Astrale projectie, een stukje mijn verhaal (& het verhaal van Graham Nicholls)

Het thema van uittredingen ofwel buitenlichamelijke ervaringen heeft mijn interesse, voornamelijk omdat ik op jongere leeftijd, rond mijn achttiende levensjaar, geconfronteerd werd met een aantal ervaringen, die zich geleidelijk opbouwde, als betrof het een aard inwijding in aanvang. Op zeker moment werd ik me bewust van de verschillende stadia, waarin zich uittredingen voordoen. Maar het waren niet alleen de uittredingen, ik was me gewaar van een volledige andere aard realiteit, waar evenzo bewuste entiteiten leefde, er vonden regelmatig samenkomsten plaats. Dit betrof onder andere bezoeken n mijn directe omgeving die ik door deze bijzondere staat gewaar werd. Het scheen een verrassing van beide zijden, de sterke scheidslijn tussen twee onderscheidde realiteiten werd tijdelijk verbroken, en daar werd op gereageerd.

Toen ik de volledige controle kreeg over het bewust opwekken van deze bijzondere staat van zijn, waren uittredingen bij wijze van spreken niet meer dan het 'omdraaien van een knop' , wat ik me vooral blijf heugen is zowel het grote gemak als de verbazing en soms verbijstering van het gemak, waarin je in welke hoedanigheid ook, uit je lichaam kunt treden. Met een bewustzijn die bijna groter lijkt dan de bewustheid die je dagelijks ervaart. Je mentale vermogens worden geen moment uitgeschakeld, het kritische vermogen met name is bijzonder sterk, omdat je juist nu zoekt naar bewijzen. Want telkens wil je weten of hetgeen gebeurt ook daadwerkelijk gebeurt.

Buiten het lichaam getreden zocht ik veelal herkenbare objecten en voorwerpen, en of de verschillende ruimtes van het destijds ouderlijk huis logisch overeenkwamen en hetgeen er zich in bevond. Net zoals in het fysieke bestaan wetmatigheden zijn, zijn deze wetmatigheden er dan ook, zo was een gedachte aan het lichaam voldoende om ogenblikkelijk terug te flitsen in het lichaam. (Er waren ook momenten waarbij het ingaan in het lichaam geleidelijk verliep en zeer bewust.)

Zoals de natuurkundige weet, vergroot elke toegevoegde dimensie je vrijheidsgraden, dat uitte zich onder andere in het doordringen van materie, het los bewegen van de grond, en het reizen door middel van de gedachte, de wil was hierbij voldoende. Aangezien je was beland in een wereld waarbij het beeldvormend denken tevens een stuk de wereld schept, kun je in elke mogelijke wereld terecht komen. Daarbij kun je boven de meest onvoorstelbare mooie landschappen bewegen, op elke hoogte, zwaartekracht is immers afwezig: een van de kenmerken van echte uittredingen schijnen mij de vlieg-ervaringen. Ik bedenk wel vaker dat ik nog nooit in realiteit heb gevlogen, en toch weet wat de ervaring is, wellicht met een sterk verhoogd gevoel van vrijheid. En de typische weidsheid die zich dan meteen voordoet.

Dat het zeer moeilijk valt daar elders iets over mee te delen bleek recent nog eens, goddank dat je dan over een eigen blog mag beschikken, waar dit soort vervelende dwarsbomerij niet plaats vindt. Dat iemand bijna agressief onderhand in opstand komt met de bewering van  "ho, wacht eens even, maar alles speelt zich alleen maar af tussen je oren, en anders dien je maar eens met keiharde bewijzen te komen. Puh en Poeh".  Uitgerekend de enige bezoeker van mijn vroeger blog die regelmatig reageerde, alsof ik al niet zo vele malen over deze ervaringen had geschreven. Je vraagt je dan af, heeft dat te maken met vrees? Is het de vrees van iemand die zich veilig voelt in de gesloten ruimte van een beperkte wereld, dat er een ruimte is die tot dan volledig is voorbij gegaan aan een beperkt besef van werkelijkheid - schijnt iets op te roepen van vrees. Misschien omdat men dan het "overzicht" kwijt is.

Mensen houden van een overzichtelijke wereld die men logisch kan bevatten, die men kan 'aanraken' en waarnemen, want dat is de enige vertrouwde wereld die men kent. Daarentegen, en dat weten mensen die ooit dergelijke uitzonderlijke ervaringen hadden, of andere zoals mystieke ervaringen - werken zulke ervaringen bevrijdend, ze ontketenen de mens letterlijk van zijn beperkend vermogen tot begrijpen, ze worden even deel van iets onwaarschijnlijk groots, wanneer ze dat eenmaal hebben ervaren, beseffen ze ook dat het hier-en-nu-bestaan relatief is. Het 'relatieve' verliest daardoor juist aan gewicht.

* De uittreder Graham Nicholls hieronder in gesprek. Aan Nicholls moest ik wennen, hij heeft soms iets van afwezigheid, straalt wat 'grof' uit, maar is eerder hoogst sensitief. Zijn boek over uittredingen bleek in het Nederlands vertaald. Er is over Nicholls zo goed als niks te vinden op eigen bodem.

Uittredingen verschillen volledig per individueel mens, dat is niet bijster anders dan met de dagelijkse realiteit, daar leiden we als mensen ook geheel verschillende soorten van bestaan. Eenieder heeft daarom zijn geheel eigen ervaringen, meer in samenhang met iemands eigen 'wezen'. Ook qua persoon is er geen samenhang. Mensen die dit soort ervaringen hadden of hebben leiden geheel verschillende levens.

Waarom bepaalde mensen deze ervaringen hebben, en andere niet, is misschien niet zo raadselachtig. Bij de ene mens ontstaat een bepaalde "klik", om het zo te zeggen, men kan deze klik neurologisch verklaren, brein en bewustzijn hangen specifiek samen, het brein kan een connectie hebben met een bijzondere bewustzijnsstaat die algemeen gesloten blijft. In niet functionele staat a.h.w. In bijzondere omstandigheden kan deze functie worden 'geactiveerd'. Misschien dat deze mogelijkheden van het bewustzijn nog in een vroeg stadium verkeren, en dat het over zoveel tijd ooit, meer of algemeen wordt geaccepteerd.

- In vervolg :