Het ego bestaat niet..
Ikzelf voel meer voor de rationaliteit, en noem daarom enkele bezwaren tegen onder meer deze zelfontkenning. Bij non dualisten krijg ik voortdurend het gevoel dat ze in een bedrogvorm existeren.
Het ik of het ego is in een bepaalde denkstroming dusdanig beladen, bezwaard, het wordt beschouwd als de wortel van het lijden, van conflict, de voortdurende onrust (in een strevende geest of in een geest die constant iets aan zichzelf wil wijzigen) , het ik is gelijk aan afscheiding (van al het andere, behalve met datgene waarmee het ik een of andere emotionele band heeft). Om die reden moet het "ik" worden ervaren als een 'lastpost'. Om van de lastpost (ik) af te komen, dient er een bevrijding plaats te vinden, een eindiging van dit ik.
Het leidt me terug naar een oud en antiek stripboekje over ZEN. De leerling zegt tegen de leraar met een verlicht lampje boven zijn hoofd, dat hij nu helemaal is bevrijdt van zichzelf, er is geen ik en geen ego meer roept hij uit. De leraar slaat hem dan met een stok tegen zijn benen, waarop de leerling kwaad wordend een auw kreet roept. Kortom, de oplossing van het ik schijnt mij een zoveelste zelfillusie van het verdwijnen van het ik (het is zoals zoveel een wens van het ik dat niet meer zou bestaan.)
Wie spreekt er, wie is de spreker die zegt dat zijn ik er niet is? Waarom kenmerkt elk mens zich door zijn absolute eigenaard, door specifieke karaktertrekjes (de rare bekken die Parsons bijvoorbeeld trekt, of de constante toneelstukjes die neem Eckhart Tolle /tot vervelends toe, speelt) : Je kunt ontkennen dat je een centrum hebt, maar dit centrum ligt beslagen in je hersenen, mij schijnt het zelfs niet mogelijk om de inhoud van je hersenen te ontladen. Het ego is de totale inhoud van je herinneringen, je verleden, wat je kunt doen is beseffen dat de essentie van deze heugenis een illusionair ik of ego schept, dat wat je heeft gevormd en gemaakt tot dat wat je bent en die, die je bent.
Omdat deze totaliteit van heugenis, die bestaat uit de talloze ervaringen, emoties, positieve en negatieve emoties, (dus ook je geraaktheden en gekwetstheden) samengaande met de wel of niet toevallige uiterlijke situaties die daarin speelde, het geheel vormen van een doorschouwend ik. Wat je doorschouwd is het fictieve, het onecht en niet ware ervan.
Een manier om al deze heugenis, die voortdurend terugdenkt of vooruit denkt, en die de toekomst baseert op de verleden ervaring, (het zichzelf plagende ik zou je kunnen zeggen) te ontkoppelen, zou het teruggaan in het 'nu' kunnen zijn. DIT is alles wat er is, is min of meer een lijfspreuk van Tony Parsons.
Hij verwijst daarbij naar de omgeving, de momentele situatie zoals die is: de mensen die naar hem luisteren op een rustige plek, de sfeer van dat moment, dat is alles wat er is. Dit klinkt bijna absurd simpel, maar probeer het maar eens uit, om jezelf terug te brengen in een hier-en-nu : waarbij je alles kunt laten varen.
'There is no me' hetgeen het non dualisme in de kern uitdraagt, lijkt mij onwerkelijk, ondanks allerlei interpretaties van bijvoorbeeld filosofen of neurologen, dat er geen kern (een ik) is aan te wijzen ergens in de hersenen, welnu bewustzijn is ook niet aan te wijzen, maar zul je daarom zeggen dat je niet bewust bent?
Er is altijd een heersend ik-besef, ieder mens wil op een of ander manier zijn (zogenaamde) waarheid of waarheden uitdragen, soms met een opdringerige agressie, en heeft de neiging om zich gekwetst te voelen, en is met wat dan ook bezig. Je kunt dat niet op de Tony Parsons manier of op een andere non dualistische manier wegzwaaien.
Als er geen ik is, wat is dan de totale beweging die van jezelf uitgaat? Wie luistert en wie praat, wie begrijpt de logica van de zinsopbouw, de vraag die wordt gesteld, alles komt voort uit heugenis.
(Taal heb je ooit geleerd.) Misschien kun je 'het weten' - dat wat je weet beschouwen als een weten in zichzelf, het is niet ik-die-weet. Ik ontkom bij non dualisten eigenlijk vaak niet aan dit soort van gegoochel.
Alleen het Nu..
Het terugkeren naar het 'nu' is echter een stap die je kunt zetten. Let maar eens op hoe lastig het is om niet door je afdwalende denken te worden opgeslokt. Stel je zit op je gemak met een kopje koffie, het is rustig om je heen, je zou deze sfeer kunnen ervaren, maar voor je het doorhebt gaan je gedachten met je op de loop. (Je wordt gejaagd en gedreven : ik moet dit of dat nog doen.. dat wat gisteren is gebeurd was ook vervelend.. et cetera.) Gisteren bestaat niet meer. Morgen bestaat evenmin. Er is alleen dit moment dat zichzelf opvolgt.
Hier nog een stukje van de uitgever aangaande 'dit' boek :
"Samenvatting
'Er is een hoger en een lager zelf. Het hogere zelf wil zuiver en perfect zijn en het lagere zelf wil in bed blijven liggen en gin drinken. Beide zijn constructies en ingebeeld. Ieder proces en iedere leer spreekt tot het hogere zelf en zegt: je kunt stil, gewaar, onthecht en zuiver worden. Allemaal pogingen om iets te krijgen. Maar er valt niets te verkrijgen, omdat het al ''is''. Al die tijd dat je zoekend rondrende, was het er al.'
Over vrijheid gesproken is het zesde boek van Tony Parsons en als altijd spreekt hij even helder, radicaal en compromisloos over het open geheim. Zijn boodschap komt niet voort uit een persoonlijke ervaring, kennis of zelfbewustzijn. Er steekt geen bedoeling achter en wil niet in een behoefte voorzien. De open communicatie onthult steeds opnieuw de mythe van het zoeken en de vergeefse pogingen om dat wat we niet kunnen kennen te beschrijven.
Tony Parsons geeft in heel Europa lezingen en weekenden over advaita vedanta en non-dualiteit. Voortdurend wijst hij op de non-dualistische, onpersoonlijke aard van de werkelijkheid. Het idee dat er zoiets als een pad naar verlichting bestaat, is volgens hem een misvatting. Eerder verschenen van hem bij Samsara onder meer Niemand hier en Het open geheim. Tony Parsons woont met zijn vrouw in Engeland."Bron.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten