tyson dan het zo onbetrouwbare bewustzijn de controle laten doen over wat die instrumenten aangeven? ..je zou dan de instrumentale gegevens, die hij acht als enig objectief, aan zichzelf moeten overlaten, zonder controlerend bewustzijn. Want misschien ziet het bewustzijn wel iets heel anders dan wat instrumenten aangeven?
Wat ik wil zeggen is, dat Tyson halfslachtige waarheden verkondigt. Per slot vertrouwen we juist wél op de objectiviteit van wat bewustzijn waarneemt, als dus een bewustzijn een buitengewone ervaring deelachtig is en ondergaat, dan moet er tenminste "iets" echt zijn aan die ervaring, want het bewustzijn ondergaat het en ervaart het.
Als je dat onvoldoende vindt, neem het feit, dat iemand schoonheid ziet, hoe meet je schoonheid? Dat is onmogelijk, -je kunt ook geen menselijke waarden vastleggen met een externe technologie- bestaat schoonheid dan wel of niet? Het is in zichzelf een tekortkomende misvatting, dat je alles wat bestaat, inclusief alle menselijke ervaring, eerst moet vastleggen met -objectieve- apparatuur, om vast te stelen dat het bestaat. Dan heb je het slechts over het bestaan van een begrensde realiteit. Die de menselijke ervaring echter verre overstijgt..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten