Tony Parsons is in de stroming van non-dualiteit mogelijk wel de meest opvallende persoon, al zou hij het met de term persoon oneens zijn. 'There is no me' zegt hij. Het non-dualisme spreekt me aan, zonder dat ik verlang daarin te overdrijven. Bij de vele gesprekken o.a. , je kunt ook nonstop non dualiteit volgen (Hier) kun je dit het beste beschrijven als een spirituele stroming, na christendom en Boeddhisme non dualiteit als het ware. Religie spreekt mensen niet mee zo aan, het zoeken in het leven concentreert zich daardoor meer op het eigen ik. Meer het ik dat worstelt met zichzelf, en zoekt naar verlichting, zonder zich daarbij nog te bedienen van het geloof in een transcendente macht, die deze 'verlichting' schenkt. In plaats van de verwachting op religieuze verlichting, die tot je komt in de vorm van een bevrijdende macht (God) zoeken non dualisten bevrijding in zichzelf, via wegen van inzicht, zelfbesef, en allerlei leringen.
Dit is al lang een aard nieuwe trend, in plaats van de 'vroegere ootmoed' ,waarbij je als mens besefte dat je slechts bent/was overgeleverd aan de willekeur van de natuur of van het leven zelf, terwijl niets je uit de ketens daarvan kan bevrijden. Dit staat tegenover het hedendaagse "geloof" dat bevrijding kan komen vanuit een innerlijke bron of gewaarwording.
Tony Parsons komt in deze weinig succesvol over, als het erom gaat wat hij mededeelt, hij doet hoofdzakelijk (feitelijk onmogelijke) uitspraken, je zou die uitspraken met wat kritische beschouwing makkelijk zelfbedrog kunnen noemen, want als er geen "ik" aanwezig is, wat is dan de instantie die zichzelf uit in deze? (Als je deze vragen niet wenst op je vragenlijst kun je non dualisten wel in alles geloven.) Zonder ik-vorming was er geen taal, geen geheugen, geen herinnering, je zou dat het beste kunnen vergelijken met een staat van algehele dementie. Dementie is weinig in het voordeel van iemand. Men weet de weg niet meer naar het eigen huis of kent zijn naam niet meer. Dat zou de opperste staat kunnen zijn van "there is no me". Als je, zoals Tony Parsons, de opperste verbazing opwekt bij vragenstellers, en dan wat vreemde lachende trekken vertoont, brengt dat ook niet meer helderheid. Als je jezelf graag wilt verhullen in een waas van mysterie, bereik je misschien wél wat nieuwsgierig publiek.
Het heeft nul zin, om uitingen te doen die reeds liggen in wat schijnt een vér stadium van bewustzijn of zogeheten awakening (ontwaking) omdat niemand je dan meer begrijpt. Een kritisch mens kan het ook een stadium noemen van zelfontkenning, het zelf gewoonweg ontkennen in zijn existentie, en dan beweren dat je zogeheten bent bevrijdt van een 'zelf'. Je zult in elk geval bij het begin moeten beginnen en je in de plaats van toehoorders moeten 'verplaatsen' als je nog begrijpelijk wilt zijn. Dat doet Parsons niet.
Blijkbaar, en laat ik daarbij beter beginnen - is het "zelf" of het ego voor -bepaalde- mensen een grote last, het ego is beladen met heugenis, herinneringen, die lange niet alle gelijk positief zijn, het verleden drukt op menig mens, zoals een locomotief met een groot aantal vol beladen wagons achter zich mee sleurend. Het menselijk brein schijnt er niet op gemaakt, om een "wis" programma mee te dragen. (Zoals je op je pc nog een prullenbak tot je beschikking hebt.) Het leven werkt alles behalve bevrijdend, je ziet tevens de talloze werkingen van elk ego zowel in zichzelf als op het wereldgebeuren. Overal domineert de alles beheersende verscheurdheid, zowel op het innerlijk als uiterlijk vlak, en waar verdeeldheid bestaat, bestaat onvrede, dreiging, oorlog, er is disharmonie en conflict.
Het zelf schijnt niet bij te dragen aan oplossingen, eerder schijnt het de bron van het tegendeel, de mens lijdt aan zijn zelf. Om dan te beweren vanuit het non dualisme, er is geen mijzelf, doet meer lijken op de grote barbatruc, van het doen verdwijnen van een 'zelf'.
Wat minder radicaal dan dit, kunnen de vele inzichten weliswaar bijdragen aan een manier om naar jezelf (het zelf) te kijken.
Tony Parsons zegt en herhaalt vaak, er is geen zelf, er is alleen dat wat gebeurt en gebeurende is. Het punt in deze is, dat Parsons wellicht een staat wil oproepen van niet handelen, ofwel passiviteit, de menselijke geest is eigenlijk nooit in staat om alleen gade te slaan, ogenblikkelijk worden gedachtes en emoties in alles betrokken, en volgt een of ander handelen. Dat is de werking van het ego-gebeuren. Parsons zegt onder meer 'niet ik denk, er is alleen denken', voor doorsneemensen die wij eigenlijk zijn, is dat moeilijk te bevatten. Omdat wij denken ogenblikkelijk koppelen aan het eigen ik, je zegt automatisch "ik denk", je gaat nooit een stap verder door denken te ervaren als iets dat uit zichzelf gebeurt.
Het idee dat hierop berust is -lijkt mij- controle, als mens wil je alles onder controle hebben, door ervan uit te gaan dat "ik" denk, ontsnapt er geen enkel -denken aan dat controlerende ik- Er is geen vreemde mogendheid die denkt, er is niets wat jouw doet denken of jouw denken overneemt of vóór jouw denkt.
Vanuit het zicht van hersenen werkt het wellicht heel anders, wanneer je regelmatig spontaan schrijft, zonder dat je daar eerst lastig over nadenkt en elke zin herhaalde keren voor jezelf herhaalt, en probeert telkens weer na te gaan of de puzzelstukjes in elkaar overgaan - niks van dit, bemerk je dat schrijven zichzelf leidt, en ook kloppend maakt. Je ik of ego schijnt hooguit een controlerende factor te zijn. Veel spontane gebeurtenissen hebben een verloop dat je niet voorop gegeven kon vermoeden. De beste auteurs of componisten werken waarschijnlijk exact zó (ze laten het gegeven, dat wat men aan het doen is, gewoon over aan zichzelf.)
Het denken denkt zichzelf, er is geen ik dat denkt, er is alleen denken, er is alleen wat is - de ideeën lijken ietwat op mensen als Eckhart Tolle, Tony Parsons ontkent echter de betekenis van het NU dat bij Tolle zó centraal staat. Omdat het nu nog steeds onderdeel is van de tijd zelf - verleden heden toekomst - en Parsons beziet alles 'tijdloos'. Er is alleen wat is, (het tijdloze.)
Je krijgt bij veel van deze concepten of ideeën (hoe je ze maar wilt benoemen) iets van versimpeling, is versimpeling de troostvolle weg naar gelukzaligheid? Je geest terugvoeren in een staat van alleen nog nu, (Eckhart Tolle) of "wat is" (Tony Parsons.) Zulke momenten ervaart echter misschien iedereen wel eens, momenten waarbij je in iets specifieks hier en nu opgaat, terwijl alles om je heen min of meer vervalt, je geest ontkoppeld als het ware van al zijn ballast en dat voelt bevrijdend.
- In vervolg :
Dit is al lang een aard nieuwe trend, in plaats van de 'vroegere ootmoed' ,waarbij je als mens besefte dat je slechts bent/was overgeleverd aan de willekeur van de natuur of van het leven zelf, terwijl niets je uit de ketens daarvan kan bevrijden. Dit staat tegenover het hedendaagse "geloof" dat bevrijding kan komen vanuit een innerlijke bron of gewaarwording.
Tony Parsons komt in deze weinig succesvol over, als het erom gaat wat hij mededeelt, hij doet hoofdzakelijk (feitelijk onmogelijke) uitspraken, je zou die uitspraken met wat kritische beschouwing makkelijk zelfbedrog kunnen noemen, want als er geen "ik" aanwezig is, wat is dan de instantie die zichzelf uit in deze? (Als je deze vragen niet wenst op je vragenlijst kun je non dualisten wel in alles geloven.) Zonder ik-vorming was er geen taal, geen geheugen, geen herinnering, je zou dat het beste kunnen vergelijken met een staat van algehele dementie. Dementie is weinig in het voordeel van iemand. Men weet de weg niet meer naar het eigen huis of kent zijn naam niet meer. Dat zou de opperste staat kunnen zijn van "there is no me". Als je, zoals Tony Parsons, de opperste verbazing opwekt bij vragenstellers, en dan wat vreemde lachende trekken vertoont, brengt dat ook niet meer helderheid. Als je jezelf graag wilt verhullen in een waas van mysterie, bereik je misschien wél wat nieuwsgierig publiek.
Het heeft nul zin, om uitingen te doen die reeds liggen in wat schijnt een vér stadium van bewustzijn of zogeheten awakening (ontwaking) omdat niemand je dan meer begrijpt. Een kritisch mens kan het ook een stadium noemen van zelfontkenning, het zelf gewoonweg ontkennen in zijn existentie, en dan beweren dat je zogeheten bent bevrijdt van een 'zelf'. Je zult in elk geval bij het begin moeten beginnen en je in de plaats van toehoorders moeten 'verplaatsen' als je nog begrijpelijk wilt zijn. Dat doet Parsons niet.
Blijkbaar, en laat ik daarbij beter beginnen - is het "zelf" of het ego voor -bepaalde- mensen een grote last, het ego is beladen met heugenis, herinneringen, die lange niet alle gelijk positief zijn, het verleden drukt op menig mens, zoals een locomotief met een groot aantal vol beladen wagons achter zich mee sleurend. Het menselijk brein schijnt er niet op gemaakt, om een "wis" programma mee te dragen. (Zoals je op je pc nog een prullenbak tot je beschikking hebt.) Het leven werkt alles behalve bevrijdend, je ziet tevens de talloze werkingen van elk ego zowel in zichzelf als op het wereldgebeuren. Overal domineert de alles beheersende verscheurdheid, zowel op het innerlijk als uiterlijk vlak, en waar verdeeldheid bestaat, bestaat onvrede, dreiging, oorlog, er is disharmonie en conflict.
Het zelf schijnt niet bij te dragen aan oplossingen, eerder schijnt het de bron van het tegendeel, de mens lijdt aan zijn zelf. Om dan te beweren vanuit het non dualisme, er is geen mijzelf, doet meer lijken op de grote barbatruc, van het doen verdwijnen van een 'zelf'.
Wat minder radicaal dan dit, kunnen de vele inzichten weliswaar bijdragen aan een manier om naar jezelf (het zelf) te kijken.
Tony Parsons zegt en herhaalt vaak, er is geen zelf, er is alleen dat wat gebeurt en gebeurende is. Het punt in deze is, dat Parsons wellicht een staat wil oproepen van niet handelen, ofwel passiviteit, de menselijke geest is eigenlijk nooit in staat om alleen gade te slaan, ogenblikkelijk worden gedachtes en emoties in alles betrokken, en volgt een of ander handelen. Dat is de werking van het ego-gebeuren. Parsons zegt onder meer 'niet ik denk, er is alleen denken', voor doorsneemensen die wij eigenlijk zijn, is dat moeilijk te bevatten. Omdat wij denken ogenblikkelijk koppelen aan het eigen ik, je zegt automatisch "ik denk", je gaat nooit een stap verder door denken te ervaren als iets dat uit zichzelf gebeurt.
Het idee dat hierop berust is -lijkt mij- controle, als mens wil je alles onder controle hebben, door ervan uit te gaan dat "ik" denk, ontsnapt er geen enkel -denken aan dat controlerende ik- Er is geen vreemde mogendheid die denkt, er is niets wat jouw doet denken of jouw denken overneemt of vóór jouw denkt.
Vanuit het zicht van hersenen werkt het wellicht heel anders, wanneer je regelmatig spontaan schrijft, zonder dat je daar eerst lastig over nadenkt en elke zin herhaalde keren voor jezelf herhaalt, en probeert telkens weer na te gaan of de puzzelstukjes in elkaar overgaan - niks van dit, bemerk je dat schrijven zichzelf leidt, en ook kloppend maakt. Je ik of ego schijnt hooguit een controlerende factor te zijn. Veel spontane gebeurtenissen hebben een verloop dat je niet voorop gegeven kon vermoeden. De beste auteurs of componisten werken waarschijnlijk exact zó (ze laten het gegeven, dat wat men aan het doen is, gewoon over aan zichzelf.)
Het denken denkt zichzelf, er is geen ik dat denkt, er is alleen denken, er is alleen wat is - de ideeën lijken ietwat op mensen als Eckhart Tolle, Tony Parsons ontkent echter de betekenis van het NU dat bij Tolle zó centraal staat. Omdat het nu nog steeds onderdeel is van de tijd zelf - verleden heden toekomst - en Parsons beziet alles 'tijdloos'. Er is alleen wat is, (het tijdloze.)
Je krijgt bij veel van deze concepten of ideeën (hoe je ze maar wilt benoemen) iets van versimpeling, is versimpeling de troostvolle weg naar gelukzaligheid? Je geest terugvoeren in een staat van alleen nog nu, (Eckhart Tolle) of "wat is" (Tony Parsons.) Zulke momenten ervaart echter misschien iedereen wel eens, momenten waarbij je in iets specifieks hier en nu opgaat, terwijl alles om je heen min of meer vervalt, je geest ontkoppeld als het ware van al zijn ballast en dat voelt bevrijdend.
- In vervolg :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten