Voor ervaren ofwel regelmatige uittreders, waartoe William Buhlman behoort, is het leven na de dood geen twijfelpunt, hij spreekt erover als een vanzelfsprekendheid. Op YouTube kun je gesprekken volgen van soortgelijke regelmatige uittreders, zoals Luis Minero. Wanneer je talrijke malen, en voor ervaren uitreders zoals deze zijn het welhaast talloze malen - bewust ervaart dat je uit je fysiek lichaam treedt, niet bij wijze van een idee of een geloof, maar als pure realiteit, hoe kun je dit dan nog betwijfelen?
De uittreding volgt doorgaans in een
non fysiek (astraal) lichaam..
In de verhalen van Buhlman of Minero kom ik exact het verhaal tegen van mijn eigen vroegere uittredingen. Alleen ben ik niet zo radicaal overtuigt als Buhlman bv. Je kunt de momentele wetenschap niet weglaten, de kennis van de hersenen en neurologie, er zijn ook wat theorieën aangaande uittredingen of vergelijk nabij dood ervaringen.
Neem de zogenaamde 'rubberen hand' : je laat iemand geloven dat een rubberhand op de plaats van zijn echte hand (die men wat onzichtbaar maakt) feitelijk zijn hand is. Door er een tik op te geven met een hamer kan iemand zich behoorlijk ervan schrikken. Maar in welke samenhang heeft dit nu te doen met het uit het lichaam gaan? Simplistische experimenten en verklaringen deugen niet om dit ingrijpende fenomeen weg te verklaren.
Je neemt feitelijk wáár vanuit een ander punt, dit kun je niet of nauwelijks inbeelden, om een inbeelding compleet te maken moet de uittreder buiten zijn lichaam een exacte kopie waarnemen van zijn vertrouwde omgeving, plus van zijn lichaam, vergeet daarbij niet het bijna onmogelijke zogenaamd vogelperspectief. Het is immers voor je lichaam en geest niet normaal, dat je iets waarneemt vanuit een luchtperspectief.
Tijdens mijn vroegere uittredingen, die in de aanvangende jaren zeer intensief waren, maar langzaam geleidelijk verminderde, waren de meest indrukwekkende die waarbij ik op allerlei hoogtes door het ruim bewoog, en beneden mij prachtige landschappen met afwisselend meren waarnam, die telkens verwisselde in schoonheid. Waaronder de mooiste berglandschappen. Feitelijk had ik nog nooit gevlogen. Je geest kan zich daarom moeilijk een beeld voorstellen vanuit een hoog luchtperspectief.
Ten tijde dat dit bij mijzelf allemaal aanving, had ik nog nooit vernomen van een dergelijke mogelijkheid, om blijkbaar je lichaam te kunnen verlaten, noch woordelijk noch via boeken. Net zoals geval is bij andere bekend geworden uittreders, zoals Robert Monroe, was deze ervaring uniek en daarom in eerste plaats schokkend.
In het geval van de Amerikaanse Robert Monroe, werd zijn eerste bewuste uittreding mogelijk getriggerd, door zijn verlangen naar een vliegtochtje die hij zou gaan maken. Dat hij zich wat later letterlijk aan het plafond bevond en neerkeek op zijn bed, waarin tot zijn nog grotere schok, het lichaam van zijn vrouw en zichzelf. De uittreding is zeer nauw verbonden met het afwezig zijn van zwaartekracht en het zich kunnen verplaatsen door het ruim. Het luchtledige waarin uittredingen zo gezegd plaatsvinden, en het vliegen in de ruimte is een kenmerkende eigenschap van het uittreden. Daarom werd het een en ander mogelijk getriggerd bij Robert Monroe.
Een verstrekkende conclusie van het uittreden is, dat het bewustzijn mogelijk niet eens écht het lichaam verlaat, omdat het bewustzijn reeds alomtegenwoordig is: Volgens bepaalde theorieën zoals ook geopperd door Stuart Hameroff (en Roger Penrose), is bewustzijn een quantum verschijnsel, het bevindt zich zowel 'lokaal' als tezelfdertijd 'non lokaal'.
Zolang bewustzijn verblijft in het lichaam, wordt het ervaren en waargenomen als een lokaal gebeuren, de vraag is welke rol het bewustzijn zelf daarbij speelt.
(De wereld bestaat op een bepaalde manier, omdat het bewustzijn de wereld op een bepaalde manier waarneemt. Jet bewustzijn neemt een 'logische positie' in.)
Wanneer er een als het ware "klik" plaatsvindt, waarbij lichaam en bewustzijn scheiden van elkaar, krijgt bewustzijn een non lokale betekenis.
Het is echter waarschijnlijk, dat bewustzijn in beide staten van lokaal en niet lokaal verkeert in zijn eigen "natuurlijke positie". Ondanks je deelt in het bewustzijn, is het niet uitgesloten dat je de essentie van het bewustzijn geheel niet kunt bevatten. Je bestaan heeft dit bevattingsvermogen ook niet nodig, om in de fysieke realiteit zich te handhaven.
Een heel ander aspect van regelmatige uittredingen en soortgelijke ingrijpende ervaringen is het besef, wat mensen algemeen delen dankzij hun ervaring/en, dat de wereld, het wereldse bestaan en het materiële bestaan zijn diepe klem verliest.
Het is ongelofelijk hoe mensen hangen aan het fysieke bestaan en de wereldse gebeurtenissen. Wanneer je een ingrijpende ervaring hebt gehad, verliest de ganse wereld aan belang.
Ik lees elke dag hoe websites zich onnoemelijk druk maken, over wat de politiekers op de wereld allemaal onderling bekokstoven en uitvoeren. Ons bestaan is onvoorstelbaar kortzichtig, of beter gelimiteerd, omdat we slechts een extreem beperkend zicht hebben op de werkelijkheid.
Veel mensen zullen het ook niet snappen .. wat zijn uittredingen?
Je zou bijna menen, het uittreden is het uittreden uit een beknopt wereldbeeld, waarin je mogelijk je heel leven gevangen zit..
Het is alsof de luchtbel waarin je zat uit elkaar spat, waarna zich een eindeloze werkelijkheid aanbiedt.
Je treedt daarom niet alleen letterlijk (als ervaring) uit maar ook treedt je buiten het wereldbeeld, waarvan je logisch meende dat dit zijn eigen grenzen bepaalde.
Uiteindelijk doet "niets er toe". Dit is geen negatieve slotsom, in de zin van als niets ertoe doet waarom leef ik dan? Het maakt niks uit, wat er allemaal gaande is op dit beangstigende wereldtoneel, de essentie van wat je bent kan sowieso niemand en niets vernietigen.
Daarom zit je net zo goed je bestaan uit, wanneer bewustzijn grenzeloos is, dan is deze wereld en planeet slechts een stofje in een eindeloze werkelijkheid. Het heeft geen limiet.
Dit is eigenlijk den boodschap van mensen zoals Buhlman, de 'filosofische consequenties' dienen zich vanzelf aan, alle mensen die ingrijpende levensveranderingen hadden zijn volledig veranderd. De dood is geen finale grens meer. Je bestaan hier en nu is slechts een 'klein veldje' uit oneindig en misschien wel even zoveel mogelijkheden..
Zoals ik eerder aangaf behoud ik weliswaar enige twijfels, uiteindelijk zal alleen de wetenschap uitkomst bieden, mits men ooit kan achterhalen hoe het allemaal nu zit. Ik betwijfel namelijk of men daar ooit achter komt.
De wetenschap zelf kan door zijn eigen onweten - let wel, men kan ontzaglijk veel weten, maar al dit weten kan uitsluitend plaats vinden in de zichtbare aantoonbare wereld - het bestaan begrenzen, omdat men nooit kan achterhalen hoe de werkelijkheid als zodanig in elkaar steekt. Daardoor kan men juist de mens begrenzingen opleggen, waardoor de mens feitelijk zichzelf limiteert..
Wil een uittreding slagen, William Buhlman tracht het via allerlei methodes op te wekken (maar ik weet uit eigen ervaring dat dit moeilijk zal zijn, ik kan het zelf niet meer opwekken, terwijl het destijds in mijn vroeger leven leek op een koud kunstje, na enige kennis) speelt het een bepaalt belang, dat je jezelf in eerste instantie tracht los te maken van de "fysieke gedachte".
Je moet jezelf opdelen in fysiek en niet fysiek, (en dus uitgaan van een duale bestaansfactor) om een succesvolle scheiding tussen beide teweeg te brengen. Dit laatste is vooral moeilijk voor mensen die materialistisch denken.
Uiteindelijk zal zich dit belonen, de uittreding overstijgt elke vorm van geloof, door zijn eigen realiteit.
Hieronder een filmpje van William Buhlman :
Je neemt feitelijk wáár vanuit een ander punt, dit kun je niet of nauwelijks inbeelden, om een inbeelding compleet te maken moet de uittreder buiten zijn lichaam een exacte kopie waarnemen van zijn vertrouwde omgeving, plus van zijn lichaam, vergeet daarbij niet het bijna onmogelijke zogenaamd vogelperspectief. Het is immers voor je lichaam en geest niet normaal, dat je iets waarneemt vanuit een luchtperspectief.
Tijdens mijn vroegere uittredingen, die in de aanvangende jaren zeer intensief waren, maar langzaam geleidelijk verminderde, waren de meest indrukwekkende die waarbij ik op allerlei hoogtes door het ruim bewoog, en beneden mij prachtige landschappen met afwisselend meren waarnam, die telkens verwisselde in schoonheid. Waaronder de mooiste berglandschappen. Feitelijk had ik nog nooit gevlogen. Je geest kan zich daarom moeilijk een beeld voorstellen vanuit een hoog luchtperspectief.
Ten tijde dat dit bij mijzelf allemaal aanving, had ik nog nooit vernomen van een dergelijke mogelijkheid, om blijkbaar je lichaam te kunnen verlaten, noch woordelijk noch via boeken. Net zoals geval is bij andere bekend geworden uittreders, zoals Robert Monroe, was deze ervaring uniek en daarom in eerste plaats schokkend.
In het geval van de Amerikaanse Robert Monroe, werd zijn eerste bewuste uittreding mogelijk getriggerd, door zijn verlangen naar een vliegtochtje die hij zou gaan maken. Dat hij zich wat later letterlijk aan het plafond bevond en neerkeek op zijn bed, waarin tot zijn nog grotere schok, het lichaam van zijn vrouw en zichzelf. De uittreding is zeer nauw verbonden met het afwezig zijn van zwaartekracht en het zich kunnen verplaatsen door het ruim. Het luchtledige waarin uittredingen zo gezegd plaatsvinden, en het vliegen in de ruimte is een kenmerkende eigenschap van het uittreden. Daarom werd het een en ander mogelijk getriggerd bij Robert Monroe.
Het 1ste boek van 3 door Robert Monroe over uittredingen.
Een verstrekkende conclusie van het uittreden is, dat het bewustzijn mogelijk niet eens écht het lichaam verlaat, omdat het bewustzijn reeds alomtegenwoordig is: Volgens bepaalde theorieën zoals ook geopperd door Stuart Hameroff (en Roger Penrose), is bewustzijn een quantum verschijnsel, het bevindt zich zowel 'lokaal' als tezelfdertijd 'non lokaal'.
Zolang bewustzijn verblijft in het lichaam, wordt het ervaren en waargenomen als een lokaal gebeuren, de vraag is welke rol het bewustzijn zelf daarbij speelt.
(De wereld bestaat op een bepaalde manier, omdat het bewustzijn de wereld op een bepaalde manier waarneemt. Jet bewustzijn neemt een 'logische positie' in.)
Wanneer er een als het ware "klik" plaatsvindt, waarbij lichaam en bewustzijn scheiden van elkaar, krijgt bewustzijn een non lokale betekenis.
Het is echter waarschijnlijk, dat bewustzijn in beide staten van lokaal en niet lokaal verkeert in zijn eigen "natuurlijke positie". Ondanks je deelt in het bewustzijn, is het niet uitgesloten dat je de essentie van het bewustzijn geheel niet kunt bevatten. Je bestaan heeft dit bevattingsvermogen ook niet nodig, om in de fysieke realiteit zich te handhaven.
Een heel ander aspect van regelmatige uittredingen en soortgelijke ingrijpende ervaringen is het besef, wat mensen algemeen delen dankzij hun ervaring/en, dat de wereld, het wereldse bestaan en het materiële bestaan zijn diepe klem verliest.
Het is ongelofelijk hoe mensen hangen aan het fysieke bestaan en de wereldse gebeurtenissen. Wanneer je een ingrijpende ervaring hebt gehad, verliest de ganse wereld aan belang.
Ik lees elke dag hoe websites zich onnoemelijk druk maken, over wat de politiekers op de wereld allemaal onderling bekokstoven en uitvoeren. Ons bestaan is onvoorstelbaar kortzichtig, of beter gelimiteerd, omdat we slechts een extreem beperkend zicht hebben op de werkelijkheid.
Veel mensen zullen het ook niet snappen .. wat zijn uittredingen?
Je zou bijna menen, het uittreden is het uittreden uit een beknopt wereldbeeld, waarin je mogelijk je heel leven gevangen zit..
Het is alsof de luchtbel waarin je zat uit elkaar spat, waarna zich een eindeloze werkelijkheid aanbiedt.
Je treedt daarom niet alleen letterlijk (als ervaring) uit maar ook treedt je buiten het wereldbeeld, waarvan je logisch meende dat dit zijn eigen grenzen bepaalde.
Uiteindelijk doet "niets er toe". Dit is geen negatieve slotsom, in de zin van als niets ertoe doet waarom leef ik dan? Het maakt niks uit, wat er allemaal gaande is op dit beangstigende wereldtoneel, de essentie van wat je bent kan sowieso niemand en niets vernietigen.
Daarom zit je net zo goed je bestaan uit, wanneer bewustzijn grenzeloos is, dan is deze wereld en planeet slechts een stofje in een eindeloze werkelijkheid. Het heeft geen limiet.
Dit is eigenlijk den boodschap van mensen zoals Buhlman, de 'filosofische consequenties' dienen zich vanzelf aan, alle mensen die ingrijpende levensveranderingen hadden zijn volledig veranderd. De dood is geen finale grens meer. Je bestaan hier en nu is slechts een 'klein veldje' uit oneindig en misschien wel even zoveel mogelijkheden..
Zoals ik eerder aangaf behoud ik weliswaar enige twijfels, uiteindelijk zal alleen de wetenschap uitkomst bieden, mits men ooit kan achterhalen hoe het allemaal nu zit. Ik betwijfel namelijk of men daar ooit achter komt.
De wetenschap zelf kan door zijn eigen onweten - let wel, men kan ontzaglijk veel weten, maar al dit weten kan uitsluitend plaats vinden in de zichtbare aantoonbare wereld - het bestaan begrenzen, omdat men nooit kan achterhalen hoe de werkelijkheid als zodanig in elkaar steekt. Daardoor kan men juist de mens begrenzingen opleggen, waardoor de mens feitelijk zichzelf limiteert..
Wil een uittreding slagen, William Buhlman tracht het via allerlei methodes op te wekken (maar ik weet uit eigen ervaring dat dit moeilijk zal zijn, ik kan het zelf niet meer opwekken, terwijl het destijds in mijn vroeger leven leek op een koud kunstje, na enige kennis) speelt het een bepaalt belang, dat je jezelf in eerste instantie tracht los te maken van de "fysieke gedachte".
Je moet jezelf opdelen in fysiek en niet fysiek, (en dus uitgaan van een duale bestaansfactor) om een succesvolle scheiding tussen beide teweeg te brengen. Dit laatste is vooral moeilijk voor mensen die materialistisch denken.
Uiteindelijk zal zich dit belonen, de uittreding overstijgt elke vorm van geloof, door zijn eigen realiteit.
Hieronder een filmpje van William Buhlman :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten