Het zou zeer jammer zijn, wanneer dit soort ervaringen enkel bij uitstek een interessegroep bleef vinden bij een groepje spiritueel geïnteresseerde mensen. De (harde) wetenschap is niet geïnteresseerd in 'spiritueel geïnteresseerde mensen', de wetenschap onderzoekt geen subjectieve ervaringen maar objectieve aantoonbare bewijzen van beweringen en claims zoals die worden gedaan. Sommige uittreders kunnen dit ervaren als teleurstellend, en nemen liever een afwachtende houding in. Als de uittreding, de mogelijkheid om tijdelijk het fysieke lichaam te verlaten, een realiteit is, dan moet deze realiteit ook (een keer) kunnen worden bewezen.
Hierbij val ik telkens terug op mijn eigen ervaringen in mijn vroegere levensperiode, met uittredingen en aanverwante, ook dit was een hele onderneming, je treedt namelijk niet maar even uit. Ik zou dan het totale proces moeten beschrijven, wat eraan vooraf ging, de opvallende sensaties, die met niets anders vergelijkbaar zijn. Wanneer het eenmaal is getriggerd, heb je blijkbaar een deur geopend naar een andere bewustzijnsbeleving, en kun je steeds makkelijker dit soort ervaringen teweeg brengen. Teneinde volstaat het begrijpen van een bepaalt proces, waarmee je het kunt opwekken.
Uittredingen maken zoals met andere ingrijpende ervaringen (zoals bijna dood ervaringen) deel uit van een levensverandering, je zult zoiets nooit meer vergeten.
Wat mij is opgevallen, afgelopen jaren, dat wanneer je tracht iets te schrijven ergens, over jouw ervaringen met uittredingen, er behoorlijk averechts, negatief wordt gereageerd. Ik noem dat geen onderzoekhouding. Scepsis wil immers niet zeggen, dat er maar één waarheid is, die welke sceptische mensen aanhangen, die van er is alleen materie.
Uiteindelijk is alles wat bestaat geen materie maar de werking van energie, alles in bestaan trilt en vibreert, voedsel zet zich om in levensenergie, in de atoomwereld is alles onafgebroken in beweging, al deze beweging is energie, energie is leven. Ook gedachten zijn trillingen.
Wanneer je een oceaan ziet, en zijn eindeloze golvingen krijg je eer het gevoel van een levende watermassa. Leven is de eindeloze beweging, vibratie en energie. Datgene wat we waarnemen is eerder de grove vorm van de subtiele onwaarneembare realiteit van krachten en energieën. Daaruit kristalliseren zich alle materiële vormen.
Het is een vreemd gegeven, dat de ervaringen van mensen wijzen naar de tegenovergestelde richting van de materialistische wetenschap. Wanneer iemand tijdens een (kritisch) levensmoment ervaart dat hij, of een essentie van hem, het lichaam ontstijgt, zou de neurowetenschap dan niet een antwoord moeten vinden op het feit, dat wanneer 'hersenen' dit doen, 'hoe' zij dat dan doen? Mensen die zich nooit hebben verdiept in bijvoorbeeld de veronderstelde dualiteit (tweeheid) van lichaam en geest en toch deze ervaring krijgen van absolute scheiding tussen lichaam en geest/bewustzijn. Je moet de hersenen tot een toverdoos maken om bepaalde ervaringen te verklaren.
Waarom ervaren mensen bewust deze dualiteit als dit volgende de wetenschap niet kan?
Deze opmerking heeft Pim Van Lommel al vaker geuit, volgens de wetenschap kán iets niet, toch ervaren mensen exact het tegenovergestelde. Het is in feite al-te-dom om dan maar al deze bewuste ervaringen van mensen te plaatsen in een rijk van verzinselen. Vaak is er bij dit soort ervaringen niet eens een opzet in het spel, hete gebeurt gewoonweg, het valt mensen toe, ze hebben daarbij dus geen gelegenheid om het 'eerst te verzinnen'.
Toch is het feit, dat zolang de wetenschap hier niet 'aan wil' en de sceptici het allemaal de kop blijven indrukken, de materialistische wetenschap de overhand blijft houden.
Ik voor mij heb zulke indrukwekkende ervaringen gehad ooit, met bewuste uittredingen, dat je mij kunt plaatsen bij de "ongeneesbare". In tegenstelling tot William Buhlman heb ik echter wél de sterke behoefte aan bewijsbaarheid, maar ik zet een diep vraagteken bij het materialisme. (Ik houd het maar bij een sterk agnosticisme.)
Alle mensen die te maken kregen met zulke buitengewone ervaringen, zijn voor hun hele verdere leven veranderd, ze zijn geen onderdeel meer van een 'wereldsheid'. Niet dat men ongevoelig is voor de wereld, integendeel, de intensiteit neemt eerder toe, maar eerder richting het gevoel voor natuur, schoonheid, beauty, en niet meer voor wereldse 'sentimenten'. De vergankelijkheid van het bestaan waar zo ontzaglijk veel mensen zich zo onnoemelijk druk om maken, dat gaat allemaal meer richting 'so what'.. Vergankelijkheid zou een illusie kunnen zijn.. (Hoeveel tijd heb je te verliezen in tijdloosheid?)
.. Je bent slechts een 'rondwarend energietje' uit oneindige energieën, mensen worden, naarmate ze het relatieve inzien van alles en van hunzelf, eerder zachter en gevoeliger, de wereld wordt plat gestampt door die, die zich ten koste van alles constant moeten en willen bewijzen. De wereld is slechts een tijdelijk thuis, al de agressie die je erin wilt pompen is nergens voor nodig. Wat je vergaart verlies je, (maar niemand heeft deze woorden van Jezus blijkbaar begrepen). Bestaan verliest zijn 'angel', je hebt weinig te verliezen als er niets valt te verliezen.
In een gesprek met Buhlman vraagt de vraagstelster in aanvang over zijn BDE ervaringen, ze oppert de mening dat iemand niet echt het lichaam verlaat, maar mogelijk in een andere bewustzijnsstaat terecht komt. Buhlman zegt dat we in feite multidimensionale wezens zijn, (gebaseerd op zijn 40 jaar 'out of body experiences'.) Ook heeft hij het over energielichamen waarvan de fysieke slechts de buitenste schil is. De aanvang van dit gesprek is daarom interessant: Hier. Er zijn vele vergissingen aangaande deze realiteit, deels ligt dat aan christelijke tradities enz. De term ziel als beschrijving van de essentie die het lichaam verlaat voldoet niet echt, het is een van de beladen woorden, evenals de voorstellingen van hemel/hel. Er bestaan tal zo niet talloze energieniveaus, er vindt tijdens uittredingen zowel een verplaatsing van bewustzijn plaats als een overgang naar een minder grofstoffelijke dimensie.
Tijdens mijn vroegere uittredingen, die in de eerste jaren intens waren (ze volgde elkaar op na een of twee of enkele dagen en doorgaans in de vroege ochtend) ervoer je deze sterke overgangen in het bewustzijn, dit ging samen met sensaties van een opkomende en weer afnemende energiegolf, deze was hoorbaar, alsof er een sterke windstroom opkwam en geleidelijk weer afnam. Dit soort processen maakte de uittreding op zich al tot iets, wat je gewoonlijk nooit ervaart, alle warrige en onzinnige dromen hebben er niks mee gemeenzaam.
Er was daarbij telkens het sterke gevoel, en het besef, van een ontketend worden, terwijl ik nog in het lichaam verbleef voelde ik dat de band ermee werd verbroken. Er was dus sprake van allerlei sensaties, trillingen, energieën, overgangen en dan buiten het lichaam treden.
Hierbij had ik telkens de keus, want ik kon zowel het lichaam verlaten als ook in de 'schil' blijven. Ik was dan verbonden met een andere dimensie of sfeer, en werd me gewaar van andere entiteiten in mijn directe omgeving. Deze waren zich gewaar van mijn overgang en reageerde. (Er was vaker ook aangrijpende muziek aanwezig.)
Wanneer men het heeft over uittredingen lijkt het alsof de geest zich ontkoppelt van het lichaam, maar teneinde lijkt het eer als is bewustzijn in eerste instantie niet 'in het lichaam'. De uittreding lijkt veel meer op een natuurlijk verloop, maar de natuurwetenschap kan daar niet bij. Bewustzijn is reeds in aanvang universeel, en neemt een van zijn vele posities in, in het lichaam, wanneer het lichaam deze positie verliest (tijdens de slaap of tijdens andere toestanden) neemt het een van zijn vele andere mogelijkheden in. Is de mens dan inderdaad een multidimensionaal wezen zoals Buhlman het noemt?
De wetenschap neemt een steeds onzinnigere houding in ten aanzien van wat nu bewustzijn is, omdat men in de enkele neuronen beslist geen 'bewustzijn' tegenkomt maar ook niet weet hoe men bewustzijn moet beschrijven in de samenwerking van miljarden neuronen, zegt iemand als Daniel Dennett gewoonweg dat bewustzijn niet bestaat. Hoe kan men iets fysiek ook aanpakken, een aard subjectief wezen met eindeloze subjectieve ervaringen, die men ook niet echt kan grijpen, want hoe 'grijp je' de ervaring van schoonheid bv.? dat ronddoolt in de tal van fysieke processen, en dat in zichzelf eerder niet fysiek lijkt.
Het beste ware het om te ontkennen dat dit ervarende sensitieve voelende wezen bestaat. Hoe moet men anders verklaren hoe fysieke processen - stoffelijke dingen - niet fysieke processen veroorzaken, een subjectief ervarend wezen?
Het materialisme heeft vooral in het westen zozeer de overhand genomen, dat men nauwelijks nog onderzoek doet naar de ervaringen van zoveel mensen, die prompt het tegendeel beweren te hebben ervaren, namelijk dat de mens niet uitsluitend fysiek bestaat.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten