De natuurrijke beboste omgeving rondom de Duitse grens was ooit deel van mijn kindertijd. Achterdoor lag het gebiedje met de opvallende naam 'Klein Egypte', waarachter nog een oud klooster siert, al is de laatste kloosterling al jaren geleden vertrokken. Verder door lag de grote speeltuin, waar je gemakkelijk heen kon. Ondanks protesten werd het natuurrijke gebied pal doormidden gesneden door een smerige vervuilende en kabalerige autosnelbaan, nummer zoveel. De uitbreiding van autosnelwegen heeft niet alleen dit gebied voorgoed wansmakelijk gemaakt, maar langs de hele eens mooi aaneengesloten natuurlijke grenskant dondert het autosnelverkeer, in raastempo. Hieronder een plaatje van de autosnelweg die direct naast de oude speelplaats loopt, wat eerst aaneengesloten mooi bos was, is doorklieft met nog meer "razernij"
Over het algemeen is het zo, dat wat prijkt onder de term vooruitgang, niets anders is dan een verrotzooiïng , na afbreuk van natuur en harmonische samenhangen van omgevingen komt het nóóit meer terug wat was, toekomstige generaties moeten het ermee doen.
Politiek interesseert dat allemaal niet, het rommelige land waarin je leeft, disharmonisch en kapot aan alle kanten, voor het schijnbeeld geeft men zulk landschap maar de term "nieuwe natuur"....
Het Teresiakapelletje opzij van de oude speeltuin, is al verschillende malen verplaatst, nu staat het wat wansmakelijk opzij van de 'krosweg' :
Weliswaar doet men wát aan het behoud van een aaneengesloten samenhangende vorm van natuur. Zodat er nog wát te wandelen blijft....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten