"Wat Bangde"..

Mensen hebben met hun verstand in feite onoverkomelijke problemen gecreëerd, dat geldt voor zowel religie als voor wetenschap. Een bekende wetenschapper merkte al eerder op, 'wat bangde" bij de veronderstelde aanvang van het heelal?' 13,8 miljard jaar geleden was er een "bang" en een heelal. Een bang uit wát?

Om dit kosmische probleem te omzeilen zijn er allerlei nieuwere theorieën, zoals de theorie dat er geen oer-aanvang is geweest, daarmee schept men wederom een onvermijdelijk probleem. Elk "iets", hoe men dat ook benoemd, als een 'oeratoom' of als singulariteit, een bepaalde (onbepaalde) kracht, heeft een vorm van bestaan. Dat roept altijd de vraag op hoe het is ontstaan. Een bestaan zonder een ontstaan klinkt als een mythe.
De momentele theorie is dat 13,8 miljard jaar geleden het heelal ontstond uit een enorm heet punt (ca. 10²⁸ K), met een bijna oneindig grote dichtheid, ofwel een singulariteit. Een singulariteit  is in de kosmologie een punt met een oneindig klein volume en een oneindige grote dichtheid.

Maar hoe kun je iets voorstellen dat tegelijk een oneindig klein volume heeft én een oneindig grote dichtheid? Misschien klopt het wiskundig, maar kun je de hele kosmische energie samenpersen in een 'singulariteit'? (Een onvoorstelbare kleinheid.)

Ik heb me er nooit iets bij kunnen voorstellen. Je kunt net zo min al het water van alle oceanen en rivieren en meren in een klein emmertje scheppen. Eerder zoeken wetenschappers naar een theorie die de kosmos zo na mogelijk brengt bij een totaal niets, en dat oneindig kleine (?) Bangde??

Eenzelfde problemen kun je ook hebben bij religieuze kwesties. Ik kan me niks voorstellen bij de menswording van Gods Zoon, die tijdens zijn beknopte leven de meest banale dingen deed, zoals 'wondertjes'. Geen wonderen met hoofdletter, maar hocus pocus, zoals 'water veranderen in wijn'. (Of kooplieden wegslaan bij een tempel.) Was God zich ten tijde niet bewust van de wereldwijde ellende en hongersnood en de oorlogen overal? De wereldellende oplossen was nog eens iets van betekenis geweest..

Ook kan ik me er niks bij voorstellen dat iets als God waarvan aangenomen dat God de schepper is van het hele Al, van gedaante verwisselde en een mens werd. Hij deed een paar wonderen hier en daar, niks van enige wereldbelangrijke betekenis, en verloor zich daarna in de roep "mijn God waarom hebt gij mij verlaten".
Zelfs bij de Zoon doet God wat God altijd deed, namelijk volledig stilzwijgen. De stilte van God is ijzingwekkend, zo ijzingwekkend dat hij nooit ingreep in alle verschrikkingen der wereld of in het persoonlijk mensenlot.

Ik vermoed dat van beide richtingen, hoe deze ook elkaars vijanden mogen zijn, (want God en toeval hebben geen gemeenzaamheid, al accepteren hedendaagse gelovigen soms de evolutieleer) geen antwoorden kunnen worden gegeven, op de daadwerkelijke kosmische kwesties.

Niemand kan iets zinnigs zeggen over WAT ER BANGDE. Men neemt aan dat er ooit, niets was. Maar aangezien dit niets volslagen onlogisch is, om er daadwerkelijk "alles" mee te verklaren (een grotere contradictie is niet mogelijk) zoekt men naar 'tussenwegen', iets tussen 'iets en niets' - misschien enkel een zeer vage niet nader te omschrijven en niet tastbare kracht, of er was nooit en nimmer enig vuurwerk. Omdat er nooit iets heeft "gebangd".

Het menselijk brein dat per slot aapachtige als voorlopers heeft, wil alles kunnen verklaren met zijn 'apenbrein'. En accepteert zijn eigen evolutionair bepaalde limiet niet.

Zelfs de filmpjes van de zogenaamde "Bang" kloppen niet, want eerst laat men een duistere ruimte zien, en daarin zou iets bangen, maat ruimte ontstond mét de bang. Men kan het uitsluitend begrijpen vanuit de bang en nooit als buitenstaande toeschouwer van een bang. Ook knalde er niets, want geluid heeft in ruimte geen weerkaatsing.

Wat is ruimte trouwens? Ruimte is misschien het meest onvoorstelbare wat bestaat en tegelijk 'niet bestaat'. Want in hoeverre bestaat ruimte? Om dat te kunnen bevatten heeft men wederom een definitie nodig van iets dat bestaat. (Desondanks bestaat ruimte middels onze eigen drie dimensionale vrijheid. Ik kan letterlijk door de ruimte heenslaan.)

Even zo weinig kan een redelijk mens zich ook maar iets voorstellen bij een begrip zoals kosmische oneindigheid.
We bestaan allen in het eindige, niet alleen elk levend organisme eindigt, de wereld zelf eindigt eenmaal, de zon eindigt, de Melkweg eindigt, ook al liggen er grote verschillen in limiet. Een vlinder heeft een bijna zielig kort bestaan, de mens moet onderhand oneindig leven voor dit diertje..
Maar hoe zit het met de oneindigheid?

Stel je meent dat er een einde (limiet) moet komen aan het heelal, hoe kondigt dit 'einde' zich vervolgens aan? Vaart men op een kosmische muur, met een kosmisch bord erop: "EINDE"? Of misschien als "BEGIN" wanneer het opnieuw begint. (Overal waar iets eindigt, moet wederom iets zijn, wat daarachter ligt.) 

Dat we hoe dan ook bestaan midden in een oneindig mysterie, is de enige correctie. Hoe graag wetenschap als religie dit mysterie ook wil oplossen in kosmische of religieuze theorieën.
Elk concept van God roept overigens minstens even indringende zo niet meer vragen op. (Dat God altijd was is en zal zijn is dusdanig vaag.)

Dat iets altijd kan zijn, is onlogisch, wanneer men echter principieel meent dat alles maar dan ook alles ooit moet zijn 'begonnen' rest wederom de vraag: Uit Wat of Hoe? (Momenteel is men al een heel eind aangaande de tal van waaroms en hoe's, maar de absolute grens ligt bij de vraag: Maar wat "bangde" er) :