Het lichaam sterft onafgebroken..

Ben je al dood? Ja, voor een groot deel wel. Zeker als je ouder bent dan twintig – tegen die tijd heeft het gros van je cellen er de brui aan gegeven. Puur onderhoud, want kapotte cellen worden vervangen door nieuwe. Tot de dag dat er teveel cellen doodgaan – dan ga je dood.

Hoeveel cellen gaan er dood terwijl je leeft? Een boel. Ga maar eens na: je lichaam bestaat uit zo’n 100.000 miljard cellen en pakweg een derde daarvan sterft elke twee maanden door normaal onderhoud. Elk half jaar zijn dus evenveel cellen gestorven als de totale hoeveelheid waaruit je lichaam bestaat. Van het sneuvelen van al die miljarden cellen heb je, als het goed is, niets gemerkt. Een cel heeft geen lang, dramatisch sterfbed en geeft geen pijnprikkels af.

Dit noemt men apoptose of geprogrammeerde celdood.
Over celdood dit stukje uit 'kennislink'.

Interessant in deze samenhang is echter de 'instandhouding van je persoonlijkheid.'
Je leven ondergaat om de zoveel tijd een volledige vervanging van oude afgestorven cellen door nieuwe cellen.  Hoe zit het met de ongeveer 100 miljard hersencellen?

Mensen maken dagelijks ongeveer 700 nieuwe hersencellen aan in hun hippocampus. En iedere dag verdwijnen er ook ongeveer evenveel neuronen. De hippocampus is een hersendeel dat belangrijk is bij het verwerken van informatie en de opslag in het geheugen. Ongeveer een derde van de hippocampus doet aan die vernieuwing mee. Het betekent dat jaarlijks 1,75 procent van de zenuwcellen in dat gebied worden vervangen.

Zoals met de rest van het lichaam vernieuwen ook hersencellen zich, niet alle cellen vernieuwen zich, het afsterven van hersencellen leidt onder andere tot dementie. Maar inmiddels is het bewezen dat hersencellen zich tevens aanmaken. Hoe blijft de informatie in stand die belangrijk is voor de instandhouding van kennis en je persoonlijkheid, onder de zich telkens vernieuwende cellen?

Is het niet een merkwaardig gegeven hoe we in feite lichamelijk reeds binnen één leven om de zoveel tijd volledig vervallen tot stof, en weer geheel opnieuw worden opgebouwd. Terwijl er eigenlijk niks zo star is, als onze persoonlijkheid. De persoonlijkheid blijft verankerd in een continue zich vernieuwend lichaam. Als een vreemde rots in de branding..

De dood is niet zozeer een afsterven van cellen, maar een gebrekkige of niet langer aankomende aanloop van vernieuwende cellen. Daardoor rest de oude cellen niet anders meer dan definitief af te sterven.....