Hiroshima : Geen excuses - kort vervolg

In het volgende kopje betrof het een bezoek van de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken aan Hiroshima afgelopen jaar, en lees je:

'Kerry bezoekt monument Hiroshima zonder excuses

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry heeft maandag een historisch bezoek gebracht aan het oorlogsmonument in het Japanse Hiroshima. De bewindspersoon bood daarbij geen excuses aan voor de 170.000 slachtoffers die vielen als gevolg van de atoombom die de Verenigde Staten in augustus 1945 loslieten op de stad. Kerry was de eerste Amerikaanse minister die het monument bezocht.

Het zeggen van “sorry” voor het bombardement op Hiroshima ligt gevoelig in zowel de Verenigde Staten als Japan. De Amerikanen menen dat de ingreep noodzakelijk was om de Tweede Wereldoorlog tot een einde te brengen, terwijl de Japanners vinden dat er 170.000 onschuldige slachtoffers vielen toen atoombom Little Boy werd neergelaten boven de stad.

 In het gastenboek bij het museum schreef Kerry:

“Iedereen in de wereld moet zien en voelen wat de kracht is van deze herdenkingsplek. Het is een sterke en dwingende herinnering dat het niet alleen onze plicht is om de dreiging van nucleaire wapens te beëindigen, maar ook dat het voorkomen van oorlog zelf opnieuw onze toewijding verdient.”

Heel ander berichtte 'de dagelijkse standaard' : ik vond het stuk zowel ongenuanceerd als racistisch.
Michael van der Galien zijn mening over de atoombom op Hiroshima zou je kunnen samenvatten als 'dikke bult eigen schuld'. Hij begint reeds met het kopje: "John Kerry biedt terecht geen excuus aan voor atoombom in Japan" Wat is er terecht aan het feit dat Amerikanen het niet nodig  vonden een excuses aan te bieden namens circa 250.000 mensen om het leven gekomen bij Hiroshima en Nagasaki? Velen in een lange kwaalvolle nasleep door stralingsziekte en kanker.

De overweging om de oorlog te laten voortduren met een onbekend aantal mogelijke slachtoffers of om deze radicaal te beëindigen met ongeëvenaard geweld (waarvan men overigens ook nauwelijks een voorspelling kon doen over de gevolgen, want dit was nieuw) lijkt op het verhaal over de ónmogelijke keuze die iemand moest maken, het bekende morele dilemma, waarbij iemand wel of niet moet besluiten om een vliegtuig neer te doen storten.

Je hebt het over tig mensenlevens, Van der Galien zet "onze jongens" (de Amerikanen waar hij beduidend meer sympathie voor heeft) tegenover tig duizenden gestorven kinderen, die na de ramp als zombies moesten overleven - Teneinde heeft dit volk zich omhoog getrokken en het land weer opgebouwd. Hoe grimmig dat Amerika zich nooit heeft geroepen tot een algemeen excuses..