'Sinds de verkiezing van de partij Aung San Suu Kyi in april 2016 is het nu democratische Birma op zoek naar de eigen identiteit. Een religieuze nationalistische beweging probeert dat proces te beïnvloeden. Boeddhistische monniken hebben geen stemrecht, maar wel grote maatschappelijke invloed. Zij vragen zich af hoe Birma er in de toekomst uit gaat zien.' (Bron in verwijzing.)Als je er een 'mensbeschouwing' op na wilt houden, zou je kunnen constateren dat mensen vanaf hun toenemend bewustzijn en zelfbewustzijn zich geleidelijk intellectueel hebben ontwikkeld. Behalve dat het intellect de belangrijkste bron was van het begrijpen van de natuur, het planten en kweken van gewassen bijvoorbeeld, en van kennis van de realiteit zoals die om zich heen bestaat, hebben mensen eeuwen getracht, om voornamelijk hun instinctieve driften te beheersen. Dat leidde tot tal van grote denksystemen, gevoed door morele waarden, geboden/en/verboden, en tot religieuze instellingen.
Men geloofde eigenlijk altijd, dat de illusies van intellect, van zelf geschapen en min of meer gedwongen manieren van leven, onderworpen aan religieuze instellingen en aan morele waarden - zolang die morele waarden hoofdzakelijk waren opgelegd - de oer/instincten van mensen zouden domineren. Des te meer domineren en onderdrukken, want oerinstincten zijn dusdanig eigen aan de wortels van het fysieke bestaan dat je ze moeilijk kunt onderwerpen aan de 'wil van intellect'.
Boeddhisme scheen toch altijd een filosofie van de rede en van de humaniteit, zou men zeggen, meer nog dan een religie. Boeddhisme is in die zin géén religie, zij erkent geen oppergod(en) maar gelooft in innerlijke verlichting. Des te zwaarder weegt dan juist deze innerlijke verlichting. Bij religieuze overtuigingen kun je de oorzaak van het -kwaad- nog neerleggen bij een superieure almacht, maar wanneer je de wortels neerlegt bij het eigen innerlijk, het bewustzijn, geef je tenminste toe er zelf voor verantwoordelijk te zijn.
Waarom faalt dan zelfs boeddhisme? De realiteit is dat mensen worden gedreven door instincten en driften, niemand hoort dit eigenlijk graag - neem het geval dat je intellectueel gelooft dat kwaad worden of kwaad 'zijn' en dat vloeken en schelden vermeden moet worden. Hoe zal dat één moment de feitelijke kwaadheid in je wegnemen, die zo hard op je gevoelens slaat als met een dikke hamer?
Mensen houden van hun vele illusies. De realiteit is nooit "dat wat is"..
Jiddu Krishnamurti noemde de realiteit dat wat is. Dat wat is, is niet de 'opgesmukte kerstboom en de versiering', maar de mensen zijn eindeloos sentimenteel en geloven altijd in dat wat 'niet is'. Terwijl je tot het voorbeeld teruggaande - ontzettend kwaad bent op iets of iemand of op een bepaalde situatie, begin je jezelf in te prenten dat dit toch niet zo hoort, zo moet, dat dit niet volgens de regels is van je geloof of je filosofie.
Op deze manier hebben mensen eeuwenlang geprobeerd om hun emoties en driften, hun angsten en vrezen en ook hun kleingeestigheden - of hun seksualiteit (wat altijd toch gold als grootste taboe) in toom te houden. Wanneer je seksualiteit in toom meent te moeten houden, krijg je de situatie dat juist binnen religies grootschalig misbruik plaats vindt. Desondanks geloven mensen dat het mogelijk is, om louter intellectueel het bestaan met al zijn driften aan banden te leggen.
Waarom ontstaan er groepen boeddhisten die een grote afkeer hebben voor niet boeddhisten, voor moslimgemeenschappen (deze gemeenschappen leefde overigens al tijden onder hen), en verweven zij hun filosofie van de vrede met afschuwelijk nationalisme en politiek? Is de oorzaak wederom de angst voor het niet bekende, het andere, angst op zijn meest primitieve basis? Een boeddhist sprak in de documentaire zelfs zijn schaamte uit, voor dit soort excessen omdat zij geheel in strijd zijn met de vrede-filosofie van het boeddhisme.
Mensen hebben het hele aarde aanzien ingrijpend veranderd afgelopen eeuwen, maar tegelijk worden mensen blijvende gedreven door driften, onaflatende worden de oorlogen gevoerd, de oorlogsindustrie was waarschijnlijk in al de eeuwen samen nog nooit zo "big".
Mensen blijven begrensde wezens, die meer dan twintig eeuwen trachtte om driften te beheersen, maar zowel alle religieuze als andere overtuigingen hebben gefaald in hoofdzake, het is dan ook moeilijk om, wanneer je je teen stoot, niet "au" uit te roepen. Je probeert eigenlijk in zeker zin een 'tegennatuurlijk wezen' van jezelf te maken, door jezelf geboden en verboden op te leggen, en in te druisen tegen de natuur.
De natuur is heel simpel in zijn regels: Als iemand je raakt of kwetst, zij het fysiek of anderzijds, emotioneel, reageer je niet volgens religieuze wetten en geboden en verboden, maar volgens de menselijke natuur. Je raakt van streek, wordt emotioneel of/en kwaad, en roept iets terug wat nu bepaalt niet in 'wijze geschriften' staat. Hoe lofwaardig je inspanningen ook zijn, als je weer eens een of ander Goeroe bezoekt - om jezelf te willen veranderen.
Natuurlijk willen we, als we wél nadenken - van de oorlog af, van álle oorlog inclusief de oorlog in ons eigen hart, de innerlijke verscheurdheid tussen dat wat we feitelijk zijn en dat wat we volgens 'onszelf' zouden behoren te zijn. Doorgaans menen we dat daar nog wel een weg tussen ligt, maar de hele weg die ertussen ligt is verdere complete illusie.
Je hebt iets nodig om verder op te borduren, daarom schep je tijd, of een denkbeeldige toekomst, die toekomst zal dát van je maken wat je nú niet bent. Een beter mens misschien?
Vrijwel iedereen vindt zichzelf wel een "goed mens" (afhankelijk van waar je de lat legt van goed, de meeste mensen zijn behoorlijk middelmatig en middelmatig zit meer tussen alles in) maar iedereen vindt ook wel dat hij/zij een beter mens kan worden.
Zo gaat de wereldbol door, en gaan we de komende nacht weer tegemoet : met glimlach.
Sommige mensen vinden zichzelf volledig acceptabel, dat vergat ik nog toe te voegen :-)
Ze vinden uitsluitend dat ánderen moeten veranderen.
Per slot, het enige wat ertoe doet, als je de realiteit betracht, is toch het zien en erkennen van de realiteit (dat wat is): en niet datgene wat zou kunnen zijn of zal gaan worden. In het waarnemen van de realiteit en alleen daarin, kan een grond liggen, die je als mens raakt..
Eigenlijk weigert de mens om een waar Individu te zijn..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten