Inne Peeters is in ‘t echte leven een antenne voor culturele zaken, maar stiekem droomt ze van een schrijversbestaan. In Zweden. Of Oregon. Twijfelen en zoute zonnebloempitjes kraken kan ze als geen ander! Ze schrijft met veel schroom én plezier over dingen die haar raken :
"Vannacht lag ik wakker van loeiende koeien. Kan gebeuren, als je tussen de velden woont. Maar het geloei was aanhoudend en ging door merg en been. In mijn slapeloosheid vroeg ik het aan Google en die zei: wanneer de kalfjes bij de kudde worden weggehaald, loeien de moeders soms dagenlang. Van verdriet of om het kind wanhopig naar huis te roepen, of beide, dat weet ik niet. Ik ga er alleszins van uit dat het kalf niet binnen bij de boer zat, knus aan het haardvuur, maar dat het rijp was voor de slacht. Dat zette me aan het (over)denken.
Waarom hemelen wij honden en katten op alsof het onze harige kinderen zijn, en zetten we gedachteloos elke dag onze tanden in miljarden kippen, koeien, varkens en vissen?
Waarom is het ene dier meer waard dan het andere? Maar vooral: waarom stellen we deze vragen zo weinig? Want quasi alle mensen die ik ken, houden van dieren. Of zouden ze op z’n minst nooit zelf opzettelijk pijn doen. Toch koppelen we dat gegeven elke dag vlot los van het stuk vlees op ons bord.
Ik stel niet voor dat iedereen huilend boven zijn steak hangt. Ik stel voor dat iedereen stopt met steak eten. Of op z’n minst drastisch mindert. De feiten over massale vleesconsumptie heb ik echt niet verzonnen; het is ongezond voor je lijf (verrassend genoeg de belangrijkste reden voor veel mensen om met vlees te stoppen), de planeet lijdt er enorm onder (nochtans een echte must-have) en het dierenleed is ontegensprekelijk.
… Voor wie ook buiten de stad woont: luister eens een nacht naar de loeiende koeien. Zij kunnen dit veel beter vertellen dan ik."Bron & Complete stuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten