'Zelf denken' / De (on)zin van intellect....

Tegenwoordig is er heel wat te doen rondom het menselijk intellect, de ene professor loopt - voor de zekerheid, want je weet maar nooit of iemand nog een "breinvraag" aan hem heeft - de hele rond met een stel hersenen van een overledene,  of anders namaakhersentjes, in zijn binnenzak, en andere vertellen met een bepaalde hooghartigheid de hele geschiedenis van het leven en de kosmos. De mens gaat prat op zijn intellectuele vermogens. Onderwijl ligt de wereld, zoals altijd, in het slijk, heftige contrasten en tegenstellingen tussen rijk en arm, weelde en modder, talloze conflicten oorlogen en oorlogsdreigingen en als nooit eerder zwaar bewapende naties, en een afwachtende countdown, voor diegenen die geloven dat het einde van de wereld meer dan ooit nabij is. De laatste worden overigens doorgaans weer ingehaald door de tijd. Maar het geeft aan, dat veel mensen een dreiging voelen, mensen voelen instinctief dat alles zomaar kan mislopen.

Feitelijk is de zelfoverschatting van de intellectuele mens wat vermakelijk: Heeft de natuur daadwerkelijk een Dikke Handleiding nodig, zodat de schepselen naar behoren kunnen bestaan?

Wanneer een dier net geboren is en op de grond ligt, gaat het reeds ogenblikkelijk op zijn vier poten staan en weet automatisch bij het moederdier de moedermelk te vinden.
De natuur heeft geen dik handboek nodig, je hart slaat vanzelf, en je longen ademen regelmatig. Je lichaam heeft evenmin een handleiding nodig binnen zijn eigen besturing.
En ook als je niks begrijpt van bijvoorbeeld graviteit, blijf je mooi met je voeten op de aarde staan.

Het enig zinvolle doel van kennis bestaat in de praktijkuitoefening. Wil je een bepaalt beroep uitoefenen heb je een specifieke kennis nodig, waardoor je dat beroep goed kunt uitoefenen. Daarnaast heeft kennis enkel de waarde van - laten we zeggen - nieuwsgierigheid. Het gegeven, dat mensen graag willen weten hoe de wereld in elkaar zit.

Wil je echter met kennis en intellect de wereldwijde chaos wegnemen, faal je volledig, dit is een simpele constatering. Hetzelfde brein dat alle gemakken schept van moderne voorzieningen, heeft geen enkel antwoord op de wereldgebeurtenissen, op het conflict dat de mensen verscheurd, op de continuering van oorlogen en oorlogsdreiging, hooguit heeft techniek de oorlog mee 'getechnologiseerd' zodat men mensen effectiever kan doden met behulp van drones..

Wat de mens rest is de zin van nadenken en vragen stellen.
Of zoals de Duitse taal het mooi zegt: Alles in Frage zu stelle.

We leven in een informatietijdperk en informatie doet de mensen voorspiegelen, als zou het informeren op of in zichzelf voldoende zijn, om de wereld gaande te houden, het intellect scherp te houden, en de mens telkens de juiste en goede oplossingen aan te bieden. Dat schijnt mij onderhand dé moderne fictie. Het bestaan is onnoemelijk complex - gelukkig heeft de natuur zelf al een belangrijk deel daarvan voor eigen rekening gehouden, ook als we niks begrijpen van die natuur, heeft de natuur een zelfwerkzaamheid en een doeltrefendheid.
(Het is per slot niet de menselijke geest geweest, die het heelal 'in werking' zette.)

Daarnaast leven we in complexe gemeenschappen, en begrijpen we nauwelijks onze eigen innerlijke structuur.
Waarom denk je wat je denkt en zoals je denkt? Waarom bestaat er al die verscheurdheid - zowel op het innerlijk vlak als daarbuiten. Wetenschap en kennis volstaat niet, noch de intelligentie en het intellect, -en al de menselijke uitvindingen te samen- om zulke universele problemen op te lossen.

Het is van belang dit te beseffen, omdat het je meer bescheiden opstelt, jegens de zichzelf geprezen veel-wetenschap van de mens.....