'Onverschillige werkelijkheid'

Ik kwam toevallig volgende stukje tegen, 'Niemand geeft om je, en dat is iets Goeds'  Misschien had ik het woordje 'goed' zonder hoofdletter geschreven. Want hoe goed is het, dat mensen extreem egogericht leven, maar het stukje vat een realiteit samen die voor zoveel procent opgaat. Doorgaans verzet men zich tegen het idee dat men volledig egogericht bestaat, omdat men 'voelt' dat egogerichtheid het tegendeel schijnt te zijn van onbaatzuchtigheid en medegevoel. Maar vaak spelen mensen maar met een zogenaamde onzelfzuchtige houding. Tijdens de kerstdagen komt men opeens op het idee om bijvoorbeeld iets weg te geven aan goede doelen. Dat de directeuren van de goede doelen daar vooral weer behoorlijk egogericht in graaien kan men erop nalezen (bekijk hun salarissen.) Je hoeft ook niet te koop te lopen met 'goed doen', daar had Jezus het nog eens over "huichelaars" die zichtbaar goed doen om vooral zichzelf goed te doen met een 'goed voorbeeld' voorspiegelen (kijk mij.)

En stuk egogerichtheid is van groot belang in ieders bestaan. Ten spijt voor de geweldige spirituele leraren.. Als je je eigen bestaan niet continue in orde en op orde hebt, wat kun je dan sowieso nog betekenen in de wereld? Werken aan jezelf is van 'vitaal' belang. Maar de tekst in de link komt toch een beetje "zielig" over :

"Niemand Geeft om je, en dat is iets Goeds

Naast je familie en vrienden kan het niemand iets schelen wat jij allemaal wenst, doet en niet doet op deze planeet. Voor de hele wereld ben je nog minder dan een nummertje, je bent helemaal niets!

Niemand trekt zich iets van jou aan!

Om de één of andere reden denken wij allemaal stuk voor stuk dat we bijzonder zijn. We denken dat de mensen in de metro echt naar ons kijken en ons beoordelen. Jij denkt dat je broek niet bij je schoenen past, dus weet je zéker dat die vrouw in de metro precies hetzelfde moet denken.

Omdat onze eigen identiteit voor onszelf zo ontzettend belangrijk is hebben we het gevoel dat dit voor anderen ook geldt. We denken dat zij zich met ons bezighouden, dat de wereld voor een groot deel om ons draait. Het mooie hiervan is echter dat iedereen dat zo voelt. Ieders leven draait voornamelijk om zichzelf, en niet om andere mensen."

Misschien vergeet de schrijver/schrijfster een van de favorieten bezigheden van mensen. Juist wel elkaar als mensen beoordelen omdat men zo graag roddelt en kletst, doorgaans niet om de ander maar om zichzelf ermee te verhogen...

"Ja, je familie houdt wel van je..

Natuurlijk zijn er wel mensen op deze planeet die zich iets van je aantrekken. Dat zijn de mensen dicht om je heen, je vrienden en familie. Dit zijn de enige mensen in de wereld die echt geinteresseerd zijn in wie je bent en wat je te vertellen hebt. Het zijn de mensen met wie je een dieper contact hebt gemaakt, voor wie jij niet langer een ‘vreemde in de massa’ bent.

Voor de rest van de wereld geldt dit echter niet. En hoewel dit misschien vervelend of hard klinkt, het is juist enorm bevrijdend."

Nu ja, dat is toch ook een persoonlijke kwestie, dat met familie en zo. Ik heb niet veel familiebanden, ik weet niet eens hoe het gros er nog uitziet, ik heb hoofdzakelijk momenteel een goede band met mijn zus, het woord familie zegt mij eerlijk gezegd niks..

"Waarom dit bevrijdend werkt

Door te beseffen dat iedereen voornamelijk met zichzelf bezig is kun je je losmaken van je onzekerheden. Mensen veroordelen anderen namelijk zelden zo hard als ze zichzelf veroordelen. Ga maar eens bij jezelf na, als er iemand in de trein tegenover je zit met een scheef gebit, vind jij daar dan echt iets van?

Maak jij je serieus druk om het feit dat de persoon voor je een scheef gebit heeft? Ga je daar over nadenken, ga je daardoor die persoon minder aardig vinden of zul je het nog lang onthouden? Waarschijnlijk niet. Je ziet een scheef gebit en denkt misschien hooguit: “Zo, blij dat ik dat niet heb.” (Of: “Gelukkig, er zijn mensen met een nog lelijker gebit dan ik.”). Verder gebeurt er niets. Iemand kan naar jouw broek kijken en denken: “Die combinatie had ik zelf niet gemaakt”. Dat is alles. Niets om je druk over te maken dus."

Nogmaals, de schrijver maakt behoorlijke fouten bij de belangrijke hobby van mensen algemeen, het beoordelen van elkaar. Want dan heeft men iets te kletsen en te roddelen en te lachen (Waarom meen je dat  RTL Boulevard zo populair is?) 

"Mensen veroordelen anderen namelijk zelden zo hard als ze zichzelf veroordelen", is ook maar halfwaar, mensen zoeken heel graag de fouten bij de ander/en, om hun eigen bijdrage in menig conflict te 'verharmlosen' ..

"Mensen maken zich niet druk om jou. Als jij er niet zou zijn zou er niet zoveel veranderen in de wereld. Hoe belangrijk je jezelf ook vindt, als je besluit te stoppen met het hele zooitje en te verhuizen naar een tropisch eiland draait de wereld hier rustig door."

Het stukje is in zich heel leuk. Anders zou ik het niet citeren. Voor een groot deel klopt het, mensen vinden zichzelf bovenmaats belangrijk, het heeft een flink stuk zelfrelativering nodig, om te beseffen dat jouw bestaan en jouw mening er voor iets onoverzichtelijks groots als 'de wereld' er niet toe doet. Of je wel of niet bestaat, binnen een groep mensen van 7 miljard en meer.. Het is een vreemd idee, dat mensen zichzelf zo gewichtig vinden..

"Hoe maak je je los van de wereld om je heen?

Als je je vrijer en minder onzeker wilt voelen kun je hier aan werken. Wanneer je merkt dat je je ergens onzeker over voelt kun je het voor jezelf relativeren. Je kunt best met een vlek op je jas over straat als het niet anders kan. Wat zullen andere mensen denken? Heus niet: “Zo, wat een zwerver.” Ze zullen denken: “Goh, die heeft net iets over d’r jas laten vallen, wat vervelend voor d’r, ben blij dat dat mij niet overkomen is.”

Ga bij jezelf na hoe je over iemand zou denken met een vlek op zijn jas. Zou je die persoon zo hard veroordelen als je dat bij jezelf doet? En onthoud je die persoon ook echt als je weer thuis bent?"

De schrijfster (waarom geloof ik nou dat het een schrijfster is?) heeft een behoorlijk negatieve indruk van hoe mensen eigenlijk denken. Het lijkt op een reisje naar Lourdes. Een paar mensen gaan eens naar de bedevaartplaats Lourdes omdat ze echt geloven dat Jezus moeder Maria hun zal genezen dan wel rédden, andere mensen gaan naar Lourdes om daar vooral veel ellende te zien (zieke kreupele en gehandicapte mensen in overvloed) waardoor ze kunnen denken: Het valt nog wel mee met mijzelf...

"De wereld draait toch wel door.........

Het maakt niet zoveel uit of jij jezelf nu wel of niet knap vindt, of jij nu wel of niet hogerop kunt komen of dat je veel of weinig geld hebt. Het zijn allemaal zaken die zich voornamelijk afspelen in jouw eigen wereldje. Andere mensen zijn bezig met hun eigen leven en richten zich voornamelijk op zichzelf.

Door te leven met het besef dat niemand iets om je geeft kun je je losmaken van je onzekerheden en meer doen dan je voorheen zou durven. De mensen om je heen zijn niet zo hard als jij voor jezelf bent, het kan ze simpelweg weinig schelen. Lees ook ‘Versla je Schuldgevoel in 5 Stappen‘.  "

Ik heb het hele stukje over genomen , hoop dat ik er geen problemen mee krijg :-)
Het zichzelf knap vinden lijkt me overigens vooral een 'vrouwenkwestie'..

Het is een eenzijdig betoog, van mensen die zich uitsluitend bezig houden met zichzelf, het is jammer, dat volgens deze schrijfster de ogen van mensen niet 'verder kijken' dan in hun eigen spiegelbeeld. Het is ook niet waar. Je kunt wel degelijk een medelevend en medevoelend mens zijn, anders zou de wereld er ellendig uitzien. Anderzijds klopt het ook weer. Achter het stuk schuilt overigens een soort vrees, want waarom benadrukt het artikel, dat mensen zich niet bezighouden met een ander maar uitsluitend met zichzelf, ware het niet dat men juist dit bevreesd.

Bang om op te vallen..
Want stel dat mensen elkaar wél beoordelen, dat zou je waarschijnlijk ongemakkelijk doen voelen. Niemand wil dat er achter zijn/haar rug een hoop wordt gekletst en geroddeld, dus zal dat ook wel niet zo zijn. Ik betwijfel het zeer. Het artikel neemt een van de favoriete bezigheden van mensen, het kletsen over andere mensen, niet serieus / het zal allemaal wel meevallen. Mensen zijn zo slecht niet, ze zijn hoofdzakelijk egogericht, en dat is fijn, want dan beoordelen ze je tenminste niet / hebben geen negatieve aandacht voor anderen, dat is de tendens van dit stukje...

Beter ware een artikel over, hoe je jezelf als mens kunt wapenen, juist tegen negatieve oordelen en etiketten, en tegen het vooral psychologisch schaden van/door andere mensen (omdat dat leuk is.) Soms zou je inderdaad een onzichtbaar diertje willen zijn, die gewoonweg niet opvalt, en zich daardoor vrij voelt.. Maar het is er ook eenzaam.

Bron 'So Chicken'  😏😑