'De onvoorstelbare paradox'

De nieuwe religie van atheïsten wil vaak de mens verbazen en verbijsteren, voornamelijk met grootheden, met getallen van oneindigheid, ze zeggen waarom geloven in iets als God, kijk eens naar de onmetelijkheid van de kosmos, niet alleen de sterren maar zelfs de sterrenstelsels zijn ontelbaar, er is geen begin en geen einde, en zo verder.
Waarom word ik daar nooit lauw of warm van?

De aarde valt weg in het niet bij oneindigheden, en toch wandel maar eens laten we zeggen 10 kilometer. Hoeveel 'plek' heeft een mens nodig? Zelfs wanneer je veel zou reizen, zou je altijd uitkomen bij slechts een "plek" - ook al is die plek aan de overkant van de wereld. Je ziet al op tegen de onnoemelijke afstanden op de wereld, zelfs een van de kleinste landjes op de wereld (Nederland) heeft toch nog een hoop afstand. Kortom, wat moeten we nu eigenlijk met dit "heelal"? Het heelal lijkt oneindige verspilling van louter ruimte, niemand die het ooit kan bereizen.

Vol trots neemt ons de wetenschapper, de natuur en sterrenkundige mee, naar de wereld van atomen en de wereld van zonnestelsels, zijn nieuwe pseudoreligie luidt: Is dat niet allemaal ongelofelijk en geweldig? Alleen de mens heeft de dwaze lef, om zich af te vragen wat hij er allemaal mee moet, nadat hem uitvoerig is uitgelegd wat voor een "complexe machine" hij is (maar vooral ook niet meer) en dat hij een oneindigheid bewoond. Ik weet niet of kosmologen ook nog raadselen en mysteries in petto hebben, (weliswaar zijn er nog veel raadselen, maar die zouden ze nu niet uitroepen tot "mysteries". Mysterie is een vies woord van ratio.) Bijvoorbeeld hoe een heelal uit helemaal niets mogelijk was?
Sommige hanteren hierbij overigens Godsconcepten, vergelijkingen zijn wel degelijk juist - God is net als heelal volgens sommige kosmologen, het is nooit begonnen, er was geen niets voor een iets, het was er altijd. Feitelijk is dat logisch net zo absurd als dat iets ooit begon uit niets. Hoe heeft dit iets, welk "iets" ook, zich deze eeuwigheid verworven?

Nee, het verbijsterd me niet, eerder lijkt het alsof met het toenemen der kosmische oneindigheden de algehele zinloosheid toeneemt, want voor wie is een oneindige ruimte goed? De mens zou eigenlijk dolgelukkig moeten zijn, dat hij mag deelnemen aan het nieuwe fysieke leven van de ratio en de ratio alleen, wat heeft hij meer nodig, zegt deze nieuwe religie?

We hebben het allemaal, 'oneindigheden'  sterrenstelsels een planeet complex leven, en de wetenschap kan weliswaar alles uitleggen, wie zou dat trouwens durven betwijfelen.. maar dat maakt het allemaal toch niet minder wonderbaarlijk, fantastisch .. en zo verder en zo meer..

Dit zeggen rationalisten en atheïsten nu heel vaak, dat de mens niet meer is dan een complexe machine, en dat er niet iets bestaat als een "ziel" , dat de aarde niet meer het middelpunt is van het heelal, maar een totaal onbeduidende randplaneet in niemandsland, en dat alles te verklaren is middels evolutionaire en dus louter toevallige en willekeurige regels, dat alles doet toch niets af van het schitterende zelf.

Het schitterende zelf ???
Tja, ik vind nu net van wel. Vanaf de opkomst van de ratio is de mens geheel óntdaan  van zijn gevoelens en ideeën van een hogere betekenis der dingen, hoe kan dit géén gevolgen hebben voor zijn gevoel van bestaanszin? Maar dat vergoelijkt de ratio immers, kijk eens dat fantastische universum......

Natuurlijk ontkennen atheïsten desnoods met vuistslagen, dat ze in iets geloven. Maar kom op, ook atheïsten zijn mensen, en mensen zoeken toch ergens altijd naar een zin en een betekenis. Deze nieuwe zingeving hebben ze gevonden en delen ze ons enthousiast mee, De Kosmos.....

Wat is er een werk gedaan, een even zo oneindig lijkend scheppingswerk, zonder een heuse schepper, maar scheppingswerk dat zomaar uit zichzelf begon, niemand snapt wáárom in vredesnaam.. maar in het duister van het heelal vormde zich sterrenstelsels en planeten en moeder aarde waarna de afschuwelijke ellende allemaal begon, toen dieren elkaar gingen opvreten. Zo onnoemelijk veel scheppingswerk. En dan durft de mens zomaar uit zijn schaduw te treden met de 'bange' vraag, waarom besta ik in 's hemelsnaam...

Zelfs Richard Dawkins werd er kwaad om, maar Richard Dawkins is al kwaad vanaf hij vernam van een of andere religieuze overtuiging.. De (religieuze) man in het publiek vroeg hem, waarom hij bestond. "Vraagt een berg zich af waarom hij bestaat?", was het bespottelijke lompe en niet intelligente antwoord van Dawkins, met een hoop onnozel publieks gejoel.
Niets grijpt de mens meer aan - dat ten spijt voor hedendaagse ratio, dan de vraag waarom hij bestaat.

Sorry voor de kosmologen, maar de onvoorstelbare grootsheid van de kosmos is geen enkel zinnig antwoord op deze vraag.......