Vreemd is het dat er in het oude testament van de bijbel niet wordt gesproken of bericht over een eventueel hiernamaals. De eerste mensen hadden weliswaar een láng leven, ze werden honderden jaren oud, van Methusalem wordt gezegd dat hij 969 jaar oud zou zijn geworden - maar daarna was het, bij het graf, voorbij. Voorstellingen van een hiernamaals waren niet zo gewoon, het christendom geloofde enerzijds in een wederopstanding met een lichaam, en anderzijds in een onstoffelijke ziel. Binnen andere oude culturen geloofde men in een hiernamaals, zoals in Egypte :
'De Egyptische zienswijze met betrekking tot het hiernamaals was nogal specifiek. Eerst geloofde men dat alleen over de ziel van de farao werd geoordeeld, maar na verloop van tijd begon men echter te denken dat alle zielen naar het hiernamaals konden. Na de dood zou iedereen dezelfde status hebben als ervoor. Slaven bleven dus slaven en aristocraten bleven aristocraten. De oude Egyptenaren besteedden veel tijd aan de voorbereiding op de dood, wanneer de ziel zich zou verenigen met de goden.' (Linkje Loesje.)In het oude testament was er echter geen sprake van een voortbestaan in gene zijde, de bekende zin van de God Jahweh was "tot stof zult gij wederkeren". ("In het zweet uws aanschijns zult gij brood eten, totdat gij tot de aarde wederkeert, dewijl gij daaruit genomen zijt; want gij zijt stof, en gij zult tot stof wederkeren.") De beschrijving van Jahweh door de atheïst Richard Dawkins staat mij overigens wel aan. (De God Jahweh zou in zijn eigen meedogenloosheid nog omkomen.) Geloof in een gene zijde hoeft niet perse samen te gaan met een godsgeloof.
Atheïsten en skeptici vinden het geloof zowel in God en in een eventueel gene zijde irrationeel, de mens evenwel, en blijkbaar zijn atheïsten daar weinig gevoelig voor - ervaart geloof in iets transcendentaals als iets natuurlijks. Wat is er uiteindelijk meer natuurlijk te noemen, dan dat de mens zoekt naar zingeving, dat hij hoopt op iets dat de taferelen van het aardse bestaan verzacht, dat de mens erboven uittilt, en dat het bestaan meer behelst dan een kortstondig (gruwel)toneel.
Het schijnt mij eerder bovenmenselijk om het kille bestaan te aanvaarden zonder enige hoop. Tenzij je deelneemt aan de waanwereld van bijvoorbeeld Nietsche, die kampende met zijn eigen krankzinnigheid de mens een "übermensch" achtte :
'Nietzsche pleitte voor meer individualisme in plaats van kuddegeest. De übermensch is diegene die zichzelf durft los te maken van het systeem en op zichzelf steunt.
Daarbij meende Nietzsche dat de mens van nu slechts een schakel is, een ontwikkelingsfase tussen een dier en de übermensch die we eigenlijk bedoeld zijn te worden: een groots wezen dat staat boven alles wat Nietzsche verwierp, waaronder de Rede en de moraal. In zijn boek "Also sprach Zarathustra" schrijft Nietzsche: "De übermensch staat tot de mens als deze tot de aap" en "de mens is een koord gespannen tussen de übermensch en het dier". Men zou daaruit de conclusie kunnen trekken dat Nietzsche bedoelde dat in de mens van nu de spanning tussen het "dierlijke" en "bovenmenselijke" voelbaar is' (Wiki.)Van Nietsche tot Hitler wellicht, waar dit übermensch-idee zich voltooide in massamoorden. Deze "atheïstische" bestaansvisie lijkt mij des te meer irrationeel te noemen, dan de wél hopende mens, voor wie God "niet dood" is, die gelooft dat er een transcendentie bestaat, een domein / een oneindigheid waar zowel God of goden vertoeven, alsook de menselijke ziel :
Closer to Truth :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten